Όλο και περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο λένε: Basta, Μέχρι Εδώ!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Μια αφύπνιση των λαών έχει εκδηλωθεί διεθνώς, από την ώρα που ένας απελπισμένος Άραβας έδωσε τον ανατρεπτικό ρυθμό, εδώ και δύο περίπου χρόνια. Όλα δείχνουν να ξεκινούν ξαφνικά, σαν γενική έκρηξη ενάντια στις υπάρχουσες συστημικές επιλογές, στην αρχή δειλά και άναρχα αλλά στην συνέχεια πιο μαζικά και ενδυναμωμένα, όπως έδειξε το Σύνταγμα, όπως δείχνουν και οι τελευταίες συγκρούσεις στην Ισπανία.

Πλατείες καταλαμβάνονται, συντονιστικά δίκτυα οργανώνονται, λαϊκές συνελεύσεις συγκαλούνται παντού, είτε είναι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ είτε σε μουσουλμανικές χώρες. Βλέπουμε διαμαρτυρίες σε γειτονιές και όχι μόνο στο κέντρο κάθε πόλης, διαδηλώσεις να καταστέλλονται με χημικά και πλαστικές σφαίρες στις ανεπτυγμένες χώρες, ή με κανονική αιματοχυσία στις…υπόλοιπες, ολόκληρα κεντρικά σημεία μιας πρωτεύουσας, όπως στην Αθήνα, η πάρκα, όπως στη Νέα Υόρκη, να εκκενώνονται βιαίως ή να βρίσκονται περικυκλωμένα με μπάρες και ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας που αποτρέπουν τους εισερχόμενους να εγκατασταθούν εκεί.

Μιλώντας με τους ακτιβιστές του Occupy Wall Street, τους Intignados, αλλά και άλλους εκπροσώπους των κινημάτων στο πρόσφατο Φεστιβάλ Resistance 2012, αυτό που καταγράψαμε είναι ότι υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ όλων αυτών των εξεγέρσεων, όμως παντού παρατηρείται ένα κοινό φαινόμενο: άνθρωποι απ’ όλες τις κοινωνικές ομάδες και τους παραδοσιακούς πολιτικούς χώρους συναντώνται για πρώτη φορά μεταξύ τους. Συνεννοούνται και υιοθετούν κοινές πρακτικές σε συνελεύσεις ή μέσω διαδικτυακών συσκέψεων για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους, να διεκδικήσουν αιτήματα, να σώσουν τα σπίτια τους από τους τοκογλύφους ή να τα ανακαταλάβουν, να οργανώσουν πρωτοβουλίες λαϊκής αλληλεγγύης για να βοηθήσουν τους ανέργους και τους αστέγους, να υπερασπίσουν ολόκληρες αστικές περιοχές και την ίδια την χώρα τους.

Ακόμα και οι μέχρι τώρα συντηρητικοί η απολίτικοι πολίτες δείχνουν έτοιμοι να αγωνιστούν για την κοινότητα, για τις ζωές τους εντέλει, μέσα από διαδικασίες διαλόγου και κινηματικές πρωτοβουλίες που ήταν αδιανόητες πριν από δύο χρόνια. Το είδαμε και το βιώνουμε καθημερινά στην ίδια μας την χώρα μέσα στις τάξεις του αντιμνημονιακού κινήματος.

Μπορεί να λείπει ακόμα το διατυπωμένο επαναστατικό όραμα, υπάρχει όμως μια δημιουργική πολυμορφία αγωνιστικών μεθόδων και όλα αυτά δείχνουν ότι κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει σε πλανητικό επίπεδο… Κάτι που ξεπερνάει εντελώς τα κλασσικά πολιτικά στερεότυπα της δεξιάς-αριστεράς, που υπερβαίνει τις ταξικές διαστρωματώσεις, αφού βλέπουμε να συνυπάρχουν εργάτες και ελεύθεροι επαγγελματίες, νεόπτωχοι της καταρρέουσας μεσαίας τάξης και άστεγοι, φτωχοί συνταξιούχοι και άνεργοι νεολαίοι.

Είναι χαρακτηριστικό αυτό το σύνθημα που είχαν υιοθετήσει στο Occupy : «Από το Κάϊρο ώς το Γουϊσκόνσιν θα αγωνιστούμε και θα νικήσουμε». Όπως μας είπαν οι εκπρόσωποί τους, «νοιώθαμε ότι κάτι γεννιέται παντού και εμείς είμαστε ένα κομμάτι του». Σε αυτό το διεθνές ντόμινο κινημάτων και εξεγέρσεων, η Ελλάδα, που έχει γίνει το πειραματόζωο των «αγορών», έχει περίοπτη θέση και το σύνθημα «Είμαστε όλοι Έλληνες» βρίσκεται στο στόμα εκατομμυρίων ανθρώπων διεθνώς.

Μετά το Σύνταγμα, όλο και περισσότεροι προσπαθούν να καταλάβουν τι γίνεται στην Ελλάδα γιατί θεωρούν ότι εδώ υπάρχει πιο οργανωμένο κίνημα ανατροπής αλλά και γιατί αυτό που γίνεται στην Ελλάδα της Ε.Ε. ταρακουνάει όλη την Ευρώπη.

Το βασικό σύνθημα της τυνησιακής επανάστασης «Δουλειά, Ελευθερία και Εθνική Αξιοπρέπεια» μπορεί κανείς να πει ότι μας εκφράζει όλους. Δεν θέλουμε να μας κυβερνούν οι τραπεζίτες, οι ξένοι τοκογλύφοι που μας απομυζούν με τα χρήματα που μας δανείζουν, οι δωσιλογικές ολιγαρχίες. Θέλουμε να έχουμε εθνική αξιοπρέπεια, λαϊκή κυριαρχία και ανεξαρτησία.

Στην χώρα μας μια μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει αποστραφεί το μνημονιακό – κατοχικό κράτος και αρχίζει να καταλαβαίνει ότι η επιβίωση μας σαν έθνος έχει συναρτηθεί ξανά και με βαθιά ιστορική αγωνία τούτη τη φορά από τις επαναστατικές μας καταβολές. Η ξεσηκωνόμαστε η χανόμαστε. Η νικάμε και τιμωρούμε τις δυνάμεις της εξάρτησης και της διάλυσης και αρχίζουμε μια επίπονη αλλά ανοδική πορεία προς μια Αναγέννηση η παραδινόμαστε στην περικύκλωση ενός εχθρικού γεωπολιτικού συστήματος που ξεκινά από τους ευρωκράτες και τελειώνει στους βαλκάνιους και εξ’ ανατολών επίβουλούς μας.

Όπως έγραφε ο μεγάλος μας ποιητής Κώστας Βάρναλης «Έξω του αφέντη η αρμάδα φυλάει, με μπούκα ορθή, το λείψανο σου Ελλάδα, μην ξάφνου αναστηθεί!».

Η μοίρα μας στην δεύτερη περίπτωση θα είναι το ιστορικό φινάλε του εναπομείναντος ελληνισμού και μια ατέλειωτη, κατακερματισμένη, πολυεθνική Ειδική Οικονομική Ζώνη στις παρυφές της ευρωπαϊκής ηπείρου.

Τα γενικότερα σημάδια των εξελίξεων είναι εξόχως αρνητικά. Όταν η αμερικανική υπερδύναμη που μετά από μια δεκαετία πολέμων δεν έχει καταφέρει να νικήσει τους Ταλιμπάν και υφίσταται τεράστια οικονομική αιμορραγία στο Ιράκ αλλά παρ’ όλα αυτά ετοιμάζεται να τα βάλει με το Ιράν, και κατ’ επέκτασιν, με Ρωσσία – Κίνα, καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να ξεφεύγουν από την λογική.

Η Ελλάδα με δεδομένη την οικονομική χρεωκοπία, την δωσιλογική πολιτική ηγεσία, τη νεο-οθωμανική Τουρκία και την παντελή ανυποληψία στο διεθνές διπλωματικό πεδίο θα πρέπει να προετοιμαστεί για την απειλή μιας νέας εθνικής καταστροφής στο επόμενο χρονικό διάστημα.

Ο μόνος δρόμος για να μην είμαστε εμείς τα θύματα του νέου Ολοκαυτώματος είναι να γίνουμε οι ζωντανοί εκφραστές, όπως το 1821, του νέου απελευθερωτικού κύματος στην ιστορία. Να αναστηθούμε και να δώσουμε το έναυσμα να’ ρθούν οι λαοί στο προσκήνιο σε έναν άλλο κόσμο πραγματικής δημοκρατίας και πολιτικής κοινωνίας όπως δίδαξε κάποτε αυτός ο τόπος.

[Περιοδικό Hellenic Nexus, τ.66]