Kρατη εναντιoν κερδοσκοπων

Σταύρος Λυγερός

Το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικο συστημα μπορεί να έχει στηριχτει από τις κυβερνήσεις χρησιμοποιοντας τα χρήματα των φορολογουμένων, αλλά η φούσκα του τομέα των παραγώγων δεν μικρινε καθολου. Στην πραγματικότητα, σημαντικό μέρος της έχει μετατραπεί σε δημόσιο χρέος και, ως εκ τούτου, έχει αλλάξει τη φύση της κρίσης. Η Ελλάδα, ως ο πιο αδύναμος κρίκος στην Ευρωζώνη, έγινε πειραματόζωο σε μια νέα φάση στην παγκόσμια οικονομική κρίση και, προκειμένου να αποφύγουν παρόμοια τύχη, πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις εφαρμόζουν μέτρα λιτότητας.

Στις προσπάθειές τους για να περάσουν αυτά τα μέτρα, οι εξουσίες χρησιμοποιουν την τετριμενη δικαιολογία ότι οι κοινωνίες ζουσαν πάνω από τα μέσα τους σε πολύ μεγάλο βαθμό και για πάρα πολύ καιρό. Αν και υπάρχει κάποια αλήθεια σε αυτό, ως συνήθως, μικρές αλήθειες χρησιμοποιουνται για να καλυψουν τα μεγάλα τους ψέματα, διότι το πραγματικό ζήτημα είναι ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό. Η μετάλλαξη της χρηματοπιστωτικής κρίσης που δημιουργησαν με τα παραγωγα τους, σε δημόσιονομικη κρίση είναι ο τρόπος τους να σκλαβωνουν κατοικους, γεννημενους και αγεννητους.

Η κατανομή της ευθύνης είναι ένα μόνο από τα προβλήματα. Το άλλο είναι ότι με την κρίση σε πλήρη εξέλιξη και την κοινωνική δυσφορία να αυξανεται παγκοσμια, οι κερδοσκόποι παιζουν τα συνήθη κόλπα τους και πάλι. Αυτοι τετοιοι ειναι και τους ξερουμε. Η ευθύνη βρίσκεται αλλού, διότι παρόλο που η κρίση έχει συνθλιψει την πίστη στην ικανότητα των αγορων να αυτο-αστυνομευθουν, οι κυβερνήσεις έχουν αποτύχει να λάβουν αποτελεσματικά μέτρα.

Οι αποφάσεις που έχουν ληφθεί από κυβερνήσεις απλως καθρέφτιζουν τη σύγκρουση που είναι σχεδόν βέβαιη. Από τη μία πλευρά υπάρχει το χρηματοοικονομικο κεφαλαιο και πολιτικοι υποστηρικτές του. Αυτές οι δυνάμεις συνεχίζουν να υπερασπιζονται την ατιμωρησία των αγορων και, σε μεγάλο βαθμό, επιτύγχανουν στους στόχους τους διότι, κατά κανόνα, τα κράτη ελέγχουν καίριες θέσεις στην οικονομία και την πολιτική. Από την άλλη πλευρά, έχουμε μια ποικιλία διαφορων δυναμεων που συχνά υπερασπίζονται την κυριαρχία των δημοκρατικά εκλεγμένων κυβερνήσεων. Δικαιωμενες από τα γεγονότα, οι δυναμεις αυτές απαιτούν να επιβληθούν κανόνες στις αγορές. Η σύγκρουση, στην ουσία, είναι για το ποιος θα έχει τον έλεγχο του κρατους και το αποτέλεσμα θα καθορίσει αν οι πολιτικοι ή οι αγορές θα εχουν τα ηνια, με άλλα λόγια, αν η τύχη της κοινωνίας καθορίζεται από την εκλεγμένη ηγεσία και τους κερδοσκόπους.

To αρθρο οπως δημοσιευτηκε απο την Καθημερινη απο κατω

http://www.ekathimerini.com/4dcgi/news/columns_1KathiLev&xml/&aspKath/columns.asp&fdate=28/05/2010


The state vs the speculators


By Stavros Lygeros

The world financial system may have been bailed out by governments
using taxpayers’ money, but the bubble of the derivatives sector has
not shrunk one bit. In fact, a significant part of it has been
transformed into public debt and, as a result, it has changed the
nature of the crisis. Greece, as the weakest link in the eurozone,
became a guinea pig in what is a new phase in the global economic
crisis and, in order to avoid a similar fate, many European
governments are applying austerity measures.

In their efforts to push through these measures, the powers that be
have evoked the all-too-familiar excuse that societies have been
living above their means far too much and for too long. While there is
some truth to this, as usual, small truths are being used to put
across big lies, because the real issue is who will foot the bill. The
mutation of the financial crisis into a public debt crisis is one way
to shift the distribution of responsibility. And now the middle class,
which is the least responsible for the crisis, is being called upon to
pay, while those who are most culpable are going to pay
proportionately much less.

The distribution of responsibility is just one of the problems. The
other is that with the crisis in full swing and social malaise at a
peak, the speculators are up to their usual tricks again. They are who
they are after all. The responsibility lies elsewhere, because even
though the crisis has crushed faith in the market’s ability to
regulate itself, governments have failed to take effective measures.

The decisions that have been taken by governments mirror the clash
that is almost certainly on the horizon. On the one hand there is
financial capital and its ideological and political proponents. These
forces continue to defend the impunity of the market and, to a great
degree, succeed in doing so because, as a rule, they control key
positions in the economy and in politics. On the other side, we have a
variety of often disparate powers defending the sovereignty of
democratically elected governments. Justified by events, these powers
are demanding that rules be imposed on the markets. The clash, in
essence, is about who will have control over the state and the outcome
will determine whether politics or the markets will be at the helm: in
other words, whether the fate of society is determined by the elected
leadership or the speculators.