Κι όμως, το μνημόνιο πέτυχε ! (Μια μικρή ιστορία εθνικής μειοδοσίας)

Προφανώς αυτοί που σήμερα όψιμα φωνασκούν περί αποτυχίας της πολιτικής του μνημονίου το κάνουν για να κρυφτούν πίσω από τη σκόνη που σηκώνουν. Δεν μπορεί να ήταν τόσο βλάκες για να μην καταλάβουν το ολοφάνερο: Το μνημόνιο, η πολιτική που ήρθε να εφαρμόσει η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, δεν είχε στόχο τη διάσωση της οικονομίας,  αλλά την απορρύθμισή της και την παράδοση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας στους δανειστές. Υπό αυτήν την έννοια, η πολιτική του μνημονίου είναι απόλυτα επιτυχημένη. Απλώς, όσοι την υποστήριξαν είναι είτε βλάκες, είτε μειοδότες. (Τι σημαίνει ο όρος εθνική μειοδοσία περιγράφεται επ ακριβώς στα ελληνικά λεξικά…)

Σήμερα, βρισκόμαστε στο σημείο όπου ξεκινά το ξεπούλημα της χώρας. Οι αναγνώστες του blog δεν πρέπει να αισθάνονται κάποια έκπληξη αφού εδώ και ένα χρόνο παρακολουθούν βήμα- βήμα την εξέλιξη του σχεδίου.

Τον Φλεβάρη του 2010 περιγράψαμε πως θα κυβερνηθεί η χώρα από μια κυβέρνηση-«μαριονέτα του επόπτη». Γράψαμε: « Ρωτήσαμε κορυφαίο κυβερνητικό παράγοντα να μας εξηγήσει τη διαδικασία «διάσωσης» και σας μεταφέρουμε όσα (απίστευτα) μας είπε: Μέχρι τον ερχόμενο Μάιο θα έχει εγκατασταθεί στην Αθήνα εντεταλμένος αξιωματούχος (επόπτης) που θα ασκεί την εποπτεία της ελληνικής οικονομίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι θα οργανωθεί ένας μηχανισμός ελέγχου κάθε τομέα της ελληνικής διοίκησης. Ο μηχανισμός αυτός ουσιαστικά θα αποφασίζει, που αν και πότε θα διατεθεί το κάθε ευρώ του ελληνικού προϋπολογισμού».

Τον Ιούνη του 2010 γράψαμε για το «Το ξεπούλημα της ελληνικής «αποικίας»:

Η Ελλάδα, καθώς δανείζεται μόνο και μόνο για να πληρώνει τόκους παλαιότερων δανείων, έχει «βαρέσει κανόνι». Οι πιστωτές της έχουν ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία της (αναδιάρθρωσης του χρέους) ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Με άλλα λόγια, η εκποίηση ελληνικής δημόσιας περιουσίας υπέρ των πιστωτών βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Η εν λόγω διαδικασία «θεμελιώνεται» νομικά με δύο τρόπους:
Πρώτον με τις συμφωνίες που έχει υπογράψει η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και την ΕΕ (μνημόνιο, δανειακές συμβάσεις) και δεύτερον με τα νομοσχέδια περί αποκρατικοποιήσεων και της νέας διοικητικής δομής της χώρας, όπου οι «μικροί …Καλικράτηδες πρωθυπουργοί» — δήμαρχοι και περιφερειάρχες— θα μπορούν ευκολότερα και απλούστερα να κάνουν μπίζνες…

(…)Σκοπός του αποκαλούμενου μηχανισμού στήριξης είναι η διασφάλιση των τοκογλυφικών υπερκερδών των πιστωτών μας και η αρπαγή της δημόσιας ελληνικής περιουσίας. Οι διεθνείς  μαφιόζοι του χρηματοπιστωτικού συστήματος προκειμένου να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους έχουν στη διάθεσή τους ισχυρότατο  και ευρείας γκάμας οπλοστάσιο. Από νόμους, νομολογίες και διεθνείς πρακτικές –που οι ίδιοι έχουν επιβάλλει– μέχρι «δολιοφθορείς» οι οποίοι δρουν στο παρασκήνιο επιβάλλοντας με «άλλα μέσα» την …τάξη.

Στο προσκήνιο προς το παρόν  πάντως, όλα εξελίσσονται με το γράμμα του νόμου: Το μνημόνιο και οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και τις χώρες της ΕΕ είναι η νόμιμη μέγγενη στην οποία ο Γιώργος Παπανδρέου ως πρωθυπουργός τοποθέτησε τη χώρα του. Αυτή η μέγγενη αποστερεί από την Ελλάδα κάθε νόμιμη δυνατότητα να διασφαλίσει τα συμφέροντά της. Στο περιεχόμενο της Δανειακής Σύμβασης που υπέγραψε η κυβέρνηση με το ΔΝΤ και τους Ευρωπαίους διαβάζει κανείς ότι η δανειολήπτρια Ελλάδα «παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει σε σχέση με τα περιουσιακά της στοιχεία ή από κάθε νομική διαδικασία συμπεριλαμβανομένης της ασυλίας από την άσκηση αγωγής, κατάσχεσης, αναγκαστικής εκτέλεσης κατά των περιουσιακών της στοιχείων». Τα παραπάνω είναι κάποια από τα «ψιλά γράμματα» που δένουν τη χώρα χειροπόδαρα όπως, τηρουμένων των αναλογιών, δένουν τους ιδιώτες δανειολήπτες οι συμβάσεις που υπογράφουν με τις τράπεζες. Εδώ όμως οι εγγυήσεις υπέρ των πιστωτών, αφορούν κομμάτια (στην κυριολεξία) της ίδιας της χώρας.

Εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς ένα μαύρο, αλλά εξαιρετικά πιθανό, σενάριο. Ας πούμε, λοιπόν, ότι τα πράγματα «δεν πάνε καλά» και ότι η χώρα δεν μπορεί να ανταποκριθεί στους όρους του μνημονίου που έχει υπογράψει με τους δανειστές της (ΔΝΤ και κράτη μέλη της ΕΕ). Αυτόματα σταματά η ροή χρήματος από το πακέτο στήριξης. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να επιστρέψει το χρήμα στους πιστωτές της…

Τότε με βάση τις δανειακές συμβάσεις– τα ψιλά γράμματα που λέγαμε παραπάνω–  οι δανειστές θα διεκδικήσουν ελληνικά περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να είναι από λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια μέχρι βραχονησίδες ή η… Ακρόπολη!

Το Σεπτέμβρη του 2010 περιγράψαμε τη διαδικασία με την οποία θα γίνει το ξεπούλημα. Με τίτλο «fast track»: ψεκάστε- σκουπίστε, τελειώσατε» επισημάναμε τη «νέα» φράση που πρόσθεσε στο λεξιλόγιό μας η κυβέρνηση: επενδύσεις fast track. Τη σημασία της νέας φράσης που μπήκε στη ζωή μας ανέλαβαν να μας την εξηγήσουν τα media: επενδύσεις με ταχύτατες διαδικασίες, χωρίς γραφειοκρατία, οι οποίες θα σώσουν την ελληνική οικονομία. Καλό ακούγεται… Παρέλειψαν όμως να μας πουν ότι η εν λόγω επενδυτική διαδικασία πρωτοεμφανίστηκε ως πρακτική στη Χιλή της χούντας του Πινοσέτ. Ως αποτέλεσμα αυτής της επενδυτικής πρακτικής και διαδικασίας, ιδιωτικοποιήθηκαν τα πάντα, ( επαναλαμβάνουμε, στη Χιλή της χούντας του Πινοσέτ) ανάμεσά τους και οι υδάτινοι πόροι της χώρας, συνολικά: Ποτάμια, λίμνες, πηγές, όλα πέρασαν σε ιδιωτικές (αμερικανικών συμφερόντων) εταιρείες. Ακόμη και σήμερα— σαράντα σχεδόν χρόνια από  εκείνο το  επενδυτικό fast -track, εκατομμύρια Χιλιάνοι λένε το νερό- νεράκι…

Το γιατί συνέβησαν όλα αυτά, ας αφήσουμε να μας το πει κάποιος ειδικός: Ο  Αμιτ Σαρκάρ επικεφαλής ενός μεγάλου αμερικανικού επενδυτικού κεφαλαίου (Μarian) όταν η κυβέρνηση Παπανδρέου …απειλούσε τη Γερμανία ότι θα προσφύγει στο ΔΝΤ, έκανε μια δήλωση αποκαλυπτική του τρόπου με τον οποίο μας αντιμετωπίζουν οι… αγορές: «η δουλειά μας, είχε πει ο μεγαλοεπενδυτής (κερδοσκόπος ή τοκογλύφος αν προτιμάτε), είναι να βγάζουμε λεφτά, όχι να σκεφτόμαστε τι θα συμβεί στους Ελληνες πολίτες. Δεν υπάρχει εξ άλλου νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλευθείς τον μαλάκα».

Πηγή
Το είδαμε στο http://www.inprecor.gr/index.php/archives/42189