ΤΟ ΕΠΑΜ ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ

Της Ιωάννας Χαϊδεμενάκη, 10 Ιουλίου 2012
 ·
Συναγωνιστές συναγωνίστριες,

Μετά από πολύ σκέψη αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις και προβληματισμούς μου.
Μια παροιμία λέει:' 'Όσα βάζει η ώρα,δεν τα βάζει ο χρόνος όλος'.

Στη δεδομένη στιγμή,αυτό που απασχολεί όλους μας είναι τι κάνουμε,πώς αφυπνίζεται ο κόσμος μετά από το μούδιασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Στον κόσμο υπάρχει απογοήτευση,φόβος,υπάρχει θυμός ... Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Χωρίς μεγάλα λόγια και χωρίς να μηδενίζω τίποτα και κανέναν,μέχρι το συνέδριο το κύριο βάρος της δουλειάς έπεφτε στις πλάτες του Δ,Καζάκη.

Το ΕΠΑΜ ακουγόταν μέσω του οικονομολόγου Δ.Καζάκηκαι,ουσιαστικά συγκροτημένο ΕΠΑΜ με θέσεις και αρχές δεν υπήρχε.

Μετά το γερό χτύπημα που δέχτηκε στο συνέδριο,αν και δεν ήταν έτοιμο για τέτοιο πόλεμο,άντεξε!
Στο συνέδριό του πέρασε σε μια άλλη φάση ο ρ ι μ ό τ η τ α ς. Και ενώ περίμεναν όλοι ότι θα διαλυθεί

 έδωσε τη δύσκολη μάχη των εκλογών με αυτοθυσία πολλών μελών και φίλων του. Παρ' όλα αυτά το σύστημα κέρδισε να βγάλει το ΕΠΑΜ εκτός βουλής. Δεν κέρδισε όμως τον πόλεμο, αλλά μια μάχη!

Σήμερα μετά από όλες αυτές τις εμπειρίες νομίζω ότι χρειάζεται όλοι μας να σκύψουμε πολύ σοβαρά στα προτάγματα και τους στόχους μας.

Ο καθένας μας ας κοιτάξει μέσα του να δει αν δίνει τον καλύτερο εαυτό του γι' αυτά και αν λειτουργεί ανάλιγα με τις περιστάσεις.

Διάβαζα την πρόταση του σ.Ντελή από Χερσόνησο Ηρακλείου/έναν συναγωνιστή με ψυχή.
Και κατάλαβα ότι για να γίνουν όλα αυτά που λέει χρειάζεται εμείς να ανατρέψουμε το όλο σκηνικό.
Για πείτε μου όμως ειλικρινά: Πόσοι από μας είναι μάχιμοι σε κάθε πυρήνα;

Πόσο έχουμε προσπαθήσει να χαρτογραφήσουμε ο κάθε πυρήνας την περιοχή του;
Πόσους ανθρώπους προσπαθούμε να ενεργοποίησουμε καθημερινά στα κινήματα;

Καταλαβαίνω ότι ο καθένας μας δίνει τη μάχη του με τα προσωπικά του προβλήματα...
Αλλά ας σκεφτούμε απλά ότι υπάρχουν γύρω μας άνθρωποι απογοητευμένοι,που είναι έτοιμοι να αυτοκτονήσουν,γιατί δεν μπορούν να αγοράσουν το γάλα των παιδιών τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν μάθει ποτέ τους να δίνουν μάχες, να παλεύουν ...
Υπάρχουν άνθρωποι απολίτικοι,που σήμερα μέσα από αυτές τις συνθήκες προβληματίζονται για το που πάμε.

 Σ΄όλους αυτούς είναι που περάσανε ια διλήμματα των πρόσφατων εκλογών.
Αυτοί όμως όταν θα φύγουν οι ψευδαισθήσεις που τους δημιούργησαν ,πιθανόν να είναι ή τα υποψήφια θύματα αυτοκτονιών ή να έχουν την επιλογή της ριζοσπαστικοποίησης.
Πείτε μου αν κάθε μέρα,όπου κι αν βρισκόμασταν,μάλλιαζε η γλώσσα μας να συζητάμε με τους ανθρώπους που συναντούσαμε,τι θα πετυχαίναμε;;
Πείτε μου πόσοι είναι οι άνεργοι σήμερα στην Ελλάδα και πόσοι θα είναι αύριο;;
Όλοι αυτοί μπορεί να είναι εν δυνάμει έτοιμοι για αντίσταση ...

Αν όμως αύριο όλοι αυτοί ξεχυθούν στι δρόμο και κάνουν πλιάτσικο στα μαγαζιά,γιατί δεν θα έχουν να φάνε και επειδή δεν θα έχουν μάθει να παλεύουν οργανωμένα μέσα από τα κινήματα,τι θα γίνει;;
Αυτό νομίζω πρέπει να αποτρέψουμε....αυτή την αιματοχυσία!!
.....και θαρρώ πως μπαίνει ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΘΥΝΗ σε ΟΛΟΥΣ μας πια!!
Χθες συμμετείχα στη συνέλευση της γειτονιά μου.

Άκουσα πάλι τα ίδια κομματικά παπαγαλάκια να μιλούν για δράσεις μέσω των συλλογικοτήτων.....ο απλός κόσμος όμως -εκτός από τις γνωστές συλλογικότητες-δεν ήταν στην πλατεία της γειτονιάς μου χτες....
Εκεί κατάλαβα για άλλη μια φορό πως αν εμείς δεν πάμε πόρτα-πόρτα να μιλήσουμε με τον απλό κόσμο,στη γλώσσα του,χωρίς τις ταμπέλες, ... δεν κάνουμε τίποτα!!

Και ο καθένας μας πλέον ας κάτσει κι ας αναλογιστεί σοβαρά τι θέλει,γιατί μπήκε στο ΕΠΑΜ,τί είναι διαθέσιμος να δώσει,να βγεί έξω και πάνω ακόμα και από το προσωπικό του πρόβλημα..

Γιατί τελικά ο μόνος τρόπος να λύσουμε και τα δικά μας προβλήματα είναι η επαφή μας,οι διαπροσωπικές μας σχέσεις με τον κόσμο..Η συναστροφή μας με όλους αυτούς που ζουν ένα γολγοθά,όπως το δικό μας και δεν τον γνωρίζουμε. Κι όμως είναι ο άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας ...

Γιατί αν δεν χτίσουμε καινούργιες ανθρώπινες σχέσεις,αν δεν ξεβολευτούμε κι εμείς οι ίδιοι,αν δεν προκύψουν αλλαγές στις συνειδήσεις όλων μας,δεν αλλάζει τίποτα!
Μας χρειάζεται λοιπόν δουλειά μυρμιγκιού και χωρίς απογοήτευση.
Γιατί αυτή η δουλειά είναι η μόνη που δεν μπορεί να ελέγξει το σύστημα.
Είναι η μόνη που φέρνει αποτέλεσμα.

Και όσο αυτή συνδιάζεται και δένεται με δράσεις,τόσο θα μεγαλώνει το ποτάμι που θα τους πνίξει.
Κι αυτή τη δουλειά δεν μπορεί να την κάνει κανείς άλλος,εκτός από εμάς,σωστά,οργανωμένα και ενωτικά!!
Αυτό που κατάλαβα με την επαφή μου με τον κόσμο είναι ότι η κοινωνία είναι έτοιμη,μας περιμένει.....
Για να μας εμπιστευτεί όμως χρειάζεται να μας γνωρίσει,να μας δει μέσα στο πρόβλημά του και μέσα στις δράσεις.
Έξω από τα καπελωμένα σχήματα,που έχουν δώσει εξετάσεις και απέτυχαν.

Το ΕΠΑΜ έχει να δώσει ΣΗΜΕΡΑ,ΤΩΡΑ μια μάχη με ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ!!

ΝΑ ΒΓΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ!!

ΠΙΟ ΚΑΤΑΛΛΗΛΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΠΟΤΕ!!!
ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΑΝ ΘΑ ΠΕΤΥΧΟΥΜΕ!!

με εκτίμηση

Ιωάννα Χαιδεμενάκη