Πως μας βάλανε στο ΔΝΤ - Η κρυφη πορεία

Διαβάστε το αποκαλυπτικό αφιέρωμα του περιοδικού HOT DOC για την κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ, που περιγράφει με λεπτομέρειες πως η Ελλάδα πήρε τον δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις και επιλογές ανθρώπων.

Η κρυφή πορεία προς το ΔΝΤ 

Με το χρήμα μπορείς να αγοράσεις πολλά ψέματα. Αλλά το χρήμα λέει πάντα την αλήθεια. Αρκεί να ακολουθήσεις την πορεία του. Ποιά είναι η αλήθεια για την καταστροφή της Ελλάδας; Τρία ακριβώς χρόνια από εκείνη την μέρα που ο Γεώργιος Αντρέα Παπανδρέου, με μία προσεγμένα επιλεγμένη μωβ γραβάτα και ύφος τεθλιμμένου συγγενή, παρέδιδε μπροστά στο βαθύ μπλε του Καστελόριζου την Ελλάδα στο ΔΝΤ, τα

πράγματα είναι μάλλον ξεκάθαρα. Η Ελλάδα πήρε το δρόμο για την πιο μεγάλη εξάρτηση που γνώρισε ποτέ, μέσα από σχεδιασμένες κινήσεις, επιλογές ανθρώπων που γνώριζαν και άλλων που απλώς ήταν ανίκανοι. Η πολιτική στην Ελλάδα αρκετές φορές είναι ταυτισμένη με την υποτέλεια. Και η υποτέλεια ξέρει καλά πως αν οι προδότες είναι χρήσιμοι για τα άμεσα αποτελέσματα, οι ανίκανοι είναι αποφασισμένοι να τρέξουν τον μαραθώνιο, μόνο και μόνο για να βγουν νικητές.

Η χώρα θα καταρρεύσει μέσα από τις πολιτικές που υιοθετήθηκαν με το επιχείρημα της σωτηρίας. Η ύφεση, η ανεργία, η σμίκρυνση της πραγματικής αγοράς οδηγούν σε αδιέξοδο μέσα από τα μνημόνια. Το περιγράφουν όλοι οι μεγάλοι οικονομολόγοι του κόσμου. Αλλά δεν το βλέπουν οι κυβερνώντες. Γιατί άραγε; Την απάντηση μου έδωσε ένας ευρωπαίος Οικονομολόγος: «Οι έλληνες πολιτικοί θεωρούν πως αν ταυτιστούν με την ευρωπαϊκή ελίτ και τις επιδιώξεις της, θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Αυτή τους ενδιαφέρει. Δεν είναι νεοφιλελεύθεροι από ιδεολογία, αλλά βλέπουν πως ο νεοφιλελευθερισμός και οι αγορές είναι ο μόνος δρόμος για να κυβερνήσουν. Και το θέλουν πολύ».

Αυτά που θα διαβάσετε, ξεκινούν από την απλή «ανάγνωση» του ημερολογίου της κρίσης, την αναψηλάφιση όσων ειπώθηκαν τα τελευταία τρία χρόνια (και είναι αποκαλυπτικά αν και χάνονται στο δάσος των πληροφοριών) και φτάνουν ως τις πληροφορίες από απόρρητα mails, συσκέψεις και πρωταγωνιστές της εποχής. Όσοι συμμετείχαν σε αυτό που σήμερα ονομάζεται από πολλούς ξεπούλημα της χώρας, δεν είχαν τις ίδιες αφετηρίες. Ούτε γνώριζαν όλοι απαραίτητα. Αν έπρεπε να μιλήσουμε με σενάρια θα λέγαμε πως υπάρχουν τρία:

Το πρώτο είναι της προδοσίας. Είναι το πιο εύκολο να λεχθεί, αλλά δύσκολο να αποδειχθεί.

Το δεύτερο είναι πως στο ΔΝΤ οδήγησε η ανικανότητα όσων κυβερνούσαν. Τα αδοκίμαστα κολεγιόπαιδα με τις ιδεοληψίες της αγοράς που έσπρωξαν τη χώρα στον γκρεμό, όταν χρειάστηκε να κάνουν εκτός από θεωρία και πράξη.

Το τρίτο σενάριο είναι των ατυχών επιλογών. Ο Γιώργος Παπανδρέου, μέσα από μια προσωπική σχέση με τον Στρός Καν, ο οποίος φιλοξενήθηκε αρκετές φορές στην Ελλάδα και κατάφερε να ξεδιπλώσει όλο το μέχρι σήμερα γνωστό ταμπεραμέντο του, πείστηκε πως ο δρόμος για το ΔΝΤ θα ήταν μια εγγυημένη από τον ίδιο λύση.

Το πιθανότερο είναι πως τα τρία σενάρια αρκετές φορές συναντήθηκαν για να δημιουργήσουν μια πραγματικότητα ζοφερή για την Ελλάδα. Οι Έλληνες έγιναν φτωχότεροι, εκτός από κάποιους που έγιναν πλούσιοι και θα γίνουν ακόμη περισσότερο.

Το ΔΝΤ δεν έτυχε, πέτυχε

Στις 29 Απριλίου του 2011 η εκπρόσωποι της τρόικας φτάνουν για πρώτη φορά στην Αθήνα. Φέρνουν μαζί τους την δανειακή σύμβαση που πρέπει να υπογράψει η Ελλάδα. Το Σάββατο 1 Μαΐου, στο υπουργείο Οικονομικών φτάνουν δύο έμπιστοι άνθρωποι του Γιώργου Παπανδρέου, ο Χάρης Παμπούκης και ο διευθυντής του πρωθυπουργικού γραφείου Νίκος Αθανασάκης. Σκοπός τους είναι να ελέγξουν την δανειακή συμφωνία, 3.000 σελίδων. Μέσα σε ένα απόγευμα υποτίθεται πως διαβάζουν το κείμενο και κάνουν και τις αναγκαίες τροποποιήσεις. Λίγο αργότερα η ελληνική Βουλή θα κληθεί να ψηφίσει το κείμενο για το οποίο ο Χρυσοχοίδης ατυχώς, αλλά αληθώς, είπε πως δεν διάβασαν.

Με την ίδια προχειρότητα, αλλά πάντα μέσα από μια αόριστη απαίτηση στο όνομα του «μόνου δρόμου» έγιναν τα πάντα. Στην πραγματικότητα τίποτα δεν ήταν πρόχειρο. Απλώς είχαν παραδώσει την τύχη της χώρας στον αυτόματο πιλότο του ΔΝΤ και της Γερμανίας.

Σε ένα κομμάτι μια συνέντευξης του Στρος Καν σε γαλλικό κανάλι το οποίο δεν έπαιξε (και στην Ελλάδα μεταδόθηκε από τον Λάκη Λαζόπουλο) ο πρώην ισχυρός άντρας του ΔΝΤ είναι αποκαλυπτικός: «Δεν έγιναν όλα σε 15 μέρες όπως φάνηκε. Δουλέψαμε επί μήνες με τις ελληνικές Αρχές, αν και ο Παπανδρέου για πολιτικούς λόγους δεν το έλεγε στο λαό. Αλλά από την αρχή με είχε πάρει τηλέφωνο, από πολύ νωρίς, από τον Νοέμβριο του 2009». Ο Φίλιππος Σαχινίδης ο οποίος έπαιξε ρόλο αρκετά σημαντικό αν και όχι εμφανή στην πορεία για το ΔΝΤ (όπως και ο σύμβουλος του Παπανδρέου, Θέος) σε συνέντευξή του στη ΝΕΤ θα πει με ειλικρίνεια της οποίας δεν θα καταλάβει το κόστος: «Όταν ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ, διαπίστωσε πως η μόνη εναλλακτική επιλογή ήταν η προσφυγή στο ΔΝΤ. Η πρώτη επιλογή και μόνη μετά τις 5 Οκτωβρίου (εκλογές)».

Ο Στρος Καν σε συναντήσεις του με τον Παπανδρέου το καλοκαίρι του 2009 ακόμη, είχε συζητήσει την είσοδο της Ελλάδας στο ΔΝΤ. Πριν προκύψει οποιοδήποτε θέμα με το έλλειμμα και το κλείσιμο του δανεισμού της Ελλάδας από άλλες πηγές.

Η επιλογή του ΔΝΤ για την Ελλάδα ήταν ένας «ευρωπαϊκός» σχεδιασμός ετών, τον οποίο υπηρέτησε η ελληνική κυβέρνηση. Σε μια ομιλία του, που ελάχιστοι θυμούνται, ο Κώστας Σημίτης στις 18 Οκτωβρίου του 2008, είναι ξεκάθαρος: «Αποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ότι η Ελλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ΟΝΕ και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και επιτηρήσεις δεν αρκούν… Απλά, τους κορόιδεψε. Η Ελλάδα, πιστεύουν, καλό θα ήταν να αναγκαστεί να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.) για να εξασφαλίσει τον απαραίτητο δανεισμό…Στην περίπτωση που παρουσιαστούν δυσκολίες δανεισμού του ελληνικού Κράτους θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο Δ.Ν.Τ». Ο πρώην πρωθυπουργός, δεν ήταν προφήτης, απλώς γνώστης του τι έχει σχεδιαστεί.

Ο Anemos και οι φίλοι του

Η απόφαση για το ΔΝΤ ανήκει στον Παπανδρέου και σε έναν κλειστό κύκλο του. Ουδέποτε εξετάστηκε εναλλακτική πρόταση αν και ο Παπανδρέου εξουσιοδότησε αρκετούς να αναζητήσουν τη δυνατότητα εναλλακτικού δανεισμού. Όλες οι λύσεις απορρίφτηκαν, όπως θα δούμε. Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ήταν ο πιο ένθερμος υποστηρικτής της λύσης ΔΝΤ. Σε όλες τις μυστικές συναντήσεις που έγιναν για το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, κάθε άποψη που έθετε την πιθανότητα αναζήτησης άλλων λύσεων, είχε απέναντι το σταθερό επιχείρημα του Παπακωνσταντίνου «δεν θα θέλουν οι αγορές». Οι αγορές για τον υπουργό Οικονομίας του ΠΑΣΟΚ, είναι τα εικονίσματα που ακόμη και αν δεν κάνουν θαύμα, οφείλει να τα προσκυνά.

Την εποχή εκείνη, οι γαλλικές και γερμανικές Τράπεζες, έχουν 200 δισεκατομμύρια σε ελληνικά ομόλογα. Μια στάση πληρωμών ή έστω μια απειλή για κάτι τέτοια αλά Ισλανδία, θα απελευθέρωνε την Ελλάδα από μεγάλο κομμάτι του χρέους. Οι Γαλλογερμανοί θα ήταν αναγκασμένοι να αποδεχθούν τους ελληνικούς όρους για να μην καταρρεύσουν οι ίδιοι μαζί με τις τράπεζές τους. Αυτό όμως δεν εξετάστηκε ποτέ από την ελληνική κυβέρνηση. Ακόμη και σήμερα ο Παπακωνσταντίνου επιμένει πως έκανε ό,τι μπορούσε, εννοώντας πάντα την μια και μοναδική επιλογή που έκανε για το ΔΝΤ.

Λίγο πριν ανακοινωθεί η επιλογή του ΔΝΤ, το Πάσχα του 2010, ο Χάρης Παμπούκης συγκάλεσε μια μυστική σύσκεψη στο σπίτι του στο Κολωνάκι στην οποίο συμμετείχαν κομματικοί παράγοντες και κάποιοι στελέχη ξένων τραπεζών, φιλικά προς την Ελλάδα. Στη σύσκεψη αυτή στοχοποιήθηκε ο Παπακωνσταντίνου ως επικίνδυνος που σέρνει την Ελλάδα «ξεβράκωτη στα αγγούρια». «Αν επιμείνετε να πάτε στο ΔΝΤ, δανειστείτε λεφτά από την αγορά όσο είναι καιρός. Είναι διαφορετικό να διαπραγματεύεστε με κόκκινο ταμείο και διαφορετικό με γεμάτο».

Η «κομματική» δυσφορία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Το παιχνίδι καθόριζε ο ίδιος ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου, ο Φίλιππος Σαχινίδης, ο Δημήτρης Δρούτσας και ο Θέος. Πέρα από τις συσκέψεις ο Παπανδρέου επικοινωνούσε μαζί τους με το σύστημα κινητών blackberry, το οποίο είχε εισηγηθεί ο ίδιος ως ασφαλές και με τρεις καλυμμένους λογαριασμούς mail. Οι τρεις λογαριασμοί ήταν του αμερικανικού παρόχου Netgreen και ο πρώην πρωθυπουργός είχε τις διευθύνσεις anemos@netgreen.com, forest@netgreen.com και heliosporos@netgreen.com από τις οποίες αντάλλασε σκέψεις για τους χειρισμούς του θέματος με τον κύκλο του. 

Η προτίμηση του Παπανδρέου στα οικολογικής διάστασης ονόματα mail δεν είχε τίποτα το περίεργο. Συμβάδιζε απλώς με τις κατά καιρούς ζεν θεωρητικές του συλλήψεις. Πρωτοκλασάτο στέλεχος της κυβέρνησης την εποχή εκείνη θυμάται πως σε μια σοβαρή σύσκεψη για την κρίση ο Παπανδρέου παραμέρισε τις όποιες οικονομικές θεωρίες που άκουγε λέγοντας πως «ο ινδουισμός διδάσκει πως για να επιλυθεί μια αντίθεση όπως η κρίση, πρέπει να την αφήσεις να φτάσει στα άκρα της». Η κρίση έφτασε στα άκρα της και η χώρα στον γκρεμό. Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα πρέπει να αναζητήσει τις ευθύνες ανάμεσα σε ιδεοληπτικές θεωρίες για τις αγορές, συμφέροντα, πράσινο τσάι και συμπάθεια.

Το μ-έλλειμμα Παπακωνσταντίνου

Ο Παπακωνσταντίνου και όσοι χειρίστηκαν την κρίση είναι απόφοιτοι των πιο γνωστών Πανεπιστημίων. Κατά έναν περίεργο τρόπο όμως δεν διέκριναν πως η κρίση είναι κρίση της ίδιας της σύστασης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΕΕ έχει μόνο νομισματική ενοποίηση και όχι πολιτική ή οικονομική. Οι αποφάσεις παίρνονται από τους ισχυρούς. Τα πλεονάσματα δεν μεταφέρονται, όπως στις ΗΠΑ για να αναπτυχθούν οι πιο αδύνατες χώρες οι οποίες οδηγήθηκαν σε «απόπαραγωγικοποίηση» μέσα από τις πολιτικές της ΕΕ. Μετά την ΟΝΕ, ο δανεισμός έγινε εύκολος και τα αδύναμα κράτη έγιναν καταναλωτές και αγοραστές των γερμανικών BMW και βέβαια των γαλλογερμανικών όπλων και των επενδύσεων τύπου SIEMENS. Για την κυβέρνηση η κρίση ήταν αποτέλεσμα του κακού Δημοσίου, των τεμπέληδων ελλήνων και της (δικής) τους διαφθοράς. Η Ελλάδα δεν είχε παρά να ευθυγραμμιστεί με τις ευρωπαϊκές εντολές και να ανακαλύψει ένα σαβουαρ βιβρ οικονομίας και πολιτικής. Σε όλες τις «διαπραγματεύσεις» οι έλληνες αξιωματούχοι θυμίζουν τους έλληνες συναδέλφους τους μετά την κατοχή που δεν τολμούν να συλλάβουν γερμανούς εγκληματίες πολέμου για να μην εξοργίσουν τη Γερμανία. Η ελληνική πλευρά δεν κάνει καμία διαπραγμάτευση. Δεν έχει κανένα σχέδιο για τον εαυτό της. Είναι χαρακτηριστικό πως σε μία συνάντηση του Eurogroup ο Παπακωνσταντίνου αφού ρώτησε τους εταίρους τι μέτρα να πάρει, στη συνέχεια ρώτησε «υπάρχει πλάνο B;» για να του απαντήσουν «δεν υπάρχει, πάρτε μέτρα και μην ανησυχείτε». Ο έλληνας υπουργός Οικονομίας ρωτάει για εναλλακτική λύση αυτούς που είναι οι δανειστές του και με τους οποίους δεν έχει κοινά συμφέροντα. Αυτή η αυταπάτη της «συναντίληψης» αλλά των διαφορετικών συμφερόντων διέπει όλη την ελληνική πολιτική στην κρίση.

Στις 2 Οκτωβρίου του 2009, δύο μέρες πριν τις εκλογές, η κυβέρνηση της ΝΔ ανακοίνωσε πως η πρόβλεψη για το έλλειμμα της χώρας ήταν 6%. Αναμφίβολα ήταν ένα ψεύτικο έλλειμμα. Αλλά δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο. Την ίδια χρονιά η Βρετανία είχε κάνει πρόβλεψη για 8,2%, ενώ το πραγματικό ήταν 11,4%, η Ολλανδία είχε κάνει πρόβλεψη για πλεόνασμα 1,2% αλλά κατέληξε σε έλλειμμα 5,4% και η Πορτογαλία για 3,9% για να καταλήξει σε 9,3%. Η Ιρλανδία την επόμενη χρονιά είχε κάνει πρόβλεψη για 11,6% ενώ το πραγματικό ήταν 32%.

Η αντίστροφη μέτρηση αρχίζει

Δεκαπέντε μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από το ΠΑΣΟΚ (20 Οκτωβρίου) ο Γ. Παπακωνσταντίνου, σε μια κρίση «ειλικρίνειας» ανακοινώνει πως το έλλειμμα είναι 12,5% του ΑΕΠ. Μετά την ανακοίνωση τα επιτόκια δανεισμού εκτινάσσονται. Τα spreads από 130,4 μονάδες πάνε στις 172,3. Δύο μέρες μετά ο οίκος Fitch, υποβαθμίζει την Ελλάδα από κατηγορία Α σε Α-.Στην Ευρώπη ξεκινά θόρυβος για την αξιοπιστία των greek statistics και η Στατιστική Υπηρεσία μετατρέπεται σε ανεξάρτητη Αρχή την ΕΛΣΤΑΤ η οποία δίνει στατιστικά στοιχεία στην κεντρική ευρωπαϊκή υπηρεσία EUROSTAT. Το επόμενο διάστημα για έναν περίεργο λόγο, η Ελλάδα χωρίς να υπάρχει τέτοια ανάγκη, ανακοινώνει άλλες δύο φορές έλλειμμα για να καταλήξει πως είναι 15,8% του ΑΕΠ. Κάθε ανακοίνωση πρόβλεψης, ανεβάζει τα spreads και κάνει ακριβότερο τον δανεισμό.

Το επιχείρημα του Παπακωνσταντίνου είναι πως οι αγορές ήξεραν πως το έλλειμμα ήταν μεγαλύτερο και δεν μπορούσαμε να κοροϊδεύουμε τους πάντες. Οι αγορές προφανώς ήξεραν την αλήθεια, αλλά δεν κινούνται λόγω της αλήθειας παρά μόνο αν τους δώσεις την ευκαιρία. Για παράδειγμα, οι αγορές ήξεραν το 2001 πως η Ελλάδα έκρυψε κομμάτι του χρέους της με τη βοήθεια της Goldman Sachs για να μπει στην ΟΝΕ, αλλά δεν κινήθηκαν αρνητικά. Η φούσκα των αγορών γνωρίζει πως είναι γεμάτη αέρα. Πρέπει όμως να την τρυπήσεις για να αρχίσει να βγαίνει.

Την ώρα λοιπόν που η κυβέρνηση έχει κοροϊδέψει το λαό της με το «λεφτά υπάρχουν» θέλει να είναι ειλικρινής στην EUROSTAT. Ο Παπακωνσταντίνου ξέρει καλά πως τα στοιχεία που δηλώνονται από τις ευρωπαϊκές χώρες στην EUROSTAT έχουν υποστεί «δημιουργική λογιστική» είναι μη ειλικρινή. Ο ίδιος άλλωστε σε mail που στέλνει στον Όλι Ρεν μετά από δηλώσεις του επικεφαλής της EUROSTAT γράφει: «Όλι αυτά τα σχόλια του Ραντερμαχερ δεν βοηθούν πραγματικά…Μου φαίνεται πως η EUROSTAT προσπαθεί να δείξει αυστηρότητα για να καλύψει τις παλιές της αμαρτίες». Ο υπουργός Οικονομικών ξέρει καλά πως η EUROSTAT δεχόταν κατ επανάληψη ψεύτικα στοιχεία ως αληθινά με απαίτηση της Γαλλίας και της Γερμανίας. Αλλά περιέργως θέλει η Ελλάδα να είναι «ειλικρινής».

Εντυπωσιακό είναι και το τι συμβαίνει στο ΔΣ της ΕΛΣΤΑΤ που με πρωτοβουλία του Παπακωνσταντίνου δημιουργείται. Κάποια από τα μέλη επιμένουν πως ο τρόπος υπολογισμού του ελλείμματος δεν είναι ενδεδειγμένος. Ή μάλλον πως η φόρμα της EUROSTAT ζητά πράγματα που οι άλλες χώρες δεν βάζουν. Προκειμένου να υπολογιστεί το έλλειμμα (μεγαλύτερο πάντα) συνυπολογίζονται και οι ΔΕΚΟ, πράγμα που δεν κάνει η Βρατανία. Η Ελλάδα, ενώ έχει βάλει φαρμακευτικές δαπάνες 2 δις, προσθέτει στον υπολογισμό του ελλείμματος άλλα 4 δις τα οποία δεν έχουν πληρωθεί ακόμη. Εντυπωσιακότερο είναι το πώς φουσκώνει το έλλειμμα. Μέχρι και οι επιδοτήσεις των εισιτηρίων του ΟΑΣΑ υπολογίζονται στο έλλειμμα. Το ελληνικό κράτος επιδοτεί τα εισιτήρια ως προϊόν. Αν δεν ήταν επιδότηση προϊόντος θα ήταν παράνομο για την ΕΕ. Όταν δεν μπορεί δίνει τη δυνατότητα στον Οργανισμό να πάρει δάνειο με την εγγύηση του Δημοσίου. Αυτές λοιπόν οι επιδοτήσεις ακόμη και τα δάνεια (600 εκατομμύρια) συνυπολογίστηκαν στο έλλειμμα. Εκτός από το έλλειμμα, εμφανίζεται και το μέλημα Παπακωνσταντίνου για αυτό. Μέσα σε μερικούς μήνες ένα πρόβλημα ελλείμματος, γίνεται πρόβλημα δανειοδότησης της χώρας.

Η φιλολογία στην Ευρώπη είναι τεράστια για τους αναξιόπιστους έλληνες. Την εντείνουν περισσότερο κορυφαίοι της κυβέρνησης που λένε στους ευρωπαίους ομολόγους τους τα χειρότερα για τη χώρα τους. και μάλιστα στους Γερμανούς οι οποίοι αφού αιματοκύλησαν την Ευρώπη υπερασπίζονται με νύχια και δόντια τη χώρα τους. «Κυβερνώ μια διεφθαρμένη χώρα» ήταν η ρήση Παπανδρέου.

 

Δηλώσεις –«φυτίλια» στην εκτόξευση των spreads

Από τον Οκτώβριο του 2009 έως τον Απρίλιο του 2010, οπότε ανακοινώνεται η εμπλοκή του ΔΝΤ, πάνω από δέκα δηλώσεις Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου εκτινάσσουν τα spreads κάνοντας όλο και πιο δύσκολο το δανεισμό. (δείτε πίνακα). Στις 14 Δεκεμβρίου του 2009, ο Παπανδρέου δηλώνει στο Ζάππειο ότι «το μεγαλύτερό μας έλλειμμα είναι αυτό της αξιοπιστίας».Τα spreads ανεβαίνουν στο 228,8. Στις 15 Ιανουαρίου ο Παπακωνσταντίνου χαρακτηρίζει το Πρόγραμμα Σταθερότητας απολύτως επαρκές για να μας βγάλει από την κρίση. Τα spreads πετάνε στις 273,4 μονάδες αφού όλοι ξέρουν πως είναι ψέματα. Ο Παπακωνσταντίνου που κάνει ότι κάνει για να νοιώσουν εμπιστοσύνη οι αγορές λέει οφθαλμοφανή ψέματα. Όταν ξεκινάει στις 27 Ιανουαρίου η φημολογία πως η Ελλάδα μπορεί να δανειοδοτηθεί από την Κίνα ο Παπακωνσταντίνου δηλώνει «η Ελλάδα δεν διαθέτει εναλλακτικό σχέδιο».Τα spreads φτάνουν στις 355,6 μονάδες. Η Ελλάδα έχει βάλει το πιστόλι πάνω στο τραπέζι κατά την προσφιλή έκφραση του Παπανδρέου, αλλά κάποιος το χρησιμοποιεί για να παίζει ρωσική ρουλέτα με τη χώρα. Στις 9 Φεβρουαρίου ο Παπακωνσταντίνου και πάλι δηλώνει στο Eurogroup τα περί Τιτανικού: «Προσπαθούμε να αλλάξουμε την πορεία του Τιτανικού αλλά δεν είναι εύκολο». Η χώρα βαφτίζεται Τιτανικός. Μερικές μέρες μετά, οι «αγορές» έχοντας πάρει πλήρως το μήνυμα αρχίζουν τις υποβαθμίσεις της χώρας.

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου υποστηρίζει σήμερα πως οι δηλώσεις του δεν είχαν σχέση με το κλείσιμο των αγορών .Και πως εν ολίγοις στον Τιτανικό δεν ήταν καπετάνιος αλλά μούτσος. Όσο για την σύγκρουση έφταιγε το παγόβουνο.

Η σχέση των δηλώσεων με την άνοδο των spreads φαίνεται καθαρά στα σχεδιαγράμματα. Το μόνο αναπάντητο είναι γιατί έγιναν. Άγνοια ή πρόθεση;

Τα αδύνατα ΔυΝαΤά

Ο ελληνικός Τιτανικός προσέκρουσε στις 23 Απριλίου του 2010, έχοντας στο τιμόνι τον Γιωργο Παπανδρέου με μωβ γραβάτα και φόντο μια ψαρόβαρκα στο Καστελόριζο. Υπήρχε όμως εναλλακτική χρηματοδότηση για την Ελλάδα; Ακόμη και αν εξαιρέσουμε αυτό που πρότειναν ως εναλλακτική λύση οικονομολόγοι, όπως ο Κρούγκμαν και ο Στιγκλιτς, δηλαδή την στάση πληρωμών από την Ελλάδα, την τροποποίηση του νομικού πλαισίου για το χρέος και το γενναίο κούρεμα μαζί με μέτρα, πάλι υπήρχε λύση. Το συμπέρασμα είναι πως ουδέποτε αναζητήθηκε σοβαρά μια άλλη λύση. Η αναζήτηση εναλλακτικής χρηματοδότησης περιορίστηκε σε κάποια τηλεφωνήματα φίλων του Παπανδρέου σε γνωστούς συμμετέχοντες σε funds και σε πρωτοβουλίες που μάλλον φαίνονταν ενοχλητικές.

Χρηματοδότηση από Ρωσία

Επί κυβέρνησης ΝΔ, σύμφωνα με πληροφορίες ο Καραμανλής αναζητούσε το μαγικό ποσό των 20 δις από την Ρωσία. Οι Ρώσοι περίμεναν τις κινήσεις που θα κάνει η Ελλάδα σε σχέση με τα ζωτικά τους συμφέροντα. Όταν εξελέγη ο Παπανδρέου, ο ελληνορώσος Ιβαν Σαββίδης, βουλευτής της Κρατικής Δούμας, έκλεισε συνάντηση του Πούτιν με τον Παπανδρέου. Ο έλληνας πρωθυπουργός έφτασε στην Μόσχα και ενημερώθηκε από τον Σαββίδη πως μπορούσε να ζητήσει την βοήθεια του Πούτιν αφού ήταν έτοιμος να ακούσει και να βοηθήσει την Ελλάδα. Ο Παπανδρέου είδε τον Πούτιν, αλλά επί 20 λεπτά δεν του ζήτησε τίποτα. Του μίλαγε απλώς για την οικολογία. Ο ρωσικός Τύπος έγραψε πως η Ρωσία ήταν διαθέσιμη να δώσει από 25 έως 31 δις στην Ελλάδα. Φέτος ο Πούτιν δήλωσε με νόημα για την συνάντηση εκείνη πως «κάποιοι στέρησαν από την Ελλάδα την οικονομική της εξυγίανση».

Χρηματοδότηση από Άραβες

Οι πληροφορίες που αναφέρονται σε πιθανή χρηματοδότηση από Άραβες έχει βάση. Η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Παμπούκης μετέφεραν στους Παπακωνσταντίνου και Παπανδρέου, την πρόθεση αραβικών κεφαλαίων να χρηματοδοτήσουν την Ελλάδα. Ο Παπακωνσταντίνου απάντησε λακωνικά με ένα mail στους αγγελιοφόρους της πρότασης, χωρίς να εξετάσει λεπτομέρειες: «Έχουμε επιλέξει την ευρωπαϊκή λύση».

Χρηματοδότηση από Κίνα

Οι Κινέζοι είχαν σκοπό να δανειοδοτήσουν την Ελλάδα, διευρύνοντας την συνεργασία που είχε ξεκινήσει με την COSCO. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, επιστρέφοντας από την Διεθνή Έκθεση της Σαγκάης τον Απρίλιο του 2010, μετέφερε την πρόταση στον έλληνα πρωθυπουργό. Δεν υπήρξε καμιά αντίδραση πέρα από το γνωστό σχόλιο που- όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν-κάνει όταν θέλει να ξεφύγει από κάτι που θέλει απάντηση: «πολύ ενδιαφέρον».

Χρηματοδότηση από αμερικανικό fund

Τον Ιανουάριο του 2010, τo fund Heyman Private Equity έστειλε επιστολή στον Γιώργο Παπανδρέου προτείνοντας την δανειοδότηση της Ελλάδας με 27 δις και επιτόκιο 4,40% αντί για το 6,3% με το οποίο δανειζόταν η Ελλάδα. Η δανειοδότηση κρατών από funds είναι αρκετά διαδεδομένη. Μεγαλύτεροι πιστωτές των ΗΠΑ σήμερα είναι funds στην Καραϊβική ακόμη και την Κολομβία. Η πρόταση χρηματοδότησης προφανώς δεν υλοποιήθηκε. Όταν αποκαλύφθηκε στον ξένο Τύπο, η ελληνική κυβέρνηση απάντησε πως δεν ήταν αξιόπιστο. Όπως όμως φαίνεται από τα έγγραφα που έχει στην κατοχή του το HOT DOC, το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έχει υπογράψει Μνημόνιο Κατανόησης με το Fund για αναζήτηση δανειοδότησης 20 δις ευρώ. Ο πρόεδρος του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, Κλέων Παπαδόπουλος, παραδέχεται πως το Μνημόνιο είναι γνήσιο, αλλά επιμένει πως το fund δεν ήταν αξιόπιστο. Το ερώτημα είναι γιατί προχώρησε στην υπογραφή Μνημονίου, με ένα «αναξιόπιστο Fund».

Χρηματοδότηση από Ομόλογα

Τον Ιανουάριο του 2010, το ελληνικό Δημόσιο ανακοίνωσε την έκδοση ομολόγων για την είσπραξη 5 δισεκατομμυρίων. Η έκδοση ήταν πέρα για πέρα επιτυχής αφού εμφανίστηκε ζήτηση για 25 δισεκατομμύρια. Τελικώς το ελληνικό Δημόσιο πήρε 8 δις και δεν προχώρησε στην είσπραξη παραπάνω ποσού. Όταν ρωτήθηκε ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου γιατί δεν εισέπραξαν και άλλα, είπε πως «θα καταλάβαιναν οι αγορές πως κάτι συμβαίνει». Τελικώς η πολιτική Παπακωνσταντίνου γίνεται στο όνομα των αγορών για να καταλήξει να τις κλείσει. Το σημαντικό είναι πως παραδέχεται ότι έως τον Ιανουάριο, οι αγορές ήταν ανοιχτές για την Ελλάδα δίνοντας 25 δις. Όμως, αν τα έπαιρνε, η Ελλάδα θα κέρδιζε χρόνο και το ΔΝΤ θα έχανε.

Παράδοση άνευ όρων στους κερδοσκόπους

Το Νοέμβριο του 2009, αμέσως μετά τις εκλογές δηλαδή, ο Γκάρι Κον, νούμερο δύο στην Goldman Sachs, του χρηματοπιστωτικού συστήματος που είχε μεγάλη συμμετοχή στην κρίση, φτάνει στην Αθήνα συνοδευόμενος από τον Τζον Πόλσον. Η Goldman Sachs κάνει ένα πρόχειρο στρατηγείο στο ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» και τα στελέχη της συναντούν τον νεοεκλεγέντα πρωθυπουργό Παπανδρέου στο Πεντελικόν. Του προτείνουν να αναλάβει η Goldman να επαναλάβει το κόλπο με το κρύψιμο του ελληνικού χρέους που έγινε το 2001 επί Σημίτη μέσω ενός πολύπλοκου προϊόντος swap για τις δαπάνες για την Υγεία. Ένα άλλο τμήμα του χρέους αναλάμβανε να το πουλήσει σε κινέζους επενδυτές εκτός χρηματιστηριακής αγοράς. Ο Παπανδρέου αρνήθηκε.

Όταν ξεκίνησαν οι υποβαθμίσεις της ελληνικής Οικονομίας μέσω των Οίκων Αξιολόγησης, το περιβάλλον Παπανδρέου συνέδεσε το γεγονός με την Goldman Sachs. Δύο από τους Οίκους, οι Fitch και Standard and Poors, συνδέονται μετοχικά μέσω της Blackrock με την Goldman Sachs. Όποιος χαλούσε χατίρι στην GS, ήταν εύκολο να υποβαθμιστεί από τους Οίκους Αξιολόγησης ως τιμωρία. Οι ανησυχίες του Παπανδρέου είχαν βάση. Το παιχνίδι των κερδοσκόπων και των φονταμενταλιστών του χρήματος, ήταν ένα κομμάτι της κρίσης που επέλεξε να το παίξει με τον δικό της τρόπο η ελληνική κυβέρνηση συμμαχώντας με την άλλη πλευρά. Τον αντίπαλο της Goldman Sachs, την Γαλλική Lazard.

Στην επιλογή της Lazard ως συμβούλου για την κρίση ανεπίσημα και στη συνέχεια επίσημα, προέκυψε κυρίως από τον Στρος Καν. Ο πρώην επικεφαλής του ΔΝΤ, είχε στενές σχέσεις με τον Γιώργο Παπανδρέου και όχι μόνο. Φιλοξενήθηκε στην Ελλάδα πολλές φορές από έλληνα κλινικάρχη και είχε την ευκαιρία να παίξει το παιχνίδι της καμαριέρας που τον τοποθετούσε κοντά στην ελληνική ιδιοσυγκρασία. Ήταν ένας «δικός μας» άνθρωπος. Λίγο «επιθετικός», θεωρούν αρκετές από τις επώνυμες κυρίες της Αθήνας που τον γνώρισαν.

Ο Στρος Καν δεν ήταν μόνο ο απόλυτος άρχων του ΔΝΤ αλλά και φίλος και παλιός συνεργάτης του Ματιε Πιγκας, του μεγαλοτραπεζίτη της Lazard. Στρος Καν και Παπανδρέου για τους δικούς τους λόγους, συμφωνούσαν πως το ΔΝΤ πρέπει να είναι επιλογή της Ελλάδας. Αυτή η συμφωνία κρατήθηκε μυστική και οι τρόποι υλοποίησής της (από οικονομικοί έως επικοινωνιακοί) ανατέθηκαν στη Lazard.

Ο Ματιε Πιγκας και ο οικονομολόγος της Lazard Ντανιελ Κοέν, έγιναν σύμβουλοι του Παπανδρέου και η Lazard ανέλαβε επισήμως αργότερα την διαδικασία ανταλλαγής τον Ομολόγων. Τα στελέχη της γευμάτιζαν συχνά στο «Αμπρεβουάρ» στο Κολωνάκι με τον Χάρη Παμπούκη και η εφημερίδα του ομίλου Lazard, η «Mond», αρκετές φορές ανέλαβε το ξεκαθάρισμα λογαριασμών με την αντίπαλη Goldman Sachs.

Το παιχνίδι του ΤΤ με τα CDS και τους κερδοσκόπους

Η Ελλάδα, εγκλωβισμένη από την κυβέρνησή της στον δρόμο της «επίλυσης» με τον τρόπο που απαιτούσαν τα συμφέροντα των δανειστών και όχι τα δικά της, έζησε και όλη την σύγκρουση των κερδοσκόπων και των συμφερόντων.

Παρότι έχουν περάσει τρία χρόνια από την κρίση και όσοι κατείχαν CDS, (ασφάλιστρα κινδύνου του χρέους) έχουν πληρωθεί, κανένας δεν μπορεί να πει από την ελληνική κυβέρνηση ή από την Τράπεζα της Ελλάδας, για το αν κάποιοι κερδοσκόπησαν κάνοντας χρήση εσωτερικών πληροφοριών με τα ασφάλιστρα. Ο άνθρωπος ο οποίος γνώριζε για παράδειγμα εκείνη την μέρα του Απρίλη πως ο Παπανδρέου θα ανακοινώσει την είσοδο στο ΔΝΤ, θα μπορούσε να κάνει τρελές δουλειές με τα ασφάλιστρα. Τον Αύγουστο του 2009 το Ελληνικό Ταμιευτήριο (ΤΤ), αγόρασε CDS που αντιστοιχούσαν στο 12,5 περίπου της αγοράς των CDS. Αμέσως μετά τις εκλογές, η νέα διοίκηση του ΤΤ υπό τον Κλέονα Παπαδόπουλο αποφάσισε να πουλήσει τα ασφάλιστρα κινδύνου. Μέσα σε ένα κλίμα αμφισβήτησης της Ελλάδας και ανόδου των spreads, μια κρατική επιχείρηση πουλάει τον «κίνδυνο χρέους». Αυτός που τον αγοράζει προφανώς επενδύει στη χρεοκοπία της Ελλάδας για να κερδίσει. Όταν γίνεται μια πράξη αγοράς CDS αυτόματα ενεργοποιείται και μια πράξη πώλησης ελληνικών ομολόγων. Άνοδος δηλαδή των Spreads, του επιτοκίου δανεισμού. Η πώληση λοιπόν από το ΤΤ, ενεργοποίησε μαζί με όλους τους άλλους παράγοντες των δηλώσεων από την κυβέρνηση και της «αναξιοπιστίας της Ελλάδας» την άνοδο των spreads και το κλείσιμο των αγορών.

Η ΤτΕ στην υπηρεσία των κερδοσκόπων εις βάρος της Ελλάδας

Ποιός έδωσε στο ΤΤ την εντολή για πώληση και ποιός αγόρασε τα CDS για να ξεκινήσει το παιχνίδι κερδοσκοπίας; Αν για παράδειγμα αποδειχθεί πως παράγοντες του υπουργείου Οικονομικών έδωσαν την εντολή, τότε θα μιλάμε για ένα σχέδιο προδοσία της χώρας.

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ Προβόπουλος, δήλωσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής πως δεν μπορεί να βρεθεί ποιός αγόρασε τα CDS, πράγμα το οποίο είναι ψευδές. Η Τράπεζα της Ελλάδος είναι από τους φορείς που ενέτειναν την κρίση. Πρόκειται για μια ιδιωτική Τράπεζα, που εμφανίζεται πως εκφράζει τα κρατικά συμφέροντα. Με την άδειά της οι Τράπεζες στην Ελλάδα απέκτησαν μια λειτουργία μαφιόζικης οικογένειας, όπου οι μέτοχοι αγόραζαν οι ίδιοι ακίνητα που μεταπωλούσαν στις Τράπεζες σε τριπλάσιες τιμές και έκαναν αύξηση μετοχικού τους κεφαλαίου με offshore που έπαιρναν δάνεια από τις ίδιες τις Τράπεζες. Ο άλλοτε διοικητής της και σημερινός πρωθυπουργός Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επέβαλε την πολιτική των εύκολων δανειοδοτήσεων, παρότι σήμερα θεωρεί πως οι έλληνες πρέπει να τιμωρηθούν γιατί ζούσαν με δανεικά.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, είναι υπεύθυνη για ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα κερδοσκοπίας της χώρας με το σορτάρισμα. Η διεθνής πρακτική δίνει σε κάποιον το δικαίωμα, παρότι δεν κατέχει Ομόλογα να τα πουλήσει σε κάποιον και να εμφανίσει τους τίτλους μέσα σε διάστημα τριών ημερών. Αν δεν το κάνει έχει κυρώσεις. Μπορεί κάποιος κερδοσκόπος να σορτάρει. Δηλαδή να πουλήσει ομόλογα που δεν έχει ακριβά, η πώληση αυτή να ρίξει τις τιμές και να αγοράσει στη συνέχεια φτηνά ομόλογα τα οποία θα παρουσιάσει στον αγοραστή μέσα σε τρεις μέρες. Ετσι εξασφαλίζει κέρδος, ρίχνοντας όμως τις τιμές των ομολόγων άρα ανεβάζοντας τα spreads. Όσο μεγαλύτερο χρόνο έχει στη διάθεσή του για να σορτάρει, τότο πιο εύκολα κερδοσκοπεί. Τον Οκτώβριο του 2009, επιμήκυνε τον χρόνο των τριών ημερών (Τ+3) για να παραδώσει κάποιος τα ομόλογα στον αγοραστή σε δέκα μέρες (Τ+10). Έδωσε χρόνο στους κερδοσκόπους να «παίξουν» με τα ελληνικά ομόλογα με ασφάλεια. Το επιχείρημα της Τράπεζας ήταν πως επρόκειτο για «τεχνικό θέμα που προέκυψε από το σύστημα της αυτοματοποιημένης επανεισαγωγής». 

Το επιχείρημα όμως δεν ισχύει γιατί ταυτόχρονα η Τράπεζα της Ελλάδος έκανε κάτι ακόμη χειρότερο. Αποφάσισε να μην επιβάλλονται κυρώσεις σε όποιον κερδοσκόπο δεν παρέδιδε τα ομόλογα στον αγοραστή τους και μετά τη λήξη της μεγάλης προθεσμίας των 10 πλέον ημερών. Κερδοσκοπία χωρίς ρίσκο, άρα πρόταση για κερδοσκοπία σε βάρος της χώρας. Όλη αυτή η διαδικασία έγινε παράνομα. Η τροποποίηση του κανονισμού φαίνεται να μην έγινε από την διοίκηση, αλλά με απλές εντολές κάποιου υπαλλήλου, του διευθυντή της Διεύθυνσης Οργάνωσης. Η νομική υπηρεσία της ίδιας της Τράπεζας με 4 γνωμοδοτήσεις εντόπισε τον κίνδυνο «κερδοσκοπίας και χειραγώγησης που δημιουργεί αυτή η απόφαση» αλλά υλοποιήθηκε όλως περιέργως η απόφαση ενός «υπαλλήλου» τον οποίο κάλυψε η Τράπεζα.

Η Ελλάδα σήμερα βαδίζει προς μια αδιέξοδη πολιτική, όπως περιγράφεται διεθνώς, με το επιχείρημα του φόβου που δημιουργεί αυτή ακριβώς η πολιτική. Οι πρωταγωνιστές της κρίσης, εμφανίζονται ως οι σωτήρες. Αν η Ελλάδα είχε πριν τρία χρόνια απειλήσει έστω με στάση πληρωμών, θα είχε πετύχει αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς να βάλει σε υποθήκη την εθνική της υπόσταση. Αυτό το σενάριο δεν εξετάστηκε ποτέ από αυτούς που επέλεξαν τον αδιέξοδο δρόμο. Αντιθέτως προσευχήθηκαν στις αγορές και ευθυγραμμίστηκαν με τους δανειστές σαν να εκπροσωπούσαμε τα ίδια συμφέροντα. Προδοσία; Ανεπάρκεια; Τους λογαριασμούς αυτούς αν δεν τους κάνει η Ελλάδα, θα τους κάνει η Ιστορία.

Όταν όμως οι συμπτώσεις είναι πολλές, παύουν να είναι συμπτώσεις. Και εκείνο τον Οκτώβριο του 2009, το σύνολο των συμπτώσεων, ήθελε να κλείνουν όλοι οι δρόμοι της χώρας, πέρα από αυτόν που οδηγούσε στο ΔΝΤ.

ΠΗΓΗ