Ο λαός να ακυρώσει τον Παπανδρέου και τις υπογραφές του

Στις 6 Μαΐου 2010 η κυβέρνηση ψήφισε στη βουλή των Ελλήνων με τη διαδικασία του κατ’ κατεπείγοντος το μνημόνιο, εξέλιξη η οποία «επιτεύχθηκε» με την «ευγενή χορηγία» των οίκων αξιολόγησης και όπως φανερώνουν οι ειδήσεις της εποχής, με προσυνενοημένη πολιτική απόφαση ΔΝΤ- Γ. Παπανδρέου.

Για να δικαιολογήσει τότε ο υπουργός οικονομικών την αναγκαιότητα υπαγωγής της χώρας στις ρυθμίσεις του ΔΝΤ ισχυρίστηκε μεταξύ άλλων ότι 9 μέρες μετά έληγε ένα ομολογιακό δάνειο εννιά δισ.ευρώ!...

Προαπαιτούµενο για να δοθεί ένα μέρος των δανειακών αναγκών της χώρας από το πακέτο δανεισμού ΕΕ- ΔΝΤ δλδη τα 110 δισ. ήταν το γνωστό πλέον τριετές πρόγραµµα οικονομικής πολιτικής που στο τέλος θα έλυνε τα δημοσιονομικά και αναπτυξιακά προβλήματα της χώρας.

Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου με ψέματα και μεθοδευμένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας για να δικαιολογήσει την ψήφιση του μνημονίου είχε δηλώσει σε εκείνη τη συνεδρίαση της βουλής ότι από την ψήφιση η όχι του τριετούς προγράμματος «κρίνεται η οικονοµία, η δηµοκρατία, η κοινωνική συνοχή. Κρίνεται η εικόνα µας, αλλά και ο ίδιος ο ελληνισµός». «Ή ψηφίζουµε και εφαρµόζουµε τη Συµφωνία, ή καταδικάζουµε την Ελλάδα στην χρεοκοπία» είχε πει χαρακτηριστικά.
Από τότε έως σήμερα οι εξελίξεις δεν τον επιβεβαίωσαν, το δημόσιο χρέος της χώρας συνεχώς αυξάνεται και το μνημόνιο έχει αναθεωρηθεί σε τουλάχιστον 20 σημεία με ποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι η κυβέρνηση, μέσω της τρόικας, ανακοίνωσε πρόσφατα ότι χρειάζεται νέο πρόγραμμα ύψους 18 δις ευρώ και υποθήκευση για 50 δις ευρώ του συνόλου της δημόσιας περιουσίας για να μπορέσουμε να επαναγοράσουμε αντίστοιχου ποσού ελληνικό χρέος.

Επίσης, οι αρνητικές εξελίξεις στην οικονομία εξαιτίας των αποτελεσμάτων που δημιουργεί η πολιτική του μνημονίου και η έλλειψη προοπτικής αναζωπυρώνουν την πίεση και ανάγκασαν το πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου σε χθεσινοβραδινή ομιλία του στο πανεπιστήμιο Humboldt του Βερολίνου να παραδεχτεί ότι «είναι ορατός ο κίνδυνος να μην μπορέσει ο ελληνικός λαός να σηκώσει το βάρος του διογκούμενου χρέους», εάν δεν αντιμετωπιστεί μια σειρά ζητημάτων, όπως το ζήτημα των επιτοκίων κ.α.

Με αυτά και με άλλα η χώρα κατέληξε όχι μόνο μέρα παρά μέρα να βυθίζεται όλο και περισσότερο στην φτώχεια και την απόλυτη εξαθλίωση, αλλά αυτή τη στιγμή δυσχεραίνεται σε μεγάλο βαθμό και η διαπραγματευτική της ευχέρεια. Αν δρομολογηθεί κάποια λύση εξαρτάται πλέον από το αποτέλεσμα των εκλογών στο Αμβούργο, το πολιτικό κλίμα στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, τη διάθεση των αγορών, κ.α.

Συνεπώς, χρειάζεται άμεσα να απορριφθεί από το λαό η δανειακή σύμβαση αποικιακού χαρακτήρα που υπόγραψε η κυβέρνηση Παπανδρέου και στη συνέχεια μέσω διαπραγματεύσεων και με άλλη κυβέρνηση το ελληνικό δημόσιο να συμφωνήσει σε μια καλύτερη πρόταση από αυτή που ψήφισε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Όποιος τώρα υποστηρίξει ότι αυτά δεν γίνονται πρέπει πρώτα να απαντήσει στο ερώτημα αν θέλουν, σε υπερεθνικό επίπεδο ανά τον κόσμο, την Ελλάδα να είναι μέρος του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Το παράδειγμα της Ισλανδίας δείχνει το δρόμο που πρέπει, ως χώρα, να ακολουθήσουμε στο ζήτημα του δημοσίου χρέους.

Ο βουνίσιος