Οι Γερµανοί παίζουν τις κουµπάρες στην πλάτη µας

«Να πετάξουµε έξω την Ελλάδα ή να µην την πετάξουµε; Και γιατί να πετάξουµε µόνο την Ελλάδα και να µην πετάξουµε και κανά-δυο άλλους;»


Θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ, ή δεν θα βγει; Μια έντονη συζήτηση διεξάγεται ανάµεσα σε ισχυρούς πόλους της διεθνούς πολιτικής και των αγορών, εντός και εκτός ευρωζώνης. Η συζήτηση αυτή, όσο βαθαίνει η κρίση του ευρώ και των κρατών µελών του, τόσο παίρνει χαρακτήρα ανοιχτής αντιπαράθεσης.
Υπάρχει η άποψη για την «ανάγκη µιας πρόωρης συνταξιοδότησης της ευρωζώνης», όπως αναφέρει σ’ ένα πρόσφατο άρθρο του ο γνωστός Νουριέλ Ρουµπίνι (Project Syndicate, 15/8): «Αν η ευρωζώνη είναι

βιώσιµη ή όχι παραµένει ένα ανοιχτό ερώτηµα. Αλλά τι θα γίνει αν ένας διαχωρισµός δεν µπορεί να αποφευχθεί, παρά µόνο να αναβληθεί; Αν είναι έτσι, τότε καθυστερώντας το αναπόφευκτο απλώς κάνεις το φινάλε χειρότερο -πολύ χειρότερο.

Η Γερµανία αναγνωρίζει όλο και περισσότερο ότι, αν η προσαρµογή που απαιτείται για την αποκατάσταση της ανάπτυξης, της ανταγωνιστικότητας και της βιωσιµότητας του χρέους στην περιφέρεια της ευρωζώνης έρχεται µέσω λιτότητας και εσωτερικής υποτίµησης και όχι µέσα από την αναδιάρθρωση του χρέους και την έξοδο (που οδηγεί στην επαναφορά δραστικά υποτιµηµένων εθνικών νοµισµάτων), το κόστος είναι πολύ πιθανό να ανέρχεται σε τρισεκατοµµύρια ευρώ.

Πράγµατι, θα χρειαστεί επαρκής δηµόσια χρηµατοδότηση για να επιτραπεί η διασυνοριακή έξοδος, ακόµη και των εγχώριων επενδυτών. Καθώς οι επενδυτές µειώνουν την έκθεσή τους στα κράτη, τις τράπεζες και τις εταιρείες της περιφέρειας της ευρωζώνης, τότε και οι δύο ανισορροπίες της ροής και των αποθεµάτων θα πρέπει να χρηµατοδοτηθούν. Η διαδικασία προσαρµογής θα διαρκέσει πολλά χρόνια, και, έως ότου η αξιοπιστία της πολιτικής θα έχει αποκατασταθεί πλήρως, η φυγή κεφαλαίων θα συνεχιστεί απαιτώντας µεγάλα ποσά επίσηµης χρηµατοδότησης».

Εποµένως η άποψη του Ρουµπίνι και πολλών άλλων είναι: αντί να περιµένει κανείς το αναπόφευκτο, ας δροµολογηθεί από τώρα, το ταχύτερο δυνατό, η διάσπαση της ευρωζώνης µε πρώτη κίνηση την έξοδο της Ελλάδας. Φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που θεωρούν όλη αυτή τη συζήτηση µια σκοτεινή συνωµοσία εναντίον του ευρώ και της «Ευρώπης», που εκπορεύεται από εκεί όπου βολεύει τον καθένα τους.

Αλλοι δείχνουν τις ΗΠΑ και άλλοι τη Μέρκελ και τη Γερµανία. Νοµίζω ότι επάξια αξίζει και στις δυο φύτρες αυτών των «ευρωπαϊστών» συνωµοσιολόγων η καθ’ όλα ελληνοπρεπής χειρονοµία της ανοιχτής παλάµης. Τέτοιες ανοησίες είναι αντάξιες µόνο των εκ πεποιθήσεως «ευρωπαϊστών». Οπως η θεολογία χρειάζεται τους δαίµονες για να εξηγήσει τα κακά του κόσµου, έτσι και η θεολογία του «ευρωπαϊσµού» δεν µπορεί δίχως τους δικούς της σκοτεινούς δαίµονες που απειλούν την άσπιλη και άδολη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση».

 Η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θέλει τη διάλυση του ευρώ. Ούτε η Μέρκελ, ούτε η υπερατλαντική υπερδύναµη. Αντίθετα παλεύουν για τη διάσωσή του σε συνθήκες µιας παγκόσµιας κρίσης που δεν µπορούν να ελέγξουν µε κανένα τρόπο, µιας και το µυστικό της βρίσκεται σ’ αυτό που εντόπισε ήδη από το 2006 ο τότε διοικητής της Fed των ΗΠΑ, Φρέντερικ Μίσκιν, ο οποίος αν και υστερικά νεοφιλελεύθερος τραπεζίτης είχε την αξιοπρέπεια να οµολογήσει ότι «το άνοιγµα του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος στις ροές ξένου κεφαλαίου έχει οδηγήσει σε ορισµένες καταστροφικές χρηµατιστικές κρίσεις προκαλώντας µεγάλο πόνο, δεινά, ακόµη και βία». Ούτε αυτός δεν µπορούσε να φανταστεί τότε τι παγκόσµιες διαστάσεις µπορεί να πάρει η χρηµατιστική κρίση και πόσο πόνο, δεινά και βία µπορεί να προκαλέσει σε λαούς και χώρες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΑΖΑΚΗ Στο ΧΩΝΙ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

ΠΗΓΗ