Ο ραγιάς είναι πάντα τραγικό πρόσωπο !!!

Tου Σταύρου Κατσούλη

Ντρέπεται τόσο τρομακτικά πολύ που γεννήθηκε Έλληνας και γι αυτό θα προσπαθει μεσα στην μανιοκατάθλιψη του, να πείσει τους ξένους που θεωρεί ινδάλματά του οτι αυτός δεν είναι σαν τους άλλους Έλληνες. Αυτός, είναι διαφορετικός θα πει και θα λέει μέχρι να μαλλιασει η γλώσσα του. Πολύ διαφορετικός απο τους βρωμερους και ηλιθιους συμπατριώτες του. Αυτός, σε αντίθεση με τους άλλους ακατανομαστους, εμαθε το μάθημά του, αυτός έκανε τα εντατικά του μαθήματα και έλαβε, έστω και λίγο αργά, όλα τα καλά της αναγέννησης, αυτός, έχει γίνει σαν και τους ξενους. Βεβαίως, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει πραγματικα τι εστί Αναγέννηση. Απλά, θα πάρει ό,τι μπορεσει ν αρπάξει, ό,τι καταφέρει σε κάθε του απεγνωσμένη προσπάθεια να συμβιβαστεί και να φορέσει εκείνο το προσωπείο που αυτός πιστεύει οτι θ’ αρέσει στην παντοτινή του αγάπη, τον ξένο.

Δεν έχεις πια Όλυμπε Θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,

μόνο ραγιάδες έχεις πιά, σκυφτούς γιά το χαράτσι.

Των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και χορό τριγύρω σου θα στήσουν με βιολιά και με

Ζουρνάδες γύφτοι, Εβραίοι, αράπηδες, πασάδες.

Και τα γονατα τους θα λυγίσουν οι τρανοί σου

και θα γίνουν των ραγιαδων οι ραγιάδες.

Κωστής Παλαμάς

Ο πανικός του να εντυπωσιάσει, δεν τον αφήνει πλέον να σκεφτεί λογικά, δεν τον αφήνει να συλλογιστεί σε ποια απύθμενα βάθη υποτέλειας έχει ξεπέσει. Θα κάνει γενικά οτι μπορεί, θα πέσει και στο πιο χαμηλό σημείο, για να κανει μια θετική εντύπωση στους θεούς του, τα αγαπητά του ινδάλματα. Και γι αυτό θα χλευάζει την Ιστορία των προγόνων  του, περισσότερο κι απο τους εχθρούς του Γένους. Θα αρνηθεί την σοφία των προγόνων του, και θα κρίνει οτι η Ιστορία που του παρέδωσαν οι γονιοί του, δεν είναι παρα ένας μύθος. Και την ίδια στιγμη θα γονατίζει με θρησκευτική ευλάβια σε κάθε μύθο που του παρουσιάσει ο σεβάσμιος ξένος που τόσο θαυμάζει…

Ο ραγιάς, περιμένει καθημερινά και για μια ολόκληρη ζωή, πως και πως, ενα μπράβο, ενα χαμόγελο, μια παραμικρή ένδειξη παραδοχής ή αποδοχής απο τον επικυρίαρχο του, δηλαδή την ιδέα που έχει στο μυαλό του για το ίνδαλμά του, τον ξένο. Θα υιοθετήσει με αποτυχημένο και φανερά άστοχο τρόπο τα ήθη και έθιμα του ξένου, όσο βλακώδη και να είναι κάποια από αυτά, όσο και να αντίκεινται είτε στην λογική είτε στο λιγοστό ήθος που του έχει απομείνει…

Και μόλις το λαβει, θα τρέξει εκστασιασμένος όπως είναι κάθε τέτοια φορά στους υπόλοιπους Έλληνες, αυτούς δηλαδή που κατα βάθος σιχαίνεται απέραντα και  μισεί  , για να τους δείξει το κατόρθωμα του. Και μόλις λαβει την χλεύη των υπόλοιπων Ελλήνων που τον βλέπει ως το τραγικό ψωνιο που είναι, θα ενισχύσει την άποψη του, οτι οι Ελληνες δεν καταλαβαίνουν την λογική του…

Για τον Ραγιά, είναι αδύνατον να σεβαστεί τα αλλά έθνη. Του είναι αδύνατον να συλλογιστεί με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης η δημοκρατίας, άσχετα με το τι λέει οτι πρεσβεύει και άσχετα με το τι εικόνα θέλει να δείξει. Γιατί στην δικιά του προσωπικη ζωή, έχει ήδη καταβαραρθρώσει το έθνος που τον γέννησε, ως μη ικανό για τίποτα καλό και την ίδια στιγμη έχει εξυψώσει κάποιο άλλο σε απόλυτο δυνάστη του…

Και γι αυτό ο Ραγιάς, δεν έχει και πολλές αλλες επιλογές απο το να γίνει σταδιακά αλλά με μαθηματική ακρίβεια ο χειρότερος προδότης, ο χειρότερος φασίστας στην πράξη, για να εκτελέσει στο τέλος ακόμη και την χειρίστη των ατιμιών…

Στο τέλος βέβαια, όλοι τους έχουν το ίδιο τέλος. Θα πεθάνουν γελοιοποιημένοι από την Γεννέτηρα τους, χρησιμοποιημένοι στο έπακρον από αυτούς που τόσο πιστά υπηρετούσαν, και τα ονόματα τους εαν ποτέ γραφτούν στην Ιστορία, πάντα γράφονται στις πιό σκοτεινές και βρωμερές σελίδες της.

Όπως είπαμε, οι ραγιάδες, είναι πάντα τραγικά πρόσωπα και μάλιστα με περισσότερους από έναν τρόπο…

(Κάθε ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα, είναι απολύτως τυχαία).

ΠΗΓΗ