Ο Μίκης «βγαίνει στο βουνό»

• Γράφει ο Όθων Ιακωβίδης

Πριν λίγο καιρό, ο Μίκης Θεοδωράκης γιόρτασε τα 85 του.
Αν βγάλουμε τα πρώτα 15 χρόνια του, έχει 70 χρόνια ζωής, γεμάτης από αγώνες.
Αγωνίζεται ασταμάτητα, πότε με τις νότες, πότε με τις πολιτικές ιδέες, πότε με την τρέχουσα καθημερινότητα.
Και είναι πάντοτε νικητής.

• Τις νότες τις έχει τιθασσεύσει κατά έναν εξαιρετικό, μοναδικά δικό του τρόπο και τις έχει  δώσει τη γνωστή μας μαγική φόρμα που μας έχει κάνει να ερωτευτούμε πιο δυνατά ή πιο βαθειά τον άλλο ή την άλλη, αλλά μας έχει κάνει να ερωτευτούμε και την Ελευθερία της Πατρίδας μας. Αποκάλυψε και μας έδειξε, πόσο μεγάλη και όμορφη είναι, όχι σε έκταση και όχι μόνο σε τοπία, αλλά, κυρίως, μέσα στο αιώνιο δημιουργικό περιεχόμενό της, (που αποτελεί τη σπορά όλου του Δυτικού πολιτισμού), αλλά και μέσα στην αιώνια απειλή και διαρκή ταλάντωσή της μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μεταξύ ζωής και θανάτου της.
• Η πολιτική του τοποθέτηση, κυριαρχημένη από την αγάπη προς τις ιδέες της Ελευθερίας, της κοινωνικής Δικαιοσύνης και της Πατρίδας, τού προσέφερε μεγάλες αγωνίες και ταλαιπωρίες, αλλά τον ξεπλήρωσε και με μεγάλες τιμές, παγκόσμιας αναγνώρισης.

Αυτός ο πάμπλουτος αναμνήσεων, εκτίμησης και αναγνώρισης άνθρωπος, που θα μπορούσε να κάθεται και να απολαμβάνει ευτυχής και αμέριμνος αυτόν τον ατέλειωτο πλούτο του, προχθές κατέβηκε ταπεινά (και με δυσκολία) τα σκαλιά του θεάτρου του φίλου του Στέφανου Ληναίου και, συνομιλώντας με συμπολίτες του, είπε την απόφασή του να συστρατευθεί στον αγώνα κατά της «κατοχής» που βιώνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία.
Ο Μίκης θεοδωράκης, δεν μίλησε για όλα αυτά που κινητοποιούν και κατεβάζουν στους δρόμους τις χιλιάδες των συμπολιτών μας, δηλαδή την οικονομική αφαίμαξη που , όντως, υφίστανται από την εκτέλεση της βούλησης των δανειστών μας.

Μίλησε μόνο για την κατοχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας μας, δηλαδή της Δημοκρατικής Ελευθερίας μας, που παραδόθηκε σε αλλοεθνείς, στους δανειστές του καθεστώτος πολιτικού συστήματός μας. (Και, ας μου επιτραπεί να πώ, σε παρένθεση, ότι το Δημόσιο Χρέος δεν το πήρε η Ελληνική κοινωνία που καλείται να το πληρώσει, αλλά το πήρε το καθεστώς πολιτικό σύστημα για να πληρώσει την εξαγορά και συντήρηση των ανδραπόδων του, που αποτέλεσαν, όλα αυτά τα χρόνια, τα κομματικά του στηρίγματα. Περισσότερα επ’ αυτού, στο ΕΚΛΟΓΕΣ ΟΤΑ: ΑΠΟΓΡΑΦΗ ΑΝΔΡΑΠΟΔΩΝ)

Με τη σοφία του, ο Μίκης, είπε αυτό που πάψαμε να συνειδητοποιούμε. Ότι η οικονομική ευμάρειά μας, είναι ανάλογη με τη Δημοκρατική ευημερία μας. Δηλαδή, όσο περισσότερη Δημοκρατία έχουμε, τόσο καλύτερη (πλουσιότερη) θα είναι η ζωή μας.
Περίτρανη απόδειξη αυτού του αξιώματος, είναι η σημερινή κατάντια μας, που είναι ανάλογη της κατάντιας της Δημοκρατίας μας, που έχει εκπέσει σε μία κομματοκρατούμενη (και οικογενειοκεντρική) πολιτική και οικονομική ολιγαρχία, παρασύροντας έτσι την κοινωνία στην οικονομική της πτώχευση.

Ο Μίκης, ήδη, «βγήκε στο βουνό» και άρχισε το «αντάρτικο» και την αντίσταση ενάντια στην «κατοχή», όπως ο ίδιος χαρακτήρισε τη σημερινή κατάσταση.

Το «βουνό» του 2010, είναι οι δρόμοι και οι πλατείες της πόλης μας. Είναι το σπίτι μας και το σπίτι του φίλου μας. Ο καθ’ ένας μας αποτελεί έναν «ελεύθερο σκοπευτή», με στόχο την στρατολόγηση των φίλων του, των συγγενών του, των συναδέλφων του. Το «τουφέκι» μας είναι η γνήσια αγάπη μας στην κοινωνία της πατρίδας μας και η σκοπευτική μας δεινότητα, είναι ο πειστικός λόγος μας.

Είναι φυσικό να είμαστε λίγοι στην αρχή, αλλά είναι βέβαιο (το έδειξαν και οι εκλογές) ότι θα γίνουμε πάρα πολλοί. Εμείς είμαστε η πλειοψηφία, και όχι το 19 % του κυβερνώντος (έξω από κάθε Δημοκρατική ηθική) κόμματος.

Ο Μίκης, με το παράδειγμά του, καλεί σε αυτή την «επιστράτευση» κάθε Έλληνα και Ελληνίδα που σκέφτεται και νοιώθει «υπό κατοχή», να συνδράμει αυτό το «αντάρτικο» με όλες του τις δυνάμεις.

Ιδιαιτέρως, με τη στάση του, καλεί «να παρουσιασθούν υπό τα όπλα» οι πνευματικές (και όχι μόνο) εκείνες προσωπικότητες, που θα προσδώσουν κύρος, αξιοπιστία και αποφασιστικότητα στην κίνηση αυτή.

Στο βαλτωμένο γκρίζο τοπίο, ένα αεράκι άρχισε να θροΐζει τα πεσμένα κίτρινα φύλλα.
Ο στίχος, σπρωχμένος από τις θείες νότες, αρχίζει ν’ ακούγεται από μακρυά: «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει»

Αδέρφια, Συμπατριώτες και Συμπατριώτισσες, καλή αντάμωση στο «βουνό».