ΦΑΝΤΑΣΟΥ: ¨Ο πόνος¨

Γιώργο, άνοιξες το μαγαζί με τα ψιλικά όταν απολύθηκες από την εταιρεία και αναζήτησες τρόπους για να ταΐσεις τα μικρά τότε παιδιά σου. Ήξερες ότι ο δρόμος αυτός ήταν το λιμάνι σου. Πολλές οι ώρες δουλειάς . Ώρες που θα έπρεπε να είσαι εκεί για να έλθει ο πελάτης που ξέχασε να αγοράσει τις μπύρες του από το super market για να καταφέρεις να αυξήσεις την είσπραξη της ημέρας. Τώρα η πιθανότητα να κρατηθεί το μαγαζί ολοένα και ξεμακραίνει.

Μαρία , όταν χώρισες ο πρώην αγαπημένος σου ξεκαθάρισε, ότι δεν έχεις να λάβεις τίποτε για την ανατροφή του παιδιού σας.
Ο μισθός στην εταιρεία μειώθηκε και οι ανάγκες του παιδιού αυξήθηκαν. Κάνεις τα πάντα και το ξέρω. Κόβεις από δω, μειώνεις από κει και το παλεύεις να περάσει κι αυτός ο μήνας.

Θανάση, είδες τον αδελφό σου να πέφτει από τον τέταρτο για να τελειώνει έτσι τις υποχρεώσεις του προς το ΤΕΒΕ και τις ακάλυπτες επιταγές του. Άφησε τον Ορφέα στην αγκαλιά της Ζωής και την ίδια έγκυο στο δεύτερο παιδί τους. Τώρα έχεις να φροντίσεις και αυτούς τους τρεις.

Μάρθα, τελείωσες με άριστα τη σχολή σου και ενώ περίμενες την προκύρηξη του ΑΣΕΠ είδες τη συμφοιτήτριά σου να διορίζεται στο νοσοκομείο μέσω μιας διαδικασίας που όσο κι αν θέλησες να καταλάβεις ήταν σχεδόν αδύνατο να βρεις την άκρη της.

Στέλιο, μετά 35 χρόνια δουλειάς πήρες τη σύνταξη και περίμενες τη γυναίκα σου δύο χρόνια να τελειώσει και αυτή για να ξοφλήσετε με το εφάπαξ εκείνης το δυάρι που πληρώνατε τα τελευταία 25 χρόνια. Αντί για την εξόφληση ήρθε ο θάνατός της για να ξοφλήσει τους λογαριασμούς σου με τη ζωή.

Αννα , έχασες τη μονάκριβη κορούλα σου στα 16 της χρόνια αφού δεν έμεινε τίποτα άλλο να πουλήσεις, τρέχοντας και ξοδεύοντας από τη μια μεριά του πλανήτη στην άλλη αναζητώντας ελπίδες. Τώρα έκανες παιδιά σου τα παιδιά όλου του κόσμου αλλά η εικόνα της τελευταίας ανάσας της την νομίζεις δικιά σου σε κάθε στιγμή σου.

Αντρέα, έχασες στην πυρκαγιά τη σύζυγο και τα παιδιά σας και για μερόνυχτα ήταν αδύνατο να κλείσεις μάτι με δεκάδες χάπια να προσπαθούν να σου παρέχουν λίγες στιγμές ύπνου. Όταν κοντά στην αυγή ξυπνήσεις από την ψύχρα με ψυχραμένη την ψυχή σου , μάζεψε τα κουράγια σου και άναψε καινούργια φωτιά για να ζεστάνεις την ύπαρξή σου.

Μάνο, προσπάθησες να χαρίσεις στιγμές χαράς στους γέροντες γονείς σου προσφέροντας την αίσθηση ότι δεν ξευτελίστηκε η αξιοπρέπεια των ανθρώπων και το ατύχημά σου σε σακάτεψε. Κατάλαβες ότι η φθορά του χρόνου υπάρχει πάνω μας αλλά την βλέπουν μόνο οι άλλοι. Είναι νόμος αμείλικτος να αυξάνει η εντροπία του συστήματος.

Ποιος έχει το κατάλληλο πονόμετρο για να μετρήσει το πόνο των ανθρώπων που σας περιγράφω; Και ενώ οι φαρμακευτικές ψάχνουν για την ανακάλυψή του το πλήθος θα συνεχίζει να γαβγίζει τη φωνή του, πότε με πανό και πότε με σφηνάκια στα ορθάδικα της παραλιακής, πολιτικοί, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι δεν ακούνε πια εκείνο το μικρό αηδονάκι που το λένε ήθος. Γιατί το αηδόνι πέθανε. Έτσι πια γίναμε όλοι μας, πρόδρομοι, αφομοιωτές και τελεστές ηθικής δυσανεξίας. Οπότε σήμερα, αντί για δέηση στους τόσους και τόσους ζωντανούς νεκρούς , ας στρέψουμε την προσοχή μας στις αθώες νέες γενιές που έρχονται για να πάψει το κακό και το έγκλημα σε βάρος τους γιατί το πονόμετρο όταν ανακαλυφθεί θα πρέπει να υπάρχουν άνθρωποι για να το δοκιμάσουν.