Νόμισμα: Eθνικό χωρίς χρέος και τόκους ή δανεικό;

Δεν είναι τυχαία αυτά που συμβαίνουν δε φταίει η μοίρα η κακή και το ριζικό μας ούτε το πεπρωμένο.
Ένα έθνος που σέβεται τους πολίτες του δεν δανείζεται αλλά εκδίδει το νόμισμα του. Με εθνικό νόμισμα χωρίς χρέη και τόκους δημιουργείς προοπτικές, ανάπτυξη, ζωή για το έθνος, ενώ με ξένο δανεικό το καταδικάζεις σε οικονομικό θάνατο. Είναι μαθηματικά αδύνατο να ξεχρεώσεις ποτέ γιατί και όλο το χρήμα που σου έδωσαν να τους επιστρέψεις δεν φτάνει για να πληρωθούν οι τόκοι. Η έκδοση χρήματος ως χρέος είναι η μοντέρνα μορφή σκλαβιάς και οι πολιτικοί που την αποδέχονται αμείβονται αδρά οπως ο Ιούδας γιά την προδοσία τους.

Μόνο με εθνικό νόμισμα χωρίς χρέη και τόκους προς τράπεζες αγορές, τοκογλύφους και άλλους δανειστές μπορούμε να προστατεύσουμε την περιουσία μας, την ελευθερία μας, τα δικαιώματα μας και τα σύνορα μας. Όταν ένα έθνος δανείζεται αντί να εκδίδει το νόμισμα του δεσμεύει τους καρπούς της εργασίας των πολιτών και τη χώρα ολόκληρη ως υποθήκη και όπως βλέπουμε πιά όλοι καθαρά, οι δανειστές μπορούν και επιβάλλουν λιγότερες θέσεις εργασίας, χαμηλότερους μισθούς και περισσότερους φόρους για να πάρουν την υποθήκη, το οικόπεδο, την Ελλάδα ολόκληρη.

Με έθνικό νόμισμα χτίζεις τις υποδομές του έθνους, δρόμους, λιμάνια, σιδηρόδρομους, υδροηλεκτρικά φράγματα κτλ κτλ δίνοντας θέσεις εργασίας και διευκολύνοτας ταυτοχρόνως τις μεταφορές και τις επικοινωνίες των πολιτών. Την ίδια στιγμή βάζεις φόρους στις εισαγωγές κάνοντας τα εισαγώμενα πιο ακριβά κι'έτσι οι πιό δημιουργικοί πολίτες παίρνουν άτοκα δάνεια απο τις εθνικές αναπτυξιακές τράπεζες και στήνουν μικρές βιοτεχνίες και βιομηχανίες ..

Μόνο ο Λαός μπορεί πιά να αλλάξει τη κατάσταση. Το πολιτικό σύστημα και οι λοιποί κρατικοδίαιτοι έχουν ξεπουληθεί. Η εξουσία πάντα στήνει κομματικό στρατό για να τη στηρίζει και να συνεχίζει το καταστροφικό της έργο.

Ήρθε ο καιρός τώρα που είτε θα τους αλλάξουμε ή θα μας ξεκάνουν.

Καλή δύναμη και καλή λευτεριά.

Ελληνίδα μάνα

Ο πόλεμος μαίνεται όσο κι'αν το κρύβει ο Λάκης τους, οι διασκεδαστές και οι επικοινωνιακοί χειραγωγοί του αποκοιμισμένου κοπαδιού που σύρεται επί σφαγή λογαριάζοντας δειλά δειλά πόσους μήνες μπορεί να μείνει ακόμα στο σπίτι του πριν του το πάρουνε οι τράπεζες.

Σε σας βασίζεται το μέλλον της Ελλάδας, όπως πάντα αν οι γυναίκες δεν το βάλουν σκοπό να στρατευτεί η χώρα δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Οι άντρες δεν ακούνε άντρες τους πέφτει βαρύ έχουνε τη μπάλα και άλλα πιό μοντέρνα θεάματα και πολλές "ασχολίες".

Κόψτε τους το .. μη τους μαγειρεύετε, μη τους πλένετε τα ρούχα, πετάξτε τις τηλεοράσεις στα σκοπίδια, ανάψτες πατριωτικές φωτιές στις ψυχές τους, βάλτε καρδιές πολεμικές στα στήθη των παιδιών σας έχουμε πόλεμο, κρυφό ακόμα αλλά δεν αργεί και ο κανονικός, με το ραχάτι και το βαμβάκι τα παιδιά γίνονται μαλθακά και τεμπέλικα.

Ελληνίδες μάνες έχετε πολύ και σκληρή δουλειά, πρέπει  να ξαφτιάξετε άντρες άφοβους και αφοσιωμένους στη Πατρίδα.
Εύχομαι να'χετε πάντα δύναμη και κουράγιο, το γένος το Ελληνικό σας έχει ανάγκη σήμερα  όσο ποτέ άλλοτε.

ΕΞΟΔΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΕΠΑΜ

Του Γιάννη Αθανασιάδη

Η παραπληροφόρηση και η συσκότιση γύρω από τα ζητήματα της παραμονής της Ελλάδας η όχι στην ΕΕ και η δήθεν αποβολή μας (Grexit), έχουν δημιουργήσει σε μεγάλο αριθμό των συμπολιτών μας το συναίσθημα του φόβου και της αβεβαιότητας.

Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι σύμφωνα με τις συνθήκες της Ε.Ε.
α). Δεν υπάρχει δυνατότητα αποβολής κράτους μέλους από την Ε.Ε. Τέλος με αυτό!
β). Απεναντίας οποιοδήποτε κράτος μέλος, μπορεί να αποχωρήσει οικειοθελώς χωρίς καμία άλλη υποχρέωση απέναντι στην Ε.Ε.

Σύμφωνα με τον «Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων» της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Συνθήκη της Λισσαβόνας) http://europa.eu/pol/pdf/consolidated-treaties_el.pdf
τον οποίο έχουν προσυπογράψει όλα τα κράτη μέλη της Ε.Ε.

Η διαδικασία είναι ρητή και ξεκάθαρη, (άρθρο 50 της συνθήκης). *

1. Ένα κράτος αποφασίζει σύμφωνα με τις εσωτερικές του διαδικασίες (Π.χ. στην Ελλάδα με απόφαση των 3/5 του κοινοβουλίου **) να αποχωρίσει από την Ε.Ε.

2. Γνωστοποιεί την πρόθεση του στο Ευρωπαϊκό συμβούλιο και ξεκινούν διαπραγματεύσεις.
Δηλ. «μα γιατί φεύγεις εμείς που σε αγαπάμε,… το Ευρωπαϊκό όνειρο… και τι θα κάνεις εκεί έξω μόνος θα σε φάνε οι λύκοι… και …τι μας χρωστάς τι σου χρωστάμε και τα λεφτά και το νόμισμα και ότι άλλο σκαρφιστούν για να το αποτρέψουν».
Παράλληλα θα διευθετηθούν ζητήματα σχετικά με τις διακρατικές συμφωνίες (οι οποίες δεν θα διέπονται από τους κανόνες της ΕΕ πλέον), κλπ τεχνικού χαρακτήρα ζητήματα, που άπτονται της πολιτικής διπλωματίας .

3. Μετά από δυο έτη και εφ’ όσον δεν τα βρούνε στις διαπραγματεύσεις οι συνθήκες παύουν να ισχύουν για το απερχόμενο κράτος αυτοδίκαια και τελειώνει το παραμύθι. Από την στιγμή που παύουν οι συνθήκες, παύει και οποιαδήποτε άλλη συμβατική υποχρέωση για το πρώην μέλος από και προς την Ε.Ε. ( Ότι πήραμε πήραμε κι ότι δώσαμε δώσαμε.)
Αυτά τα παραθέτω κυρίως για να τελειώνουμε με την τρομοκρατία των ΜΜΕ και τα αυθαίρετα συμπεράσματα των διαφόρων ευρωλάγνων.
Όσο είναι καιρός, πριν η θηλιά μας οδηγήσει στην τελική ασφυξία, υπεύθυνα και συντεταγμένα να βγάλουμε την χώρα μας από το κολαστήριο του ΕυροΝταχάου.
Γιάννης Αθανασιάδης

* ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΕΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Άρθρο 50

1. Κάθε κράτος μέλος μπορεί να αποφασίσει να αποχωρήσει από την Ένωση, σύμφωνα με τους εσωτερικούς συνταγματικούς του κανόνες.

2. Το κράτος μέλος που αποφασίζει να αποχωρήσει γνωστοποιεί την πρόθεσή του στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο. Υπό το πρίσμα των προσανατολισμών του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, η Ένωση προβαίνει σε διαπραγματεύσεις και συνάπτει με το εν λόγω κράτος συμφωνία που καθορίζει τις λεπτομερείς ρυθμίσεις για την αποχώρησή του, λαμβάνοντας υπόψη το πλαίσιο των μελλοντικών του σχέσεων με την Ένωση. Η διαπραγμάτευση της συμφωνίας αυτής γίνεται σύμφωνα με το άρθρο 218, παράγραφος 3, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η συμφωνία συνάπτεται εξ ονόματος της Ένωσης από το Συμβούλιο, το οποίο αποφασίζει με ειδική πλειοψηφία, μετά από την έγκριση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
30.3.2010 EL Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης C 83/43
Ενοποιημένη απόδοση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση 43

3. Οι Συνθήκες παύουν να ισχύουν στο εν λόγω κράτος από την ημερομηνία έναρξης ισχύος της συμφωνίας αποχώρησης ή, ελλείψει τέτοιας συμφωνίας, δύο έτη μετά τη γνωστοποίηση που μνημονεύεται στην παράγραφο 2, εκτός εάν το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, σε συμφωνία με το εν λόγω κράτος μέλος, αποφασίσει ομόφωνα την παράταση της προθεσμίας αυτής.

4. Για τους σκοπούς των παραγράφων 2 και 3, το μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και του Συμβουλίου που αντιπροσωπεύει το αποχωρούν κράτος μέλος δεν συμμετέχει ούτε στις συζητήσεις ούτε στις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ή του Συμβουλίου που το αφορούν.
Η ειδική πλειοψηφία ορίζεται βάσει του άρθρου 238, παράγραφος 3, στοιχείο β), της Συνθήκης για τηλειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

5. Εάν το κράτος που αποχώρησε από την Ένωση ζητήσει την εκ νέου προσχώρησή του, η αίτηση αυτή υπόκειται στη διαδικασία του άρθρου 49.
**Σύνταγμα της Ελλάδας αρθ. 28 παρ. 2

ΠΗΓΗ

Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά...

Δημήτρης Καζάκης Σάββατο, 29 Αυγούστου 2015 «Πολλές φορές τα ΌΧΙ στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης. Το ΌΧΙ του 1940 ακολούθησε μια τετράχρονη κατοχή.» Τάδε έφη ο Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξη του ALPHATV [26.08.2015]

Δεν με εντυπωσιάζει το πόσο βαθιά ανιστόρητος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Άλλωστε στις 14 Αυγούστου στη Βουλή ο Τσίπρας δήλωσε κάτι ανάλογο όταν είπε, «ούτε μετανιώνω για τον συμβιβασμό έναντι του χορού του Ζαλόγγου.» Προφανώς οι Σουλιώτες που προτίμησαν να πέσουν στον γκρεμό, παρά να γίνουν χανουμάκια του Αλή Πασά δεν είχαν τις ίδιες ευαισθησίες και προτεραιότητες με τον Τσίπρα. Δεν είχαν την διαπεραστική οξυδέρκεια του Αλέξη. Ήταν τόσο άγαρμποι, ξεροκέφαλοι, γραφικοί και εριστικοί, που εκτιμούσαν την ελευθερία τους περισσότερο από τη δουλεία και μάλιστα την εθελοδουλεία.

Αλήθεια, ξέρει άραγες ο Αλέξης τι απέγιναν όσοι Τσίπρες τότε έλεγαν στους αδούλωτους Σουλιώτες, ότι είναι προτιμότερη μια ζωή υποτελούς στον Αλή, παρά ο θάνατος για την ελευθερία της πατρίδας; Ξέρει το ανάθεμα που ανά τους αιώνες συγκεντρώνει το όνομα του Πήλιου Γούση; Θα μους πεις, τον ενδιαφέρει; Όχι, βέβαια. Ποιός Τσίπρας νοιάστηκε ποτέ για την υστεροφημία του. Το μόνο που νοιάζει τους Τσίπρες όλων των εποχών είναι η κονόμα του Πήλιου Γούση και φυσικά η εύνοια του Πασά.

Καλόγερε, τί καρτερεῖς κλεισμένος μὲς στὸ Κούγκι; Πέντε νομάτοι σοῦ ῾μειναν κ᾿ ἐκεῖνοι λαβωμένοι! Κι εἶναι χιλιάδες οἱ ἐχθροὶ ποὺ σ᾿ ἔχουνε ζωσμένον! Ἔλα νὰ δώσεις τὰ κλειδιά, πέσε νὰ προσκυνήσῃς, κι ὁ ἀφέντης ὁ Βελῆ Πασᾶς δεσπότη θὰ σὲ κάμη! Ἔτσι ψηλὰ ἀπ᾿ τὸ βουνὸ φωνάζει ὁ Πήλιος Γούσης. Κλεισμένος μὲς στὴν ἐκκλησιὰ βρίσκετ᾿ ὁ Σαμουήλης, κι ἀγέρας παίρνει τὴ φωνὴ τοῦ Πήλιου τοῦ προδότη.

Έτσι φανταζόταν τη σκηνή ο ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης κι έτσι πέρασε στη λαϊκή παράδοση και μούσα το Κούγκι. Τι κάνει ο Τσίπρας σήμερα, εκτός από το να παπαγαλίζει τα ίδια με τον Πήλιο Γούση; Η μόνη διαφορά είναι ότι μιλάει εξ ονόματος όχι του Βελή Πασά, αλλά της Μέρκελ.

Τι άλλο κάνει εκτός από το να εκθειάζει τη στάση του Πήλιου Γούση και να απαξιώνει τη θυσία για την ελευθερία είτε στο Κούγκι, είτε στο Ζάλογγο, ή πολύ παλιότερα στις Θερμοπύλες, ή πολύ νεότερα στην εποποιία του Αλβανικού και της εθνικής αντίστασης; Έτσι είναι. Σε κάθε κορυφαία ιστορική στιγμή που οι Έλληνες κλήθηκαν από τα πράγματα να πουν ΟΧΙ και να θυσιαστούν για την ελευθερία μαχόμενοι ενάντια στην απολυταρχία, τον δεσποτισμό και κάθε είδους φασιστικό ολοκληρωτισμό, δίκιο είχαν οι Πήλιοι Γούσηδες, οι Εφιάλτες, οι Τσολάκογλου κι όλοι εκείνοι που ήξεραν την τέχνη του συμβιβασμού και της συνθηκολόγησης.

Αλλά όπως δικαιολογείται πάντα ο εκ φύσεως ηλίθιος κι ο γόνος δοσιλόγων: άλλες εκείνες οι εποχές, άλλες σήμερα. Τότε είχε νόημα ο αγώνας για την ελευθερία, ενώ σήμερα έχει νόημα μόνο ο αγώνας για τον μπεζαχτά. Και μάλιστα για τον μπεζαχτά του μεγάλου αφέντη, του σύγχρονου Σουλτάνου και Πασά. Τι είναι η ελευθερία και η αυτοδιάθεση μπροστά στην εύνοια της Μέρκελ; Πώς αλλιώς ο ανίκανος, ο ανεπρόκοπος, ο τεμπέλης, ο θρασύδειλος και ο επιτείδιος θα μπορέσει να πιάσει την καλή, ή έστω να εξασφαλίσει, όπως τα κατοικίδια, κανά ξεροκόμματο για τον εαυτό του; Όντως άλλες εποχές, όπου όλα έχουν αλλάξει κι όλα παραμένουν ίδια κι απαράλλαχτα.

Ούτε αξίζει να ασχοληθεί κανείς με το πόσο εντυπωσιακά αστοιχείωτος είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Το έχουμε επισημάνει επανειλημένα σε ανύποπτους καιρούς. Ιδίως την εποχή που τον προσκυνούσαν όλοι και τον εκθείαζαν ως λαμπρό ειλικρινή νέο, διαφορετικό από τους άλλους, με δήθεν μεγάλες ικανότητες. Πρόκειται παιδιόθεν για ένα χαρακτηριστικό προϊόν του κομματικού σωλήνα, τόσο ανεπρόκοπος και αστοιχείωτος ώστε να διαλέξει την καριέρα της κομματικής αργομισθίας. Πώς θα μπορούσε κανείς να περιμένει κάτι διαφορετικό από μια τέτοια ασημαντότητα;

Και δεν είναι ο μόνος. Η ιστορία διεθνώς έχει αποδείξει ότι όσοι έχουν σαν επάγγλεμα την πολιτική κι όσοι ζουν με την κομματική αργομισθία, είναι οι πιο επιρρεπείς στην εξαγορά από την εξουσία και τα ισχυρά συμφέροντα. Είναι οι πρώτοι που θα ξεπουληθούν και θα προδώσουν θέσεις και αρχές. Ο Γκρούεζας του Μαυρογιαλούρου, που στο ερώτημα "πώς τα βγάζεις πέρα" απαντά με τέτοια φυσικότητα, "μα είμαι του κόμματος!", υπάρχει σαν ιδιαίτερο στρώμα και ευδοκιμεί στην ηγεσία όλων των κομμάτων με επαγγελματικά στελέχη, με κομματικές αντιμισθίες, με πληρωμένες θέσεις που μοιράζει ο κομματικός μηχανισμός. Κάνουν πολιτική επί μισθώσει. Κι αυτό τα λέει όλα.

Όμως, πέρα απ' όλα αυτά, που τα καταλαβαίνει μόνο όποιος έχει στοιχειώδη συνείδηση και νιονιό, εμένα προσωπικά μου έφεραν στο μυαλό μια ιστορία την οποία είχε διηγηθεί ο παππούς μου. Ο παππούς μου, ονόματι Περικλής Σκιαδόπουλος, ήταν ο χαρακτηριστικός τύπος του παππού για τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς είμαστε περήφανοι. Ελαιοχρωματιστής στο επάγγελμα και παρότι αγράμματος ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του. Δουλευτής και επινοητικός σε τέτοιο βαθμό, που όσοι τον ήξεραν τον αποκαλούσαν με σεβασμό Μάστορα.

Ο Μάστορας λοιπόν μπορεί να μην πολιτικοποιήθηκε ποτέ στη ζωή του, αλλά ανήκε σε μια γενιά, που δεν μπορούσες με τίποτε να την πείσεις, ούτε καν με τα όπλα και την πείνα, ότι είναι γραφτό της να σκύβει το κεφάλι ταπεινωτικά στον εκάστοτε ισχυρό. Δεν υπήρξε ποτέ αριστερός, ούτε δεξιός. Δεν καταλάβαινε τι σημαίνει αυτός ο διαχωρισμός. Ήξερε μόνο να κρίνει με την κοινωνική μόρφωση της ζωής του. Κι αυτό το αισθητήριο τις περισσότερες φορές, αν δεν το αμβλύνουν οι εμμονές, φυτευτές, ή άλλες, είναι επαρκές και αλάνθαστο.

Ακόμη τον θυμάμαι να κάθεται μαζί με τον αδελφό του κάτω απο την κληματαριά στην αυλή τα καλοκαιριάτικα βράδυα και να παρακολουθεί τις ειδήσεις από την κρατική τηλεόραση του εθνάρχη Καραμανλή. Και μόλις εμφανιζόταν ο εντεταλμένος τηλεσχολιαστής, Δρόσος, αν θυμάμαι καλά τον έλεγαν - ένα είδος Πρετεντέρη και Πορτοσάλτε της εποχής - η κίνηση ήταν αστραπιαία: Να, ρε! Κι άπλωναν τα χέρια τους μαζί σ' αυτή την τόσο χαρακτηριστική και τόσο ελληνοπρεπή χειρονομία αποδοκιμασίας, που έλκει την καταγωγή της τουλάχιστον από το Βυζάντιο.

Ήμουν ο αγαπημένος του εγγονός καθότι πρωτότοκος κι επομένως δεν έχανε την ευκαιρία να με νουθετεί με ιστορίες και παθήματα από τη ζωή του. Μια απ' αυτές ήταν όταν μου μίλησε για ένα νέο Γερμανό, ψηλό, ξανθό με ελληνοπρεπές όνομα - το οποίο δεν μπορώ να θυμηθώ - και άψογα ελληνικά, αν και με ιδιαίτερο γερμανικό τονισμό. Μιλούσε με αγάπη για την Ελλάδα και δεν έχανε την ευκαιρία να απαγγέλει στίχους από τον Όμηρο.

Αν και κατοχή, ο Γερμανός αυτός εύχαρης και ανοιχτός καθώς ήταν, γρήγορα κέρδισε τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας της Καλαμάτας. Ήταν πάντα ευπρόσδεκτος στα καλύτερα σαλόνια. Τον θεωρούσαν έναν διαφορετικό Γερμανό. Διαφορετικό από τον πατέρα του, που τότε υπηρετούσε ως διοικητής των μαυροφορεμένων με την νεκροκεφαλή στο πέτο.

Ακόμη κι όταν οι εκτελέσεις ομήρων για να τσακιστεί η αντίσταση του λαού, έγινε σχεδόν καθημερινό φαινόμενο, ο νέος ενθουσιώδης Γερμανός με το ελληνοπρεπές όνομα συνέχιζε να κερδίζει τις συμπάθειες της καλής κοινωνίας. Ο παππούς μου τον συνάντησε τελείως αναπάντεχα, όταν από τον Δήμο Καλαμών τον κάλεσαν να περισυλλέξει το πτώμα συγγενούς του, που εκτελέστηκε αναπάντεχα ως όμηρος.

Πήγε λοιπόν στην τοποθεσία βόρεια του νεκροταφείου, όπου οι ναζί και οι συνεργάτες τους, συνήθιζαν να εκτελούν ομαδικά ομήρους. Καθώς μαζί με άλλους προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τα πτώματα των συγγενών τους από το σωρό των εκτελέσθεντων, διέκριναν τον νέο Γερμανό με το ελληνοπρεπές όνομα να κυκλοφορεί πάνω από νεοεκτελεσθέντες και να αφουγκράζεται την αναπνοή τους. Κάθε φορά που διέκρινε αναπνοή, έκανε σαν παιδί που κέρδιζε σε παιχνίδι. Καλούσε με φωνές τον Γερμανό αξιωματικό, επικεφαλής του αποσπάσματος, για να αποτελειώσει την εκτέλεση με χαριστική βολή.

Σε μια στιγμή, καθώς έσκυβε πάνω από το σώμα ένος παλικαριού, ένα χέρι τον πιάνει από το πουκάμισο. Ήταν το παλικάρι που δεν είχε ακόμη ξεψυχήσει. Με αχνή φωνή τον ρωτά: "Γιατί;" Κανείς απ' όσους παρακολουθούσαν τη σκηνή, δεν κατάλαβε το νόημα αυτής της ερώτησης, αλλά ο φέρελπις νεαρός Γερμανός με ελληνοπρεπές όνομα τράβηξε μακριά το χέρι που τον είχε αρπάξει και απάντησε: "Γιατί χάσατε και δεν λέτε να το δεχτείτε!"

Μια μαυροφορεμένη που παρακολουθούσε τη σκηνή την άκουσε ο παππούς μου να γριλίζει πίσω από τα δόντια: "κωλόπαιδο!" Κι από τότε ολόκληρη η Καλαμάτα έμαθε να τον αποκαλεί με το μόνο όνομα που αληθινά του ταίριαζε: "Το κωλόπαιδο του Γερμαναρά!"

Ο παππούς μου έμαθε μετά την απελευθέρωση ότι αυτό το κωλόπαιδο του Γερμαναρά, βρήκε οικτρό θάνατο - άγνωστο πώς και από ποιόν - στην Αθήνα. Ο πατέρας του, ανώτερος αξιωματικός των Ες-Ες, τον βρήκε σ' ένα χαντάκι, όπου έμεινε να φυλάει στην αιωνιότητα τους υπονόμους της Αθήνας. Ο ίδιος συνελήφθη από τους παρτιζάνους του Τίτο, καθώς υποχωρούσε μαζί με τη μονάδα του διαμέσου της Γουγκοσλαβίας. Οι παρτιζάνοι τον παρέδωσαν στον κόκκινο στρατό και πέθανε έγκλειστος σε φυλακή για εγκληματίες πολέμου.

Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από την όλη ιστορία είναι η αίσθηση δικαίωσης που ένιωθε ο παππούς μου, καθώς έκλεινε την εξιστόρηση λέγοντας: Να αγιάσει το χέρι αυτού που έλιωσε το κεφάλι εκείνου του κωλόπαιδου...

Αυτό που θα ήθελα να μάθω σήμερα είναι μόνο τούτο. Σε τι κατηγορία σαπρόφυτων ανήκουν όσοι σκέφτονται να επιβραβεύσουν με τη ψήφο τους το κωλόπαιδο της Μέρκελ;

Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές κι'εσυ ακόμα γράφεις γκρίγκλις;

Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές,  με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες).


Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς)

Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό. Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος. (Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός).
 
Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την... δημιουργικότητα.

Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές

Συνεχεια

Η στάση των Αρχαίων Ελλήνων έναντι των προδοτών

Η ΑΝΙΕΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Παίρνοντας για βάση το έντονο πολιτειακό αίσθημα των Αρχαίων Ελλήνων και τις ιεροπραξίες τους, καταλαβαίνουμε, γιατί ή προδοσία χαρακτηριζόταν σαν το πιο βαρύ έγκλημα. Κι αν εμβαθύνουμε στο γεγονός, ότι όλοι οι προδότες, μετά την ατιμωτική εκτέλεση τους, δεν επιτρεπόταν να ταφούν, θα καταλάβουμε πόσο μεγάλη, πόσο συντριπτική ήταν η ποινή πού τους επιβαλλόταν.

Με την προδοσία στην αρχαία Ελλάδα προσβαλλόταν, ανίερα κι ανεπανόρθωτα, η βαθύτατη ηθική αντίληψη για την πολιτειακή ευδαιμονία και σταθερότητα. Ακόμα κι αν δεν είχε έμπρακτα αποτελέσματα η προδοσία. Έφτανε η πρόθεση, η απλή διάθεση. Έτσι, ό προδότης δεν είχε θέση ούτε

Συνεχεια

"Τανκς στους δρομους της Αθήνας". Τι αποκαλύπτει η «μαύρη βίβλος» του Grexit

ΕΛΕΝΗ ΒΑΡΒΙΤΣΙΩΤΗ  Καθημερινή

Ο Ζαν - Κλοντ Γιουνκέρ πριν από την έναρξη της Συνόδου Κορυφής περιέγραψε στον Ελληνα πρωθυπουργό όλες τις λεπτομέρειες ενός Grexit, δίνοντάς του να καταλάβει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο μιας τέτοιας απόφασης.

ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ - ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Στον 13ο όροφο του κτιρίου Βerlaymont στις Βρυξέλλες, λίγα μέτρα από το γραφείο του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιουνκέρ, φυλάσσεται σε ειδικό δωμάτιο ασφαλείας και μέσα σε ένα χρηματοκιβώτιο το σχέδιο της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Εκεί, σε έναν πολυσέλιδο τόμο, που γράφτηκε σε λιγότερο από έναν μήνα από 15μελή ομάδα της Κομισιόν, απαντώνται ερωτήματα για το πώς θα αντιμετωπιστεί μια τέτοια έξοδος, περιλαμβάνοντας, όσο σοκαριστικό και αν ακούγεται, ακόμα και το ενδεχόμενο της εξόδου της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν, καθώς δεν θα οδηγείτο μόνο εκτός ευρώ αλλά και εκτός Ε.Ε.
Η Ελλάδα μπορεί να ξέφυγε την περασμένη εβδομάδα από τον άμεσο κίνδυνο εξόδου από την Ευρωζώνη, με την έναρξη των διαπραγματεύσεων για ένα τρίτο μνημόνιο, αλλά, όπως είπε στην «Κ» ο πρόεδρος του Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, αυτή η συμφωνία «αποτελεί μόνο το πρώτο βήμα».

Μέχρι τη δραματική Συνόδο για την Ελλάδα, που ακολούθησε λίγα 24ωρα μετά το δημοψήφισμα, για το σχέδιο αυτό πολλά ακούγονταν αλλά τίποτα δεν ήταν επιβεβαιωμένο. Ομως τις πρώτες ώρες της Τετάρτης, όταν είχε λήξει η Σύνοδος, από το πόντιουμ του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, εμφανώς θυμωμένος με τους χειρισμούς του Ελληνα πρωθυπουργού, αποκάλυψε σε δεκάδες δημοσιογράφους ότι το σχέδιο αυτό υπάρχει και είναι έτοιμο.
Σύμφωνα με Ευρωπαίο αξιωματούχο, σε εκείνη τη Σύνοδο Κορυφής η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είχε ήδη έναν δεμένο τόμο, ένα πολυσέλιδο έγγραφο, το οποίο περιγράφηκε στον Ελληνα πρωθυπουργό, πριν από την έναρξη της Συνόδου, από τον ίδιο τον κ. Γιουνκέρ με όλες τις λεπτομέρειες ενός Grexit, δίνοντάς του να καταλάβει το νομικό και πολιτικό πλαίσιο μιας τέτοιας απόφασης.

Στο πολυσέλιδο έγγραφο, σύμφωνα με Ευρωπαίο αξιωματούχο που έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει το περιεχόμενό του, υπάρχουν λεπτομερείς απαντήσεις σε 200 θέματα που θα προέκυπταν σε περίπτωση Grexit.
Αυτά τα ερωτήματα, όπως εξηγεί ο ίδιος αξιωματούχος, είναι αλληλένδετα, καθώς μία έξοδος από το ευρώ θα δημιουργούσε αλυσιδωτά γεγονότα, τα οποία θα εξελίσσονταν σε σχετικά μικρό χρονικό διάστημα. Από
τη δραχμοποίηση της οικονομίας έως τους συναλλαγματικούς ελέγχους που θα πραγματοποιούνταν στα σύνορα της χώρας και που, τελικά, θα οδηγούσαν και στην έξοδο της Ελλάδας από τη Συνθήκη Σένγκεν.
Οι συντάκτες

Το σχέδιο αυτό, σύμφωνα με Ευρωπαίο αξιωματούχο, εκπονήθηκε υπό συνθήκες απόλυτης μυστικότητας. Μια ειδική ομάδα 15 ατόμων της Κομισιόν, με άμεση επαφή με την Ελλάδα, ξεκίνησε να το προετοιμάζει, ενώ ήταν επίσης σε άμεση επαφή με σειρά ανώτατων αξιωματούχων και γενικών διευθύνσεων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή που είχαν ειδικότητα σε συγκεκριμένους τομείς. Η συγγραφή του σχεδίου είχε ξεκινήσει όταν η ημερομηνία εκπνοής του προγράμματος (τέλος Ιουνίου) πλησίαζε, ώστε να είναι προετοιμασμένη η Επιτροπή για παν ενδεχόμενο, ενώ από τη στιγμή που αναγγέλθηκε το δημοψήφισμα, την Παρασκευή 26 Ιουνίου, οι σχετικές διαδικασίες επιταχύνθηκαν. Το Σαββατοκύριακο του δημοψηφίσματος οι εργασίες εντατικοποιήθηκαν, ώστε πλέον δύο μέρες αργότερα, την Τρίτη εκείνης της Συνόδου, το σχέδιο να έχει την τελική του μορφή.
Σύμφωνα με πολύ καλά πληροφορημένη πηγή, οι εμπλεκόμενοι στη δημιουργία του σχεδίου δούλεψαν «με πόνο ψυχής», όπως περιγράφει χαρακτηριστικά στην «Κ», αλλά και «συγκλονισμένοι», γιατί δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι τα πράγματα είχαν φτάσει σε αυτό το σημείο, καθώς οι περισσότεροι από αυτούς είχαν άμεση εμπλοκή με τα προγράμματα διάσωσης της Ελλάδας. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή άλλωστε υπήρχε η ελπίδα ότι έστω και μέχρι την τελευταία στιγμή θα βρισκόταν η λύση, καθώς τα μέλη αυτής της ομάδας γνώριζαν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον τις συνέπειες εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και καταλάβαιναν το κόστος μίας τέτοιας απόφασης. Ενας από τους εμπλεκόμενους, με άμεση γνώση της ελληνικής πραγματικότητας στην κρίσιμη φάση της κατάρτισης, είπε χαρακτηριστικά στην υπόλοιπη ομάδα πως «αν εφαρμοστεί το σχέδιο αυτό, στους δρόμους της Αθήνας θα ακούγονταν οι ερπύστριες των τανκς.»

Από μια κλωστή

Και ενώ αυτό το σχέδιο μπορεί τώρα να αποτελεί μακρινό σενάριο, μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, τη Δευτέρα, στις 7 το πρωί και μετά από 17 ώρες συνεχούς διαπραγμάτευσης στη Σύνοδο Κορυφής, ανώτατος Ευρωπαίος αξιωματούχος περιγράφει στην «Κ» ότι η έξοδος της Ελλάδας κρεμόταν από μία κλωστή. Τσίπρας και Μέρκελ εκείνη την ώρα ζήτησαν διακοπή των διαπραγματεύσεων. Από τη μια ο κ. Τσίπρας ζητούσε 24 ώρες για να διαβουλευθεί με το ελληνικό Κοινοβούλιο, και από την άλλη η κ. Μέρκελ ζητούσε άλλη Σύνοδο την Τετάρτη, δύο μέρες αργότερα. «Ηταν σαν να έψαχναν δικαιολογία για να το διακόψουν», λέει ο ανώτατος αξιωματούχος με άμεση σχέση στα γεγονότα της Συνόδου. «Ηταν πολύ επικίνδυνη αυτή η στιγμή, αλλά και πολύ αυθόρμητη, καθώς ήταν μία αυθεντική αντίδραση στην κούραση και στον εκνευρισμό που ένιωθαν και οι δύο», λέει στην «Κ». Συγχρόνως περιγράφει ότι και οι δύο ήταν βέβαιοι ότι είχαν συμβιβαστεί τη στιγμή που τους χώριζαν μόλις 2,5 δισ.

Ο Ντόναλντ Τουσκ, πρόεδρος του Συμβουλίου και βασικός διαμεσολαβητής μεταξύ των δύο πλευρών, λέει στην «Κ» ότι στο τέλος οι διαφορές αφορούσαν πόσα «εικονικά» χρήματα θα έμπαιναν στο ταμείο ιδιωτικοποιήσεων για επενδύσεις και πόσα για αποπληρωμή του χρέους. Η θέση της κ. Μέρκελ ήταν να διοχετευθούν 10 δισ. ευρώ για επενδύσεις και του κ. Τσίπρα ήταν να αφορούν 15 δισ. για επενδύσεις. «Εκεί τους είπα πως αν τελειώσουν οι διαπραγματεύσεις χωρίς αποτέλεσμα, είμαι έτοιμος να πω δημόσια ότι η Ευρώπη είναι κοντά στην καταστροφή για 2,5 δισ.»...

ΠΗΓΗ

Η αντιπρόταση Σόιμπλε

"Οι προτάσεις αυτές (εννοεί τις Ελληνικές) δεν μπορούν να χτίσουν τη βάση για ενα εντελώς νέο, τριετές πρόγραμμα του ΕΜΣ, όπως ζήτησε η Ελλάδα. Χρειαζόμαστε μια καλύτερη, μια βιώσιμη λύση, διατηρώντας την ανάμιξη του ΔΝΤ. Υπάρχουν δύο δρόμοι τώρα:

1. Οι ελληνικές αρχές να βελτιώσουν τις προτάσεις τους γρήγορα και σημαντικά, με την πλήρη υποστήριξη του Κοινοβουλίου τους. Οι βελτιώσεις πρέπει να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη, τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους εκ των προτέρων και την επιτυχή υλοποίηση του προγράμματος - ώστε να εξασφαλιστεί η πρόσβαση στις αγορές μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος. Οι βελτιώσεις περιλαμβάνουν:

α) τη μεταφορά των πιο πολύτιμων ελληνικών περιουσιακών στοιχείων [50 δις ευρώ] σε εξωτερικό ταμείο όπως το Ίδρυμα για την Ανάπτυξη στο Λουξεμβούργο, ώστε να ιδιωτικοποιηθούν με την πάροδο του χρόνου και να μειωθεί το χρέος^.

 β) την ενίσχυση των ικανοτήτων και αποπολιτικοποίησης των ελληνικών διοικητικών καθηκόντων υπό την ασυλία της COM για την ορθή εφαρμογή του προγράμματος^.

 γ) αυτοματοποιημένες περικοπές δαπανών σε περίπτωση που υστερούν οι στόχοι για το έλλειμμα.

Παράλληλα, μια σειρά από στοιχεία χρηματοδότησης θα τεθούν από κοινού για να γεφυρωθεί το χρονικό χάσμα μέχρις ότου θα μπορούσε να γίνει μια πρώτη εκταμίευση στο πλαίσιο του ενισχυμένου προγράμματος. Αυτό σημαίνει ότι ο υφιστάμενος κίνδυνος της μη σύναψης ενός νέου προγράμματος με τον ΕΜΣ θα πρέπει χρεωθεί στην Ελλάδα, όχι στις χώρες της Ευρωζώνης.

2. Στην περίπτωση που, η βιωσιμότητα του χρέους και μια αξιόπιστη προοπτική εφαρμογής δεν μπορεί να εξασφαλιστεί εκ των προτέρων, η Ελλάδα θα πρέπει να της προσφερθούν ταχείες διαπραγματεύσεις σχετικά με μια προσωρινή έξοδο από την Ευρωζώνη, με πιθανή αναδιάρθρωση του χρέους, αν είναι απαραίτητο, στη Λέσχη των Παρισίων - με πιθανό ορίζοντα τουλάχιστον για τα επόμενα 5 χρόνια. Μόνο αυτή η λύση θα μπορούσε να επιτρέψει επαρκή αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία δεν θα ήταν σύμφωνη με την ένταξη σε μια νομισματική ένωση (125 Art. ΣΛΕΕ).

Η λύση προσωρινής εξόδου θα πρέπει να συνοδεύεται από την υποστήριξη της Ελλάδας ως μέλους της ΕΕ και του ελληνικού λαού με την ενίσχυση της ανάπτυξης, της ανθρωπιστικής και τεχνικής βοήθειας για τα επόμενα χρόνια.

Η λύση προσωρινής εξόδου θα πρέπει επίσης να συνοδεύεται από τον εξορθολογισμό όλων των πυλώνων της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης και συγκεκριμένα μέτρα για την ενίσχυση της διακυβέρνησης της Ευρωζώνης." 

Το πρωτότυπο μπορεί να το δει κανείς εδώ: http://www.sven-giegold.de/wp-content/uploads/2015/07/grexit_bundesregierung_non_paper_10_juli_2015.pdf

Οι δυό εναλλακτικές του Σόιμπλε.

1η. Να παραδώσει η Ελλάδα τα τιμαλφή της (αξίας 50 δις ευρώ) σε εξωτερικό ταμείο, όπως το Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη με έδρα το Λουξεμβούργο. Τι περιλαμβάνουν αυτά τα τιμαλφή; Σχεδόν τα πάντα. Όλη η δημόσια περιουσία που έχει περάσει στον ΤΑΙΠΕΔ, όπως επίσης τα νοσοκομεία, τα σχολεία, η ενέργεια, το σύνολο των υποδομών, κοκ.

Τι είναι αυτό το Ινστιτούτο για την Ανάπτυξη με έδρα το Λουξεμβούργο; Είναι σίγουρο ότι οι περισσότεροι Έλληνες δεν το γνωρίζουν. Είναι μια σκιώδης εταιρεία με την επωνυμία IfG που δημιούργησαν από κοινού η Ελληνική κυβέρνηση και η Γερμανική κρατική τράπεζα KFW τον Φεβρουάριο του 2013, υποτίθεται για την ενίσχυση της ελληνικής οικονομίας και κυρίως των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Η έγκριση ίδρυσης δόθηκε από τον τότε υπουργό του Σαμαρά, Κ. Χατζηδάκη. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους επισκέφτηκε την Ελλάδα ο Σόιμπλε και υπεγράφη "Μνημόνιο Κατανόησης" μεταξύ Ελλάδας και Γερμανίας για την από κοινού λειτουργία της συγκεκριμένης εταιρείας.

Γιατί με έδρα το Λουξεμβούργο; Για να είναι εκτός δικαιοδοσίας ελληνικών δικαστικών αρχών και για να μπορεί η συγκεκριμένη εταιρεία να έχει μορφή "ιδρύματος" για διαχείρηση χαρτοφυλακίου υπό καθεστώς υπεράκτιας προστασίας. Η συγκεκριμένη εταιρεία μέχρι σήμερα δεν υολοποίησε κανένα πρόγραμμα χρηματοδότησης μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Αντίθετα η αγορά βοά ότι πρόκειται για βιτρίνα μέσω της οποίας οι Γερμανοί εξαγοράζουν το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδας.

Σ' αυτήν την IFG, δηλαδή τη δική του σκιώδη εταιρεία με έδρα το Λουξεμβούργο, προτείνει ο Σόιμπλε να περάσουν τα τμαλφή της χώρας, ώστε να πουληθούν, ή να ιδιωτικοποιηθούν για να μειωθεί το χρέος. Η κρατική τοκογλυφία στον απόγειό της.

Φυσικά απαιτεί να "αποπολιτοκοποιηθεί" ο έλεγχος της κρατικής διοίκησης, που σημαίνει ότι το σύνολο της δημοσιονομικής και οικονομικής πολιτικής θα πρέπει να περάσει στα χέρια απολίτικων μηχανισμών (όπως η Δημοσιονομική Επιτροπή), οι οποίοι δεν λογοδοτούν στους πολιτικούς θεσμούς του ελληνικού κράτους. Δηλαδή στην κυβέρνηση και το κοινοβούλιο. Ούτε φυσικά στις δικαστικές αρχές, μιας και όπως όλοι οι εξωτερικοί ελεγκτές που ήρθνα μαζι με την τρόικα διαθέτουν ασυλία.

Και φυσικά δεν θα έλειπε η πρόταση Βαρουφάκη, που η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για παλιά πρόταση Σόιμπλε: Επιβολή συστήματος αυτόματης οριζόντιας περικοπής δαπανών, αν δεν επιτυγχάνονται οι στόχοι της δημοσιονομικής πολιτικής. Ένα είδος λαιμητόμου, που θα το χειρίζονται οι "αποπολιτοκοποιημένοι" μηχανισμοί ελέγχου.

Προσωρινή έξοδος από το ευρώ.

Η 2η εναλλακτική που προτείνει ο Σόιμπλε είναι η προσωρινή έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Τουλάχιστον για 5 χρόνια. Προσωρινή έξοδος από το ευρώ, αλλά όχι από την ΕΕ. Γιατί; Για να μπορεί η Γερμανία, αλλά και οι Ευρωπαίοι να ελέγχουν την χώρα ακόμη και εκτός ευρώ.

Ο Σόιμπλε προτείνει να τεθεί η Ελλάδα εκτός ευρώ και να διαπραγματευθεί μια αναδιάρθρωση του χρέους της με τη Λέσχη των Παρισίων. Εδώ υπάρχει ένα τεράστιο θέμα. Αν η Ελλάδα τεθεί εκτός ευρώ, γιατί μέρος του χρέους θα προσφύγει στη Λέσχη; Η συγκεκριμένη Λέσχη χειρίζεται διακρατικό χρέος. Από το σύνολο του δημόσιου χρέους της Ελλάδας, μόνο τα 52 δις ευρώ είναι διακρατικό. Δηλαδή το δανείστηκε στα πλαίσια του πρώτου μνημονίου απευθείας από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης. Ακόμη και με τη λογική του Σόιμπλε η Λέχση δεν έχει δικαίωμα να συζητήσει με την Ελλάδα τίποτε περισσότερο.

Επίσης ο Σόιμπλε επικαλείται το άρθρο 125 της ΣΛΕΕ, το οποίο ορίζει  ότι "η Ένωση δεν ευθύνεται για τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν οι κεντρικές κυβερνήσεις,...". Ωραία. Τότε γιατί το ΕΤΧΣ και ο ΕΜΣ; Γιατί η Ένωση ανέλαβε την υποχρέωση "δανειακής διευκόλυνσης" της Ελλάδας, ενώ θα έπρεπε να την αφήσει μόνη της να χειριστεί το ζήτημα των υποχρεώσεών της; Έστω κι αν πτώχευε. Γιατί παραβίασε κατάφωρα τα άρθρα 123 και 124 της ΣΛΕΕ; Μα για να δασωθούν οι Γερμανικές, Γαλλικές και Ολλανδικές τράπεζες και μαζί τους το χρεώγραφο που ονομάζεται ευρώ.

Ο Σόιμπλε γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ελλάδα αν αποφασίσει να φύγει, τότε δεν την δεσμεύει τίποτε απ' ότι της έχουν επιβάλλει εντός ευρώ και ΕΕ. Δεν ισχύει καμιά υποχρέωση προς την ευρωζώνη και την ΕΕ. Για το κράτος μέλος που αποφασίζει να φύγει από το κλειστό κλαμπ με βάση το άρθρο 50 της ΣΛΕΕ, δεν ισχύει πια καμιά υποχρέωση που δημιουργήθηκε εντός ευρώ και ΕΕ.

Κι έτσι ο Σόιμπλε κοιτά πώς θα θέσει την Ελλάδα υπό ελεγχόμενη έξοδο προκειμένου να διασφαλίσει την αναγνώριση του χρέους που της έχουν φορτώσει. Προσωρινά εκτός ευρώ, αλλά εντός ΕΕ, για να μην χρησιμοποιήσει η Ελλάδα το άρθρο 50 της ΣΛΕΕ.

Με τι νόμισμα θα πορεύεται η ελληνική οικονομία κατά την προσωρινή έξοδό της από το ευρώ και μέσα στην ΕΕ; Με μια ξεφτιλισμένη δραχμή υπό τον έλεγχο της Φρανκφούρτης. Μόνο τέτοιο νόμισμα μπορεί να έχει ένα κράτος που φεύγει προσωρινά από το ευρώ, αλλά μένει στην ΕΕ. Και μάλιστα υπό καθεστώς ανοικτών συνόρων, κοινοτικών κεκτημένων που απαγορεύουν την ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής και υπέρογκων αναγνωρισμένων δανειακών υποχρεώσεων που η εξυπηρέτησή τους θα παραμείνει σε σκληρό ευρώ.

Αυτή την προοπτική ονομάζουν Grexit οι Ευρωπαίοι. Σε μια τέτοια περίπτωση, η Ελλάδα θα γεμίσει συσσίτια για την πλειονότητα των πεινασμένων κατοίκων της. Συσσίτια που θα εξασφαλίζονται από κονδύλια εξ Ευρώπης.

Ολόκληρη η νέα πρόταση της κυβέρνησης στα Ελληνικά

Ολόκληρη η νέα πρόταση της κυβέρνησης στα ελληνικά

Πρώτη καταχώρηση: 10/07/2015 - 13:59

Τελευταία δημοσίευση: 13:59Οικονομία

Σε μια διαφορετική γραμμή από την πρόταση προς τον ESM, κινείται η νέα πρόταση που εστάλη στις 10 μ.μ. στους θεσμούς.

Η πρόταση περιλαμβάνει επιστολή του πρωθυπουργού, το κείμενο με την βάση της πρότασης έξι - επτά σελίδων και συνοδευτικά έγγραφα.

Η κυβέρνηση έβαλε στο τραπέζι, τα προαπαιτούμενα που θα πρέπει να υλοποιήσει, έχοντας την βοήθεια του υπουργού Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτου.

Διαβάστε όλη τη νέα πρόταση της ελληνικής κυβέρνησης προς τους δανειστές για την επίτευξη συμφωνίας: 
1. Η ελληνική πρόταση που κατατέθηκε προς τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας [ESM] αφορά τη χρηματοδότηση των δανειακών αναγκών της χώρας από την 01/07/2015 έως τις

Συνεχεια

Τελικά τι ψήφισε ο ελληνικός λαός;

Δημήτρης Καζάκης Δευτέρα, 6 Ιουλίου 2015 Στο χθεσινό δημοψήφισμα 61,3% ψήφισε ΟΧΙ και 38,7% ψήφισε ΝΑΙ. Σάρωσε το ΟΧΙ παρά κι ενάντια σε Θεούς και δαίμονες. Ωραία. Αν ακούσει όμως κανείς τα πορνοκάναλα και τους δημοσιοκάφρους, που όλο το προηγούμενο διάστημα οργίασαν εναντίον του ΟΧΙ, τώρα μας λένε ότι δεν τρέχει τίποτε. Είτε ΝΑΙ ψήφισε ο ελληνικός λαός, είτε ΟΧΙ, είναι το ίδιο και το αυτό. Ψήφισε υπέρ της Ευρώπης. Μάλιστα ο κ. Τσίπρας ανακάλυψε κάτι καταπληκτικό: "Ο Ελληνικός λαός σήμερα έδωσε απάντηση στο ερώτημα: Ποια Ευρώπη θέλουμε. Και απάντησε γενναία: θέλουμε την Ευρώπη της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας." Που ήταν αυτό το ερώτημα; Σε ποιό δημοψήφισμα; Πότε τέθηκε έτσι το δίλημμα; Και τέλος πάντων που βρίσκεται αυτή η Ευρώπη της αλληλεγγύης και της δημοκρατίας; Πάντως όχι στην ευρωζώνη και την ΕΕ, που ο ίδιος ο Τσίπρας έχει καταγγείλει για εκβιασμούς, τελεσίγραφα, κατάλυση της δημοκρατικής έκφρασης του λαού, κοκ. Ο κ. Τσίπρας ζει στη Νεφελοκοκκυγία. Όχι του Αριστοφάνη, αλλά της Ευρώπης του Καρλομάγνου. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι μέχρι προσφάτως είχε ως υπουργό οικονομικών έναν Τσαλαπετεινό. Την ίδια ώρα που ετοιμάζεται κάποιος Μπούφος για να τον αντικαταστήσει. Κι ενώ ο κ. Τσίπρας ανακάλυψε ένα ανύπαρκτο ερώτημα στο δημοψήφισμα, βρήκε επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία έκανε, "μια πολύ γενναία επιλογή. Ωστόσο, έχω πλήρη συνείδηση ότι η εντολή που μου δίνετε δεν είναι εντολή ρήξης με την Ευρώπη αλλά εντολή ενίσχυσης της διαπραγματευτικής μας δύναμης για την επίτευξη βιώσιμης συμφωνίας. Με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, με όρους προοπτικής και απεγκλωβισμού από τον φαύλο κύκλο της λιτότητας." Τρία πουλάκια κάθονται... Μάλιστα. Δεν ήταν εντολή ρήξης, αλλά εντολή διαπραγμάτευσης. Και μάλιστα με όρους ανέφικτους μέσα στο ευρώ. Εκτός κι αν φαντασιώνεται ο κ. Τσίπρας ότι μπορεί να υπάρξει ευρώ και ευρωζώνη χωρίς λιτότητα, ανισότητες και βίαιες κοινωνικές αδικίες. Ίσως. Στη Νεφελοκοκκυγία όπου κατοικοεδρεύει, τα πάντα είναι πιθανά. Επίσης κατά τον κ. Τσίπρα το δημοψήφισμα "δεν απάντησε στο ερώτημα μέσα ή έξω από το ευρώ. Αυτό το ερώτημα πρέπει να φύγει οριστικά από τη συζήτηση. Δεν μπορεί η Ευρώπη να είναι ο μονόδρομος των μνημονίων της λιτότητας." Αφήστε με να το καταλάβω. Δεν έχω δα και την ευφυία των κομματικών κούκων της Νεφελοκοκκυγίας του Τσίπρα. Είναι αλήθεια ότι το δημοψήφισμα αυτό δεν απάντησε στο ερώτημα μέσα ή έξω από το ευρώ. Όμως το έθεσε ξεκάθαρα στην ημερήσια διάταξη. Το όργιο τρομοκρατίας που ασκήθηκε εναντίον του ΟΧΙ, θέτοντας ξεκάθαρα ότι ΝΑΙ σημαίνει παραμονή στο ευρώ, ενώ το ΟΧΙ ισοδυναμεί με έξοδο, επιβάλλει τουλάχιστον τον ανοιχτό πολιτικό διάλογο για το ζήτημα. Με ποιό δικαίωμα ο κ. Τσίπρας θέλει το ερώτημα αυτό "να φύγει οριστικά από τη συζήτηση"; Ποιόν εξυπηρετεί κάτι τέτοιο; Πάντως όχι τον ελληνικό λαό. Διότι η λογική αυτή οδηγεί στο ευρώ πάση θυσία. Πάση θυσία του λαού. Πότε ο ελληνικός λαός έδωσε τέτοια εντολή; Μα στο δημοψήφισμα είπε ξεκάθαρα - για όποιον θέλει να τον ακούσει - ότι όχι ευρώ πάσει θυσία, καμιά σε βάρος του λαού συμφωνία, ακόμη κι αν χρειαστεί να αποχωρήσει η Ελλάδα από το ευρώ. Αυτό είναι το ηχηρό μήνυμα του ΟΧΙ. Ποτέ άλλοτε ο ελληνικός λαός δεν ήταν τόσο έτοιμος όχι μόνο να συζητήσει, αλλά και να πειστεί για την αναγκαιότητα να φύγουμε από το ευρώ και την ΕΕ προκειμένου να αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι για το τι θα γίνει στον τόπο μας. Τη διάθεσή του αυτή την απέδειξε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού, όταν δεν λύγισε μπροστά στο όργιο τρομοκρατίας που του έλεγε ότι έτσι και ψηφίσεις ΟΧΙ σημαίνει ότι θα η Ελλάδα θα φύγει από το ευρώ. Κι αν συμβεί αυτό θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Ο μόνος που φαίνεται να το πιστεύει αυτό στην πλευρά του ΟΧΙ, είναι ο Τσίπρας και η παρέα του. Σου λέει ο άνθρωπος, άμα πέσει ο ουρανός, τι θα απογίνει η Νεφελοκοκκυγία μου; Γι' αυτό και οι δηλώσεις του για το αποτέλεσμα ήταν σαν να νίκησε το ΝΑΙ. Αλήθεια τι διαφορετικό θα δήλωνε αν υπερίσχυε το ΝΑΙ; Τίποτε. Εκτός ίσως από την παραίτηση της κυβέρνησής του για να αναλάβει άλλος. Ο κ. Τσίπρας επέλεξε στρατόπεδο μετά το ηχηρό ΟΧΙ. Κι αυτό είναι το στρατόπεδο του ΝΑΙ. Να γιατί ζήτησε τη σύγκλιση του συμβουλίου αρχηγών από τον Πρ. Παυλόπουλο. Όχι για να θέσει ζήτημα κατάλυσης του πολιτεύματος από την οργανωμένη εκστρατεία ΜΜΕ, κομμάτων και κέντρων εξουσίας εντός κι εκτός Ελλάδας. Όχι βέβαια. Αλλά για να βρεθούν όλοι μαζί οι αρχηγοί ώστε να διατρανώσουν με ουρανομήκεις ιαχές ότι δεν μπορούμε να διανοηθούμε την Ελλάδα εκτός Ευρώπης και ευρωζώνης, όπως δήλωσε ο κ. Παυλόπουλος στον κ. Τσίπρα σήμερα. Το υπερήφανο ΟΧΙ του ελληνικού λαού μπορεί να τρομάζει ντόπιους και ξένους λύκους, αλλά το ίδιο τρόμαξε και τον κ. Τσίπρα. Το επόμενο δίμηνο θα είναι ιδιαίτερα σκληρό για τον ελληνικό λαό με μια κυβέρνηση που άγεται και φέρεται από τους δανειστές. Το πλήγμα που έχει δεχθεί η ελληνική οικονομία από τα τελεσίγραφα των δανειστών και τον ενδοτισμό της κυβέρνησης, είναι ανεπανόρθωτο εντός ευρώ. Η στάση των δανειστών θα σκληρύνει και οι εκβιασμοί θα ενταθούν με μια κυβέρνηση ανίκανη κι ανήμπορη να προστατεύσει τη χώρα και τον λαό της. Ετοιμάστείτε για ένα ρόλερ κόστερ τρόμου, υπό την αιγίδα της κυβέρνησης Τσίπρα. Μέχρις ότου τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφασίσει να μετατρέψει το ΟΧΙ σε αποφασιστική δράση που θα μας απαλλάξει μια και καλή από τα δεσμά της υποδούλωσης στο νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ.

Γερμανική Κατοχή και Ληστεία. Ένα συγκλονιστικό ντοκουμέντο!

Από Insurancedaily editorial team

Διαβάστε πώς οι Γερμανοί, πέρα από το “Αποτέλεσμα του Πολέμου” που δημιουργεί “Δίκαιο”, παραβίασαν μια σειρά από διεθνείς κανόνες, καταληστεύοντας το Ελληνικό Κράτος κατά τη διάρκεια της Κατοχής, 1940-1945. Φυλάξτε το έτσι για την ιστορία, χωρίς να θέλουμε να αποποιηθούμε των Ευθυνών μας για την Οικονομική μας Κατάντια. Αν οι Έλληνες Πολιτικοί των τελευταίων 35 χρόνων έκαναν Υπεύθυνα τη Δουλειά τους, δεν θα αντιμετωπίζαμε τα σημερινά χάλια που μας κατατάσσουν στις πιο Ανεύθυνες Φυλές στον κόσμο! Αν αισθάνονταν, έστω για λίγα δευτερόλεπτα οι Πολιτικοί μας την Οργή και Αγανάκτηση που Αισθανόμαστε αυτές τις μέρες, δεν θα τόλμαγαν να αρθρώσουν λέξη. Ούτε ένας, ούτε ένας, δεν έβαλε την ουρά στα σκέλια και να ζητήσει Δημόσια Συγνώμη από τον Ελληνικό Λαό!

Το Στίγμα των Επίορκων Πολιτικών, Προδοτών του Ελληνικού Λαού θα μείνει στην Ιστορία.

Ένας κανόνας που δεν παραβιάζεται ποτέ,  όσο χρόνια και αν περάσουν είναι ο εξής:  ‘Ο Έξυπνος,

Συνεχεια

Οι δέκα λόγοι που καθιστούν το χρέος παράνομο και καταχρηστικό (επικαιροποιημένο)

Tου Όθωνα Κουμαρέλλα

Σήμερα, με την έναρξη λειτουργίας στο Κοινοβούλιο της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ), είναι χρήσιμο, να «φρεσκάρουμε» λίγο τη μνήμη μας, και να καταθέσουμε τη δική μας καθαρή θέση για άρνηση αναγνώρισης του χρέους και τη μονομερή από την πλευρά μας διαγραφή του, όπως κατά καιρούς έχει αυτή εκφραστεί και αιτιολογηθεί πλήρως στα επίσημα κείμενα του Ενιαίου Παλλαϊκού Μετώπου.

Πολλοί και μόνο στο άκουσμα της φράσης περί μονομερούς διαγραφής του χρέους εξανίστανται, αφού θεωρούν ότι με την άρνηση αναγνώρισης και παύσης της αποπληρωμής του χρέους από την πλευρά της Ελλάδας, θα προχωρήσουμε σε μια παράνομη και επί της ουσίας «ανήθικη» πράξη απέναντι σε αυτούς που μας δάνειζαν. Μια παράνομη κι ανήθικη πράξη άρνησης ανταπόκρισης στις υποχρεώσεις μας, που θα μας οδηγήσει στη διεθνή κατακραυγή, στην απομόνωση και τελικά σε μεγαλύτερα δεινά.

Άλλοι, πάλι, θεωρούν μια τέτοια εξέλιξη, αναγκαία μεν, αλλά αδύνατη κάτω από τις διαμορφωμένες συνθήκες.

Όσοι βέβαια ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, πέραν από τους κυβερνητικούς που έχουν τους ιδιοτελείς λόγους τους, είτε δεν γνωρίζουν τα πράγματα και αντιδρούν αυθόρμητα, είτε παρασυρόμενοι από τον συρμό και την ασύστολη προπαγάνδα, αδυνατούν να κατανοήσουν τι πραγματικά συμβαίνει με το ελληνικό χρέος.

Η συσκότιση των πάντων γύρω από τη δημιουργία του χρέους και του τρόπου που αυτό εξελίχθηκε έχει ακριβώς αυτό το σκοπό. Τη δημιουργία σύγχυσης και την απονεύρωση οποιασδήποτε αντίδρασης στις ακολουθούμενες πολιτικές. Πολύ περισσότερο που στο «παιγνίδι» του ελληνικού χρέους εμπλέκονται είτε άμεσα, είτε έμμεσα Έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και πολιτικοί.

Στη πράξη, όπως αναφέρει σε αντίστοιχο άρθρο ο Κώστας Κούστας «Οι Ελληνικές κυβερνήσεις διέπραξαν εσχάτη προδοσία με βάση το ευρωπαϊκό και το διεθνές Δίκαιο ενώ τα όργανα της ΕΕ (Εurogroup - EΚΤ - συμβούλια ηγετών ΕΕ) παρανομούν με την συγκρότηση της τρόικας και την επιβολή των μνημονίων παραβιάζοντας την ιδρυτική συνθήκη της ΕΕ και την Χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ!

Τα μνημόνια των «ελληνικών κυβερνήσεων» με την Τρόικα, είναι όχι απλά παράνομα, αλλά επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρα! Αυτό πρέπει να έχει η κυβέρνηση ως θέση συνεπικουρούμενη από το δικαίωμα αποζημίωσης για τη βλάβη που μας προκάλεσε η ΕΕ, η Τρόικα και οι υπάλληλοί τους».

Το χρέος, λοιπόν, είναι παράνομο και καταχρηστικό διότι:

Πρώτο: είναι προϊόν διαφθοράς. Παράνομο χρέος είναι αυτό το οποίο αυξήθηκε στην υπηρεσία ιδιωτικών συμφερόντων και όχι για την ευημερία των ανθρώπων. Ένας απλός έλεγχος όλων των συμβάσεων, όπως της Ζήμενς, των Ολυμπιακών αγώνων, των εξοπλισμών, των δανείων από τράπεζες όπως της Γκόλντμαν Σακς, των υποδείξεων τραπεζών και χρηματιστικών εταιρειών για δάνεια, για διευθετήσεις δανείων, τον έλεγχο για υπερτιμολογήσεις, τοκογλυφίες, μίζες κι όλα όσα γνωρίζουμε πολύ καλά ότι συνέβησαν, θα αποδείξει ότι ο δανεισμός υπήρξε όχι μόνον απεχθής αλλά επαχθής και  ειδεχθής για τον ελληνικό λαό, παράνομος, δόλιος και απόρροια προδοτικής συμπεριφοράς των ιθυνόντων. Ένας τέτοιος έλεγχος δεν χρειάζεται να προηγηθεί των όποιων μονομερών ενεργειών από μέρους μας.

Δεύτερο: Η Δανειακή Σύμβαση του Μαΐου του 2010, η οποία ούτε καν κυρώθηκε από το Ελληνικό Κοινοβούλιο, υπήρξε προϊόν εξαπάτησης και εκβιασμού. Οποιεσδήποτε άλλες δεσμεύσεις και αποτελέσματα υπήρξαν σε βάρος της χώρας μας και των Ελλήνων πολιτών, ως απόρροια της αρχικής αυτής σύμβασης, είναι το ίδιο προϊόντα καταναγκασμού και εκβίασης και δεν μπορούν να ισχύουν βάσει των άρθρων 48-52 της Σύμβασης της Βιέννης του ΟΗΕ, αναφορικά με το Δίκαιο των Συνθηκών. Τα άρθρα αυτά προβλέπουν την ακύρωση μιας συνθήκης, εφ’ όσον χρησιμοποιήθηκε δόλος, υπήρξε σφάλμα, απειλή κατά εκπροσώπου του κράτους κλπ.

Τρίτο: Γιατί το χρέος δημιουργήθηκε κατά παράβαση του ίδιου του Δικαίου επάνω στο οποίο στηρίζεται η δημιουργία της Ε.Ε.. Είναι αναντίρρητο, ότι για την περίπτωση του ελληνικού χρέους αφενός μεν δεν λειτούργησαν οι θεσμοί για την αποτροπή του παράνομου χρέους ενώ τα αρμόδια όργανα της Κοινότητας, δεν πολιτεύθηκαν στο πλαίσιο της αρχής της νομιμότητας. Συνεπώς είναι άμεση η ευθύνη των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την «ύπαρξη» και «αναπαραγωγή» του υπερβολικού χρέους του ελληνικού κράτους. Πρόβλημα όμως υπάρχει και ως προς το «νόμιμο του χρέους» με βάση το «κριτήριο της υπέρβασης». Το πρωτογενές Ενωσιακό Ευρωπαϊκό Δίκαιο θέτει όριο νομιμότητας με βάση τις διατάξεις: α) της παρ. 2β του άρθρου 126 ΣΛΕΕ και β) του άρθρου 1 του Πρωτοκόλλου 12, όπου το 60% είναι ο λόγος μεταξύ του δημοσίου χρέους και του ΑΕΠ σε τιμές αγοράς. Αυτό είναι το νόμιμο και αποδεκτό δημόσιο χρέος. Εφόσον η Επιτροπή και το Συμβούλιο επέτρεψαν την υπέρβαση του ελληνικού χρέους άνω του 60%, έχουν συμπράξει απολύτως στη δημιουργία παράνομου χρέους, με τα κριτήρια της Συνθήκης του Μάαστριχ, αλλά και της Συνθήκης της Λισσαβώνας.

Το κριτήριο του υπερβολικού ελλείμματος αφορά στην «υπέρβαση». Η υπέρβαση όμως ρυθμίζεται με κανόνες δικαίου, οι οποίοι όταν παραβιάζονται συνιστούν παρανομία.

Συνέπεια του υπερβολικού ελλείμματος, άρα και του παράνομου χρέους, ήταν η επιβολή μέτρων λιτότητας σε βάρος του ελληνικού λαού με σύμπραξη και πάλι των ενωσιακών οργάνων, καθόσον στην τρόικα, πέραν του ΔΝΤ, εκπροσωπούνται τόσο η Ευρωπαϊκή Επιτροπή όσο και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παραβιάζοντας κατάφορα τόσο το Διεθνές Δίκαιο, όσο και τις ισχύουσες ευρωπαϊκές συνθήκες.

Οι παραβιάσεις αφορούν στη Συνθήκη της Λισσαβόνας και συγκεκριμένα τα άρθρα 2 και 3 που αναφέρουν ότι η Ένωση βασίζεται στις αξίες του σεβασμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της ισότητας, του κράτους δικαίου και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Ένωση έχει σαν σκοπό να προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της. Επίσης, στα άρθρα 145-150 αναφορικά με την απασχόληση, 151-166 σχετικά με την κοινωνική πολιτική και τα άρθρα 165 και 166 για την ενίσχυση της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Παραβιάστηκε επίσης ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. που είναι ενσωματωμένος στην Συνθήκη της Λισσαβόνας. Εκεί έχουν παραβιασθεί το άρθρο 1 για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τα άρθρα 11 για την ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης, και το άρθρο 12 για το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι. Παραβιάσεις έχουμε ακόμα στα άρθρα 14 για το δικαίωμα στην εκπαίδευση, 15 για το δικαίωμα στην εργασία, 17 το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, 20 στην ισότητα μπροστά στο νόμο, 25 αναφορικά με τα δικαιώματα των ηλικιωμένων, 26 την ένταξη των αναπήρων, 28 το δικαίωμα διαπραγμάτευσης και συλλογικών δράσεων και πολλά άλλα.

Τέταρτο: Πράγματι, στις 14/3/2014 το ευρωκοινοβούλιο, (συνηγορούμενο από την Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων και την Επιτροπή Νομισματικών και Οικονομικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου), με ψήφισμά του κήρυξε, επί της ουσίας, ολόκληρο τον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης των μνημονιακών πολιτικών ως παράνομο, γιατί παραβιάζει κατάφωρα το πρωτογενές δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή τις συνθήκες ίδρυσής της. Δηλαδή, ό,τι συμβαίνει στην Ελλάδα (και στις υπόλοιπες χώρες με πρόγραμμα «διάσωσης»), με την τρόικα -και τις αντίστοιχες συμβάσεις που έχουν υπογραφεί- έχει χαρακτηριστεί παράνομο, ακόμη και με βάση το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ. Τότε γιατί θα πρέπει να πληρώσει η Ελλάδα τα δάνεια που αποτελούν προϊόν αυτού του παράνομου και καταχρηστικού με βάση το πρωτογενές δίκαιο της ΕΕ, μηχανισμού;

Σημειωτέον ότι το άρθρο 41.παρ.3 του Χάρτου Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. αναφέρει: "Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα στην αποκατάσταση εκ μέρους της Ένωσης, της ζημίας που του προξένησαν τα θεσμικά όργανα ή οι υπάλληλοι της κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, σύμφωνα με τις γενικές αρχές που είναι κοινές στα δίκαια των Κρατών-Μελών".

Επίσης, η Έκθεση του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, που δημοσιεύτηκε στις 07/03/2014 στην ιστοσελίδα του, επικρίνει με τον πιο περιγραφικό τρόπο την Ελληνική κυβέρνηση για την μεθοδική καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των ατομικών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος στην ανάπτυξη και την πρόοδο.

Ο διεθνής εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ Cephas Lumina εξέφρασε τη λύπη του για την έλλειψη δέσμευσης από την Ελλάδα στην εντολή του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να αντιμετωπίσει τις προφανείς προκλήσεις στην προοδευτική υλοποίηση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών δικαιωμάτων των Ελλήνων πολιτών.

Ο ΟΗΕ επικρίνει τις ελληνικές κυβερνήσεις για την βάναυση καταπάτηση των συνταγματικών και διεθνών δεσμεύσεων όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Τέλος δεν θα πρέπει σε αυτή την ανάλυση να παραληφθεί η τελευταία έκθεση (18 Δεκεμβρίου 2014) της
FIDH δηλαδή της Διεθνούς Ομοσπονδίας για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, στην οποία καταγγέλλεται με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο η συρρίκνωση των θεμελιωδών ελευθεριών του ανθρώπου στην Ελλάδα

Πέμπτο: Η παραβίαση του δόγματος ΚΑΛΒΟ περί Εθνικής Κυριαρχίας. Πράγματι και σύμφωνα με την ανάλυση του Κώστα Κούστα, τόσο οι ελληνικές μνημονιακές κυβερνήσεις όσο και οι λεγόμενοι «θεσμοί» της ΕΕ και του ΔΝΤ «Έπραξαν εις γνώση τους και Ενάντια στο Διεθνές Δίκαιο με βάση το από το 1962 ενσωματωμένο Δόγμα Κάλβο, που ορίζει το δικαίωμα προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και του Εθνικού Συμφέροντος:

"Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα –ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας- να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συντ. 1,17,106)."

Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσεις, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concession agreements), αλλά και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματίων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868 (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).

Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της -οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή υπέρ της επένδυσης της ίδιας!- τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης» για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης.

Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται –σύμφωνα με όσα προείπαμε – κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».

Σε κάθε περίπτωση, το καταβλητέο και το ύψος της αποζημίωσης θα κριθεί και θα καθοριστεί αποκλειστικά από τα δικαστήρια του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης» και με βάση τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού.

Η εφαρμογή (υλοποίηση) του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την έκφραση (άσκηση) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της επένδυσης.

Μάλιστα-σύμφωνα με το ίδιο αυτό «δόγμα» και όπως είπαμε ήδη- η δικαστική αρμοδιότητα για τα προκύπτοντα νομικά ζητήματα στην διαδικασία εθνικοποίησης της «επένδυσης», ανήκουν αποκλειστικά στον κράτος υποδοχής και λειτουργίας της επένδυσης, το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο και τα δικαστήρια του οποίου θα καθορίσουν, κυρίαρχα, το περιεχόμενο, την αναγκαιότητα της εθνικοποίησης, την αντικειμενική αλήθεια του κινδύνου του Εθνικού Συμφέροντος του λαού από την λειτουργία της επένδυσης στην επικράτειά του και τελικά την νομιμότητα της εθνικοποίησης, καθώς και την καταβολή ή όχι αποζημίωσης στον πρώην ιδιοκτήτη της.

Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης στο δικαστήρια του αλλοδαπού κράτους-επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από το ισχυρότερο κράτος-επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφή «δικαστικού εθνικισμού».

Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση και επαναφορά της δουλείας -με άλλη μορφή- και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας και απάνθρωπη εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στις αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 19ου αι.

Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της Ν. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14-12-1962.

Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση των αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της «ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α,β, της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).

Στο «δόγμα Calvo» και στην συναφή παραπάνω συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου στηρίχθηκαν οι 10άδες των νόμιμων εθνικοποιήσεων κατά διάφορων, ευρωπαϊκών κυρίως, αποικιοκρατικών εταιρειών και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν σε αποικιοκρατούμενες χώρες του τρίτου κόσμου και οι οποίες λυμαίνονταν τον ντόπιο πλούτο σε συνθήκες ανθρώπινης δουλείας και εξευτελισμού του ντόπιου λαού.

Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνηση αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων από την κυβέρνηση του Ι. Μεταξά το 1934, η οποία δικαιώθηκε με την ιστορική απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου αρ. 78/15-06-1934 καθώς και η άρνηση της Αργεντινής το 2003 της αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και η οποία (Αργεντινή) δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το ίδιο θέμα.

Και τέλος, στο νομικό αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα της δημοψηφισματικής απόφασης του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς ουδεμία συνέπεια».

Έκτο: Από πότε ένας οφειλέτης και μάλιστα κράτος, δηλαδή λαός, είναι υπόχρεος για δάνεια που έχουν κριθεί παράνομα και καταχρηστικά; Τα οποία, μάλιστα, δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητα. Σύμφωνα με το πιο πρόσφατο Δελτίο του Δημόσιου Χρέους (Νο 74) οι οφειλές προς τον μηχανισμό στήριξης ανέρχονται σε 219,7 δις ευρώ, από σύνολο 322,4 δις ευρώ τον Ιούνιο του 2014. Δηλαδή αποτελούν πάνω από το 68% του συνολικού δημόσιου χρέους, το οποίο είναι προϊόν ενός παράνομου και καταχρηστικού μηχανισμού.

Όποιον ορισμό κι αν πάρει κανείς για το απεχθές (odious) χρέος, που υφίσταται στη διεθνή νομολογία, οι οφειλές από τις αποικιοκρατικές δανειακές συμβάσεις που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα καταργώντας ασυλίες, εθνική κυριαρχία και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι παράνομες και καταχρηστικές.

Το υπόλοιπο δημόσιο χρέος, που δεν αφορά σε δάνεια από τον μηχανισμό στήριξης, ανέρχεται σε 102,7 δις ευρώ. Από αυτά γύρω στα 25 δις ευρώ είναι στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με μέση ληξιπρόθεσμη διάρκεια 3,4 χρόνια. Τα ομόλογα αυτά τα έχει αποκτήσει η ΕΚΤ αποκλειστικά από τη δευτερογενή αγορά και της αποφέρουν ετήσια κέρδη γύρω στο μισό δις ευρώ μόνο σε πληρωμές τόκων. Επίσης τα ομόλογα αυτά είναι αποκλειστικά σε εθνικό δίκαιο της Ελλάδας.

Τι κάνουμε μ’ αυτά; Γιατί δεν απαιτούμε να τα διαγράψει η ΕΚΤ; Το κάνει ήδη για ομόλογα με εμπράγματες εγγυήσεις χωρίς απόδοση για τις ιδιωτικές τράπεζες. Γιατί να μην απαιτήσουμε να το κάνει και για την Ελλάδα; Γιατί αυτά τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά;

Γιατί ενώ η ΕΚΤ κερδοσκοπεί με τα ελληνικά ομόλογα, συμμετέχει στον στραγγαλισμό του ελληνικού λαού μέσω της τρόικα;

Ένα άλλο μέρος του δημόσιου χρέους γύρω στα 26 δις ευρώ το κατέχουν οι εγχώριες συστημικές τράπεζες. Με δανεικά χρήματα που επιβαρύνθηκε ο ελληνικός λαός έγινε η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με βάση ποια λογική δεν «σβήνονται» αυτά τα ομόλογα, ώστε να ξεχρεώσουν οι ίδιες οι τράπεζες ένα μέρος των ανακεφαλαιοποιήσεων που έγιναν με δημόσιο χρήμα; Γιατί το κράτος, αντί να παίρνει μετοχές δίχως αντίκρισμα για το χρήμα των φορολογουμένων που δίνει στις τράπεζες, να μην απαιτήσει το ισοφάρισμα με διαγραφή των ομολόγων που κατέχουν από πριν;

Το υπόλοιπο μέρος του δημόσιου χρέους περί τα 51 δις ευρώ διακινείται κυρίως από επαγγελματίες κερδοσκόπους, διαχειριστές κεφαλαίων, hedge funds, που συνδέονται και με τα κομματικά ταμεία των κυβερνώντων. Αν ανοίξουμε τα κιτάπια τους, είναι σίγουρο ότι θα βρούμε εικονικούς λογαριασμούς και πρόσωπα απ’ όπου ξεπλένεται χρήμα πολιτικό, επιχειρηματικό και οργανωμένου εγκλήματος.

Οι τρεις πτυχές αυτές του χρήματος, πολιτικό, επιχειρηματικό και εγκλήματος, είναι τόσο ταυτόσημες στις κορυφές της πολιτικής και της οικονομίας στην Ελλάδα, όσο σε λίγες χώρες στον κόσμο. Όταν βγουν όλα στην επιφάνεια θα διαπιστώσουμε, ότι οι μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοπολιτικοί και μεγαλοεπιχειρηματίες είναι ταυτόχρονα και τα μεγαλύτερα αφεντικά στον κόσμο του εγκλήματος. Έτσι συνέβαινε πάντα σ’ αυτόν τον τόπο, αλλά ποτέ όσο σήμερα[1].

Έβδομο: Αλλά ακόμη και με το «περίφημο» αγγλικό δίκαιο να πάνε κάποιοι, δεν πρόκειται να στοιχειοθετήσουν νομιμότητα στο ελληνικό χρέος όπως αυτό διαμορφώθηκε μετά το 2010. Το αγγλικό εμπορικό δίκαιο του 1976, που ισχύει ακόμη και σήμερα στην Βρετανία, ορίζει τι σημαίνει ληστρικό χρέος. Όταν ένας δανειστής οδηγεί τον οφειλέτη του στη χρεοκοπία απαιτώντας να πληρωθούν με δυσβάσταχτο τρόπο όροι και συνθήκες και δεσμεύσεις υπέρ του, τότε αυτό το χρέος είναι ληστρικό και καταγγέλλεται.

Όγδοο: Πολλά κράτη ήδη έχουν καταγγείλει ανάλογα χρέη ως ληστρικά. Από τα τελευταία κράτη που το έχουν κάνει είναι η Ισλανδία και μάλιστα μέσω τραπεζών, δεν ήταν καν δημόσιο χρέος. Είναι ακόμα χειρότερο, γιατί εκεί επρόκειτο για ιδιώτες οι οποίοι χρωστάνε σε ιδιώτες. Πως παρεμβαίνει το κράτος να διαγράψει χρέη ιδιωτών; Εκεί υπήρχε και το πάτημα εκ μέρους της Βρετανίας και της Ολλανδίας που είπαν κοιτάξτε να δείτε εγώ δεν ζητάω από το κράτος, ζητάω από τις τράπεζες. Εφόσον το κράτος εγγυάται τις τράπεζες, να λύσει το πρόβλημα το κράτος. Εγώ σαν Βρετανός ή Ολλανδός απλά θέλω να αποζημιωθώ.  Πήγαν, λοιπόν, στο Διεθνές δικαστήριο των 7, της Διεθνούς Ζώνης Εμπορίου όπου ανήκει και η Ισλανδία αλλά και η Βρετανία και η Ολλανδία και το διεθνές δικαστήριο τον Γενάρη του 2013 έβγαλε κατευθείαν απόφαση. Ακόμα και αν ήταν δεσμευμένη η Ισλανδία με σύμβαση να αποζημιώσει τους Βρετανούς και τους Ολλανδούς, καλά έκανε και δεν τους αποζημίωσε, γιατί προέχει η ευνομία, η τάξη και τα δικαιώματα μιας χώρας που έχει τεθεί σε διαδικασία παγκόσμιας κρίσης. Λόγω της απειλής της παγκόσμιας κρίσης η κυβέρνηση έπρεπε πρώτα να φροντίσει το λαό της και την οικονομία της. Αυτό είπε το δικαστήριο και αυτό είναι βασική αρχή στο Διεθνές δίκαιο. Η δέσμευση που έχει μια κυβέρνηση απέναντι στον λαό της υπερτερεί έναντι οποιασδήποτε άλλης δέσμευσης, δανειστών ή οποιουδήποτε άλλου κράτους.

Ένατο: Το χρέος δεν είναι εξυπηρετήσιμο και προκειμένου να θεωρείται «βιώσιμο» θα στραγγαλίζεται στο διηνεκές η ελληνική οικονομία και ο λαός. Το τελευταίο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (2014), αποδέχεται, ότι η αναδιάρθρωση και η διαγραφή του χρέους είναι κυριαρχικό δικαίωμα του κράτους και δεν μπορεί να εμποδίζεται από κανέναν ιδιώτη δανειστή, ή άλλο κράτος. Αποδέχεται, επίσης, ότι η «βιωσιμότητα» του χρέους εξαρτάται από το αν μπορεί να εξυπηρετηθεί, χωρίς να θίγεται ο πυρήνας των ανθρώπινων, οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων ενός λαού.

Το ψήφισμα, έστω έμμεσα, θεωρεί κυριαρχικό δικαίωμα κάθε κράτους τις μονομερείς ενέργειες, για την αναδιάρθρωση του χρέους του.

Δέκατο: Οι ομολογίες σε ανώτατο επίπεδο στελεχών της Ε.Ε. και του ίδιου του Γιούνγκερ, ότι γνώριζαν από παλιά τη δυναμική του χρέους της Ελλάδας, αλλά δεν έκαναν κάτι, επειδή θα έπαυαν να κερδίζουν από το ελληνικό χρέος οι Γερμανοί και οι Γάλλοι.

Το δίλημμα είναι καθαρό.

Φυσικά το να επικαλεσθεί κανείς τους παραπάνω λόγους και αυτό να γίνει αποδεκτό από τους δανειστές, ξεπερνάει κάθε φαντασία. Ειδικά στο βαθμό που η ετεροβαρής σχέση δανειστή κι οφειλέτη επιβαρύνεται με τον τρόπο που έχει δεθεί η χώρα στην ευρωζώνη, όπου ο εκβιασμός για άμεση παύση της χρηματοδότησης θα λειτουργήσει καταλυτικά για όποιον επιζητήσει την οποιαδήποτε διαπραγμάτευση με βάση τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Αν δεν σπάσει η ετεροβαρής αυτή σχέση κι αν δεν εξαλειφθεί το εργαλείο του εκβιασμού που είναι η χρηματοδότηση μέσω της ΕΚΤ, δηλαδή το ευρώ, καμία πιθανότητα δεν υπάρχει να βρούμε το δίκιο μας.

Γι εμάς το δίλημμα είναι καθαρό: Είτε συμβιβάζεσαι με την υπάρχουσα κατάσταση και απλά διεκδικείς τρόπους να την διαχειριστείς καλύτερα, χωρίς όμως κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα, είτε την ανατρέπεις. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει. Όσο περιμένουμε τον από μηχανής Θεό να μας γλυτώσει με κάποιο θαύμα, τόσο τα πράγματα θα χειροτερεύουν και η αντιστροφή θα γίνεται ολοένα και δυσκολότερη.

Τι πρέπει να γίνει;

Πρώτο: Να σταματήσουμε να εξαρτιόμαστε από τις δόσεις των δανείων της ευρωζώνης που δίνονται με ρήτρα την καταστροφή και το ξεπούλημα της χώρας. Η άρνηση πληρωμής θα πρέπει να συνοδευτεί με αποκήρυξη του χρέους ως παράνομου και καταχρηστικού με βάση τους κανόνες του διεθνούς δικαίου, όπως ακριβώς περιγράφηκε προηγουμένως και αποτελεί αναφαίρετο και μη παραιτήσιμο υπέρ του ελληνικού λαού Δικαίωμα!.

Αν δεν ξεμπερδέψουμε ολοκληρωτικά από το χρέος δεν μπορούμε να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο. Δεν μπορούμε να μιλάμε για άλλη πολιτική, εκτός αν θέλουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας.

Ή διαπραγματευόμαστε για να περικόψουμε κάποιο μέρος, να το επιμηκύνουμε και ό,τι άλλο ακούγεται τελευταία, αλλά αυτό σημαίνει, προφανέστατα, ότι αναγνωρίζουμε τις δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί στην χώρα προκειμένου να πάρει τα δάνεια αυτά και συνεχίζουμε την καταστροφική πορεία. Ή, μονομερώς καταγγέλλουμε ως απεχθείς τις συμβάσεις και τις δεσμεύσεις που έχουν επιβληθεί στην χώρα και επομένως διαγράφουμε μονομερώς το προϊόν αυτών των συμβάσεων. Μέσος δρόμος δεν υπάρχει.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους, μετά από καταγγελία του, έξοδο από το ευρωσύστημα, χρεοκοπία των εγχώριων τραπεζών υπό δημόσιο έλεγχο, εκκαθάριση τους σε καθεστώς λειτουργίας και με ταυτόχρονη προστασία των καταθέσεων των πολιτών, αποτελεί τη μόνη ρεαλιστική διέξοδο.

[1] Από αντίστοιχο άρθρο για το χρέος του Δημήτρη Καζάκη.

Δες κι εδώ τη συνέχεια και τη συμπλήρωση: http://seisaxthia-epam.blogspot.gr/2014/11/blog-post_960.html

Ο ραγιάς είναι πάντα τραγικό πρόσωπο !!!

Tου Σταύρου Κατσούλη

Ντρέπεται τόσο τρομακτικά πολύ που γεννήθηκε Έλληνας και γι αυτό θα προσπαθει μεσα στην μανιοκατάθλιψη του, να πείσει τους ξένους που θεωρεί ινδάλματά του οτι αυτός δεν είναι σαν τους άλλους Έλληνες. Αυτός, είναι διαφορετικός θα πει και θα λέει μέχρι να μαλλιασει η γλώσσα του. Πολύ διαφορετικός απο τους βρωμερους και ηλιθιους συμπατριώτες του. Αυτός, σε αντίθεση με τους άλλους ακατανομαστους, εμαθε το μάθημά του, αυτός έκανε τα εντατικά του μαθήματα και έλαβε, έστω και λίγο αργά, όλα τα καλά της αναγέννησης, αυτός, έχει γίνει σαν και τους ξενους. Βεβαίως, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει πραγματικα τι εστί Αναγέννηση. Απλά, θα πάρει ό,τι μπορεσει ν αρπάξει, ό,τι καταφέρει σε κάθε του απεγνωσμένη προσπάθεια να συμβιβαστεί και να φορέσει εκείνο το προσωπείο που αυτός πιστεύει οτι θ’ αρέσει στην παντοτινή του αγάπη, τον ξένο.

Δεν έχεις πια Όλυμπε Θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

μόνο ραγιάδες έχεις πιά, σκυφτούς γιά το χαράτσι.

Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν με βιολιά και με

Ζουρνάδες γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες.

Και τα γονατα τους θα λυγίσουν οι τρανοί σου

και θα γίνουν των ραγιαδων οι ραγιάδες.

Κωστής Παλαμάς

Ο πανικός του να εντυπωσιάσει, δεν τον αφήνει πλέον να σκεφτεί λογικά, δεν τον αφήνει να συλλογιστεί σε ποια απύθμενα βάθη υποτέλειας έχει ξεπέσει. Θα κάνει γενικά οτι μπορεί, θα πέσει και στο πιο χαμηλό σημείο, για να κανει μια θετική εντύπωση στους θεούς του, τα αγαπητά του ινδάλματα. Και γι αυτό θα χλευάζει την Ιστορία των προγόνων  του, περισσότερο κι απο τους εχθρούς του Γένους. Θα αρνηθεί την σοφία των προγόνων του, και θα κρίνει οτι η Ιστορία που του παρέδωσαν οι γονιοί του, δεν είναι παρα ένας μύθος. Και την ίδια στιγμη θα γονατίζει με θρησκευτική ευλάβια σε κάθε μύθο που του παρουσιάσει ο σεβάσμιος ξένος που τόσο θαυμάζει…

Ο ραγιάς, περιμένει καθημερινά και για μια ολόκληρη ζωή, πως και πως, ενα μπράβο, ενα χαμόγελο, μια παραμικρή ένδειξη παραδοχής ή αποδοχής απο τον επικυρίαρχο του, δηλαδή την ιδέα που έχει στο μυαλό του για το ίνδαλμά του, τον ξένο. Θα υιοθετήσει με αποτυχημένο και φανερά άστοχο τρόπο τα ήθη και έθιμα του ξένου, όσο βλακώδη και να είναι κάποια από αυτά, όσο και να αντίκεινται είτε στην λογική είτε στο λιγοστό ήθος που του έχει απομείνει…

Και μόλις το λαβει, θα τρέξει εκστασιασμένος όπως είναι κάθε τέτοια φορά στους υπόλοιπους Έλληνες, αυτούς δηλαδή που κατα βάθος σιχαίνεται απέραντα και  μισεί  , για να τους δείξει το κατόρθωμα του. Και μόλις λαβει την χλεύη των υπόλοιπων Ελλήνων που τον βλέπει ως το τραγικό ψωνιο που είναι, θα ενισχύσει την άποψη του, οτι οι Ελληνες δεν καταλαβαίνουν την λογική του…

Για τον Ραγιά, είναι αδύνατον να σεβαστεί τα αλλά έθνη. Του είναι αδύνατον να συλλογιστεί με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης η δημοκρατίας, άσχετα με το τι λέει οτι πρεσβεύει και άσχετα με το τι εικόνα θέλει να δείξει. Γιατί στην δικιά του προσωπικη ζωή, έχει ήδη καταβαραρθρώσει το έθνος που τον γέννησε, ως μη ικανό για τίποτα καλό και την ίδια στιγμη έχει εξυψώσει κάποιο άλλο σε απόλυτο δυνάστη του…

Και γι αυτό ο Ραγιάς, δεν έχει και πολλές αλλες επιλογές απο το να γίνει σταδιακά αλλά με μαθηματική ακρίβεια ο χειρότερος προδότης, ο χειρότερος φασίστας στην πράξη, για να εκτελέσει στο τέλος ακόμη και την χειρίστη των ατιμιών…

Στο τέλος βέβαια, όλοι τους έχουν το ίδιο τέλος. Θα πεθάνουν γελοιοποιημένοι από την Γεννέτηρα τους, χρησιμοποιημένοι στο έπακρον από αυτούς που τόσο πιστά υπηρετούσαν, και τα ονόματα τους εαν ποτέ γραφτούν στην Ιστορία, πάντα γράφονται στις πιό σκοτεινές και βρωμερές σελίδες της.

Όπως είπαμε, οι ραγιάδες, είναι πάντα τραγικά πρόσωπα και μάλιστα με περισσότερους από έναν τρόπο…

(Κάθε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα, είναι απολύτως τυχαία).

ΠΗΓΗ