Η Βαρόνη Marie-Hélène de Rothschild και o βαρώνος Alexis de Rede
Απολαύσετε την ελίτ πώς περνάει στα πάρτι της φορώντας ανατριχιαστικά κοστούμια
Το κείμενο με την περιγραφή και οι φωτογραφίες από το Rothschild Party είναι από τον Baron Alexis de Redé, που είχε παρευρεθεί.
Στις 12 Δεκεμβρίου 1972, η Marie-Hélène Rothschild έδωσε ένα ‘σουρεαλιστικό πάρτι’ στο Ferriéres. Αυτή τη φορά οι καλεσμένοι κλήθηκαν να έρθουν με μαύρη γραβάτα και μακριά φορέματα με σουρεαλιστικά καπέλα. Η πρόσκληση τυπώθηκε με αντιστραμμένο γράψιμο σε φόντο γαλάζιου και ο συννεφιασμένου ουρανού, εμπνευσμένο από ένα πίνακα του Μαγκρίτ. Για να αποκρυπτογραφήσει κάποιος την κάρτα, θα έπρεπε να την διαβάσει μπροστά σε έναν καθρέφτη.
Η Hélène Rochas Ο πύργος που θα γινόταν το πάρτι ήταν φωτιζόμενα με μετακινούμενο πορτοκαλί φως ώστε να δώσει την εντύπωση ότι βρισκόταν στις φλόγες. Στη σκάλα στο εσωτερικό παρατάχθηκε πεζοί άντρες ντυμένοι γάτες παριστάνοντας ότι έχουν κοιμηθεί.
Οι επισκέπτες θα έπρεπε να περάσουν ένα είδος λαβύρινθου της κόλασης, κατασκευασμένο από μαύρες κορδέλες για να μοιάζουν με ιστούς αράχνης. Μια γάτα εμφανιζόταν για να διασώσει τους επισκέπτες και να τους οδηγήσει στο σαλόνι που θα γινόταν το πάρτι. Εδώ τους υποδέχονταν ο σύζυγός της Guy, φορώντας ένα καπέλο που έμοιαζε με νεκρή φύση σε μια πιατέλα, και η Marie-Hélène φορώντας ένα κεφάλι ταράνδου με γιγάντια δάκρυα από διαμάντια.
Ο βαρώνος Alexis de Redé με ένα καπέλο με σχέδιο του Dalí
Η Marie Hélène απέδειξε ότι είχε τη φλόγα και τη φαντασία να δημιουργήσει κάτι μοναδικό και που άξιζε τον κόπο. Τίποτα από αυτά δεν δημιουργήθηκε από γοητεία μόνο. Χρειάστηκε σε ένα βαθμό αδίστακτη αποφασιστικότητα. Ήταν μια πραγματικά μεγάλη οικοδέσποινα. Αγαπούσε τα πάρτυ και τους ανθρώπους. Ήταν πάντα σε αναζήτηση νέων ταλέντων και νέα στοιχείων από τον κόσμο των τεχνών, της λογοτεχνίας, του χορού και της υψηλής ραπτικής (για τον εμπλουτισμό των πάρτυ της). Τους αναμίγνυε με την πιο κατεστημένη Παρισινή κοινωνία. Τα πάρτυ της Marie-Hélène έγιναν τόσο σημαντικά μεταξύ της υψηλής κοινωνίας που κάποιο άτομο (εκ της υψηλής κοινωνίας) απείλησε να αυτοκτονήσει εάν δεν ήταν προσκεκλημένη ...
Είμαι χαρούμενος που πήρα μέρος σε τόσες πολλά από αυτά τα πάρτυ και χαρούμενος που έδωσα κάποια και εγώ ο ίδιος". Baron Alexis de Redé
Σχ. Κ.Ο.:
* Το κείμενο με την περιγραφή και οι φωτογραφίες από το Rothschild Party από τον γεννημένο στην Ζυρίχη γιο του Εβραίου τραπεζίτη Oscar Adoplhe Von Rosenberg, αριστοκράτη Baron Alexis de Redé, (στην φωτο στην μέση από άλλο πάρτυ το 1969), που είχε παρευρεθεί στο πάρτυ και βρίσκεται στο blog Scala >Regia. To Pakalert το αναδημοσίευσε. Στα ελληνικά το βρήκα στο ΟΥ ΤΙ ΔΑΝΟΣ που το πήρε από το Αρτεμίσιον. Κάποιες διορθώσεις και προσθήκες έγιναν από τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ.
* Η Marie-Hélène de Rothschild (γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου 1927 και πέθανε στις 1 Μαρτίου 1996), ήταν μέλος της υψηλής κοινωνίας του Παρισιού μέλος της πανίσχυρης οικογένειας τραπεζιτών των Rothschild στην Γαλλία. Στην φωτο με τον Νταλί και τον Γιουλ Μπρίνερ.
Η γιαγιά της Marie - Hélène από τον πατέρα της ήταν η βαρόνη Hélène de Rothschild (1863-1947), η κόρη του βαρόνου Salomon James de Rothschild, που είχε παντρευτεί μια ολλανδική Ρωμαιοκαθολική βαρόνη, του οίκου των Zuylen van Nijevelt.
Μετά το διαζύγιό της με τον Δούκα François de Nicolay, (1919-1963), το 1955, άρχισε να βγαίνει με τον τρίτο της ξάδελφο, βαρόνο Guy de Rothschild, που ήταν επικεφαλής της de Rothschild Frères τράπεζας και παντρεύτηκαν στις 17 Φεβρουαρίου του 1957 στη Νέα Υόρκη.
Μία συνέντευξη που δόθηκε πριν 36 χρόνια σε μία εποχή που τίποτε δεν προμήνυε που θα οδηγούσε την Ελλάδα ένα σύστημα που ήρθε μέσα από ιαχές και συνθήματα και έγινε κατεστημένο. Ο Αλέκος Παναγούλης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1975 μιλάει στην δημοσιογράφο, Σοφία Μαλτέζου, και λέει την Αλήθεια που δυστυχώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ποτέ δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ακτινογραφείται μέσα από την σκέψη ενός καθαρού αγωνιστή. Ενός καθαρού αλλά «περιέργως» σκοτωμένου Έλληνα.
ΜΑΛΤΕΖΟΥ: Σε τι διαφέρει ο δικός σου σοσιαλισμός από τον σοσιαλισμό του κ. Παπανδρέου που δεν υιοθέτησες, πολιτικά τουλάχιστον;
Αλέκος Παναγούλης: Ο κ. Παπανδρέου πιστεύει ότι ο προοδευτισμός είναι ανευθυνότητα. Συρράφει ωραίες λέξεις, ηχηρές φράσεις, χτίζοντας ιδεολογίες με νεφελώματα. Όπως άλλοι χρησιμοποιούν χωρίς να την πιστεύουν τη λέξη Δημοκρατία- αλλά εκείνοι τουλάχιστον δίνουν μια κάποια εικόνα της Δημοκρατίας στην οποία εμφανίζονται ότι πιστεύουν- έτσι ο κ. Παπανδρέου χρησιμοποιεί τη λέξη σοσιαλισμός, χωρίς να μπορεί να μας εξηγήσει ποιον σοσιαλισμό εννοεί. Γιατί και ο Μουσολίνι για σοσιαλισμό μιλούσε αλλά προχωρώντας το στα άκρα τον έφθασε τελικά στον φασισμό. Και ο Χίτλερ με μεταμόρφωσε τον δικό του σοσιαλισμό σε ναζισμό. Με τα ίδια νεφελώματα χτίζει και ο κ. Παπανδρέου τον σοσιαλισμό του.
ΜΑΛΤΕΖΟΥ: Δεν φαίνεσαι να πιστεύεις στον σοσιαλισμό του, όποιος κι αν είναι αυτός.
ΑΠ: Ομολογώ πως όχι. Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν μιλάει σήμερα για πρώτη φορά. Έχει μιλήσει και το 1964 και το 1965 και το 1967 και το 1968 και δυστυχώς γι αυτόν κάθε φορά λέει διαφορετικά πράγματα. Ρωτήθηκε π.χ. το 1968 που άνηκε ιδεολογικά. Και μπροστά στους φακούς της αμερικάνικης και της ευρωπαϊκής τηλεοράσεως, μπροστά σε εκατοντάδες δημοσιογράφους δήλωσε πως ανήκει νιου ντηλ, στα νέα σύνορα, στον νεοκαπιταλισμό. Και εκεί άνηκε. Το αποδεικνύει και η οικονομία που εδίδασκε και που δεν ήταν άλλη από την θεωρία των οικονομετρικών μοντέλων. Εδίδασκε δηλαδή πως οι χώρες της Λατινικής Αμερικής δεν είναι υπανάπτυκτες γιατί αποτελούν αντικείμενο εκμεταλλεύσεως του βορειοαμερικανικού κεφαλαίου.
Αυτή την οικονομία την επίστεψε και την υπηρέτησε. Πως τώρα περνάει στον ασυγκράτητο σοσιαλισμό και στην πλήρη ανεξαρτησία της χώρας; Θα τον πιστεύαμε αν ξαφνικά βλέπαμε τον Μάο να γίνεται οπορτουνιστής δεξιών αποκλίσεων; Το ιδεολογικό πρόγραμμα του κ. Παπανδρέου, τοεπαναλαμβάνω, είναι ένα απλό νεφέλωμα.Όσο για το πολιτικό του πρόγραμμα, αν είχαν συγκεντρωθεί σε τόμο όσα κατά καιρούς έχει διακηρύξει σχετικά, το βιβλίο θα μπορούσε να κυκλοφορήσει με τον γενικό τίτλο: «Διαλέγετε και παίρνετε». Αν είσαστε σοσιαλίστρια, θα ανοίγατε στη σελίδα 87. Αν ήσασταν κομμουνίστρια θα καταφεύγατε στη σελίδα 141… Είναι καιρός νομίζω να μας πει τι πιστεύει αν και δεν βλέπω να ωρίμασε ακόμα για να ικανοποιήσει την περιέργειά μας. Υπήρξε ο μόνος από τα 10 εκατομμύρια Έλληνες που δεν κατάλαβε στις 23 Ιουλίου τι συνέβη στη χώρα και ούτε τώρα το έχει καταλάβει. Μας είπε μετά την πτώση της χούντας ότι τίποτα δεν άλλαξε στη χώρα και πως ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν μπορεί να αναιρέσει το λόγο του φανερά και προσπαθεί με τον ψίθυρο να τον διαψεύσει. Εγώ όμως, και πάλι τον ρωτάω: Είναι σοσιαλιστής ή νεοκαπιταλιστής;
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ 1997, OTAN KAΠΟΙΟΙ ΠΡΟΕΒΛΕΠΑΝ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΚΡΙΣΗ.
ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΟ MONO ΓΙΑ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΚΑΝ (20Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ, ΩΣ ΤΟ 100 ΕΧΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ.. :(
Δημ.: - Πως ακριβως εννοείτε την νέα τάξη πραγμάτων σε σχέση με το χρήμα ;
Καθ. Ανδρεας Αθηναίος: - H νέα τάξη πραγμάτων αλλάζει όπως είπαμε το χρήμα από μέσο συναλλαγής σε αντικείμενο συναλλαγής με συνέπεια το δημόσιο χρέος που μέχρι πρότινος ήταν λογιστικό, δηλαδή οι λαοί δεν το χρωστούσαν σε κανένα να εμφανίζεται ως πραγματικό χρέος. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι εξουσίες να ασκήσουν φορολογική λεηλασία στις κοινωνίες και ταυτόχρονα να διαλυθεί το κράτος πρόνοιας και να παγώσει κάθε δραστηριότητα, όχι λόγω έλλειψης δυνατοτήτων αλλά λόγω έλλειψης χρήματος ως μέσου συνεννόησης και επικοινωνίας και οικονομικής δράσης.
Δημ.:-Nομίζω ότι πρέπει να διευκρινίσουμε την έννοια που διατυπώσατε ότι το Δημόσιο χρέος δεν αποτελούσε πριν την Νέα Τάξη πραγμάτων χρέος.
A.A.:- H δημιουργία χρήματος,ας πάρουμε μία από τις μορφές της την εκτύπωση δηλαδή χαρτονομίσματος. Αυτή γίνεται πάντα με εντολή της πολιτείας προς την κεντρική τράπεζα. Αυτό το χαρτονόμισμα λογιστικά και μόνο είναι ένα δάνειο του κράτους από την κεντρική τράπεζα, η οποία όμως επειδή ανήκει στο κράτος και επομένως στολαό, είναι και με όλο το τυπικό-όχι μόνο ουσιαστικό- ιδιοκτήτης το χρέος ως εκ τούτου δεν χρωστάμε σε κανέναν τίποτα. Η διεθνής βιβλιογραφία λέει βέβαια ότι το κομβικό σημείο του υπαρκτού ή του ανύπαρκτου δημοσίου χρέους είναι τοποιος είναι ο ιδιοκτήτης του. Δηλαδή όσο ο ιδιοκτήτης του χρέους ήταν η Τράπεζα της Ελλάδος, δεν χρωστάγαμε σε κανέναν τίποτα. Γιαυτό και η πονηριά της Νέας Τάξης Πραγμάτων καταργεί το προνόμιο της πολιτείας να δημιουργεί χρήμα και να βγάζει επί Χαλικιά την Πολιτεία στην αγορά χρήματος, δηλαδή στα ομόλογα του Ελληνικού δημοσίου του 25% που τώρα βέβαια έχει πέσει στο 10%. Αυτό ιδιωτικοποιεί το δημόσιο χρέος καθιστώντας το έτσι και τυπικά πραγματικό. Φυσικά η πράξη αυτή είναι αναστρέψιμος και ανατάξιμος...κάτι που μπορεί να κάνει η Ευρώπη και η Ελλάδα στοάμεσο μέλλον,διότι μόνο με τη δημιουργία χρήματος μπορεί η ιδιοκτησία του χρέους να φύγει από τα χέρια των κατόχων των ομολόγων. Δηλαδή, να εξαγοραστεί από αυτούς και να επανέλθει στα χέρια της Πολιτείας. Γιαυτό και το πονηρό Μάαστριχτ απαγορεύει ρητά την νομισματικοποίηση του χρέους. Εμείς όμως πρέπει να τυπώσουμε χαρτονόμισμα, να αγοράσουμε τα ομόλογα με αυτό ή να πιστώσουμε κάποιο λογαριασμό με λογιστικές εγγραφές.
(.......)
Α.Α: -Για παράδειγμα γίνεται κατανοητό έτσι ότι ο πολυδιαφημιζόμενος αναγκαστικός ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ και της μείωσης των δήθεν ελλειμάτων δεν είναι παρά μία προπαγάνδα μιας σκόπιμης πολιτικής επιλογής που σκοπό έχει την όξυνση της κοινωνικοοικονομικής πυραμίδας και την συγκέντρωση δύναμης και εξουσίας στους λίγους καθώς και την εγκαθίδρυση ενός μοντέλου αναπαραγωγής εξουσίας.
Επομένως το πρόβλημα είναι πολιτικό και αφορά την άσκηση ουσιαστικής δημοκρατίας και στον παραγκωνισμό του παιχνιδιού της εξουσίας. Στην ύπαρξη δηλαδή πραγματικών ηγετών και όχι διαχειριστών της εξουσίας...και εν κατακλείδι στην επιδίωξη μιας διαφορετικής πολιτιστικής πραγματικότητας. Γιατί στην πράξη δεν είναι η οικονομία και οι δυνατότητες της που καθορίζουν τον πολιτισμό της εποχής, αλλά ο πολιτισμός ή η απουσία του που καταλήγει στην ανάλογη επιλογή μοντέλων οικονομίας που στηρίζουν μια αναγέννηση ή μια συνολική πτώση και κρίση.
- Δημ.: Έχω την αίσθηση ότι για να γίνει μια τέτοια αναστροφή των τάσεων είτε θα χρειασθούν τριάντα χρόνια για να ωρισμάσουν αυτές οι ιδέες και να καρποφορήσουν είτε πρέπει να γίνει επανάσταση.
-A.A.: Πρέπει να γίνει επανάσταση και μάλιστα τώρα. Γιατί μετά από τριάντα χρόνια το αγροτόπαιδο που σήμερα μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του ακόμη και πρωθυπουργό να μην μπορεί τότε να το κάνει.
Η επανάσταση χρειάζεται τώρα που οι Έλληνες πιστεύουν ακόμα στον εαυτό τους και στην ικανότητά τους, αλλά και στο ανθρώπινο και το δημοκρατικό τους δικαίωμα να κάνουν όνειρο και το όραμα πραγματικότητα, να κυνηγάνε ελεύθερα την Αλήθεια και την Ανθρώπινη Δικαίωση.
>ΣΧΟΛΙΟ: Το άρθρο είναι άψογο, και ελληνικότατο. Φωτίζει τις μνήμες..
Το αρχείο είναι πλούσιο και το κουτόχορτο των λοιπων "διαβασμένων" οικονομολόγων που δεν θίγουν το ζήτημα των ιδιωτικών κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης και του εκδοτικού προνομίου είναι άνοστο. Τι έκαναν λοιπόν οι εξυπνάκηδες πολιτικοί, όλα τα χρόνια:
MAΣ ΔΙΕΛΥΣΑΝ ΜΕΘΟΔΙΚΑ ( ΜΕ ΣΧΕΔΙΟ ) ΤΗΝ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ (ΥΨΗΛΟΙ ΦΟΡΟΙ, ΝΟΜΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ, ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ, ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΜΕΤΕΓΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ ΣΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ. κλπ)
O διεθνιστής δισεκατομμυριούχος, Τζορτζ Σόρος (GeorgeSoros), διοργανώνει διεθνές συνέδριο από τις 8 έως τις 11 Απριλίου, στο Bretton Woods του NewHampshire, το μέρος, που γεννήθηκε η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όπου πρόκειται να "αναδιατάξει το σύνολο της χρηματοπιστωτικής τάξης", όπως είχε τονίσει και σε άρθρο του στην εφημερίδα ‘The Japan Times Online’, το Νοέμβριο του 2009.
Στο ίδιος μέρος που θα λάβει χώρα το “Bretton Woods II” θα συνεδριάσει και η Τριμερής Επιτροπή (TrilateralCommission), με εμφανή στόχο να δημιουργήσει, τίποτα λιγότερο, από μια νέα παγκόσμια οικονομία, με τον Σόρος να δαπανά 50 εκατομμύρια δολάρια στο New Hampshire, για να συγκεντρώσει πάνω από 200 ακαδημαϊκούς, επιχειρηματίες και ηγέτες στο πλαίσιο κυβερνητικής πολιτικής στο Ινστιτούτο του για τη Νέα Οικονομική Σκέψη (‘InstituteforNewEconomicThinking’ ή INET).
Σύμφωνα με πληροφορίες του AFP, στους συμμετέχοντες περιλαμβάνονται: ο πρώην πρόεδρος της Fed, Πολ Βόλκερ, ο πρώην Πρωθυπουργός της Βρετανίας, Γκόρντον Μπράουν και ο οικονομολόγος, στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας και κάτοχος του βραβείου Νόμπελ Οικονομικών, Joseph Stiglitz.
Το συνέδριο θα πραγματοποιηθεί στο Mount Washington Hotel, χώρος της ιστορικής διάσκεψης του Μπρέτον Γουντς, το 1944, το οποίο ίδρυσε το μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, διεθνές οικονομικό οικοδόμημα.
Ο Σόρος επέλεξε αυτό το μέρος, γιατί αναμένει, οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις του να είναι τόσο ριζικές, όσο εκείνες που προωθήθηκαν από τον Βρετανό οικονομολόγο, John Maynard Keynes, που θεωρήθηκε το ‘μυαλό’ του αυθεντικού σχεδίου του BrettonWoods.
Η Kευνσιανή οικονομία παρουσιάστηκε ως η οικονομική θεραπεία, για τη μεταπολεμική καταστροφή του δυτικού κόσμου, δεδομένου ότι οι κυβερνήσεις απελευθερώθηκαν από τους περιορισμούς δημιουργίας χρήματος, που επιβάλλονταν από τον κανόνα του χρυσού, ενώ ακόμη και οι παγκόσμιοι χρηματοδότες είχαν υπό τον έλεγχό τους, μεγάλο μέρος του χρυσού του κόσμου.
Οι κυβερνήσεις, υπό το νέο πρότυπο, μετά τον πόλεμο, ενθαρρύνθηκαν στο να προωθήσουν την οικονομική ανάπτυξη και τη μακροοικονομική σταθερότητα με τη δημιουργία περισσότερων χρεών, που έφεραν τις περισσότερες από τις οικονομίες, του κόσμου, στο χείλος της χρεοκοπίας.
Τώρα ο Σόρος, έρχεται ως ‘ο νέος Keynes’ για να σώσει τα κράτη, σε μια μέρα, προτείνοντας μια άλλη θαυματουργή λύση στα προβλήματά μας, διατυπωμένη με υψηλή διγλωσσία, όπως η λέξη "μεταρρύθμιση", "συνεργασία" και "ισότιμη συμμετοχή". Ο Σόρος προτείνει το τέλος της εθνικής κυριαρχίας όπως τη γνωρίζουμε.
"Η αναδιοργάνωση της παγκόσμιας τάξης θα πρέπει να επεκταθεί πέραν του χρηματοπιστωτικού συστήματος", είχε, πριν λίγο καιρό.
Ο Σόρος λέει ότι μία ξοφλημένη Αμερική πρέπει να αντικατασταθεί από μια παγκόσμια κυβέρνηση με ένα παγκόσμιο νόμισμα υπό την διακυβέρνηση του ΟΗΕ. Υποστηρίζει επίσης ότι η Κίνα πρέπει να βρίσκεται στην κορυφή, ενώ οι ΗΠΑ να έχουν έναν υποδεέστερο ρόλο. Αυτό που ο Σόρος δεν λέει είναι για τις δύο δεκαετίες υποβιβασμού της αμερικάνικης βιομηχανίας, το άνοιγμα των συνόρων και την πτώχευση της οικονομίας με τους άσκοπους πολέμους και άλλες καταρρεύσεις που ήταν τόσο εκ προθέσεως ενορχηστρωμένες ώστε τώρα να έρχονται οι διεθνείς τραπεζίτες και να λένε στον κόσμο ότι το σύστημα είναι διαλυμένο και ότι είναι οι άνθρωποι που το διέλυσαν και χρειάζονται τώρα αυτοί για να μας δείξουν πώς μπορεί να διορθωθεί.
Ο Georgy Schwartz, γνωστός και ως George Soros είναι ένας Ουγγρο-Εβραίος που έχει χαρακτηριστεί ως αντίθετος με τον Θεό, την οικογένεια και την Αμερική. Με ιστορικά γεγονότα βοήθησε ακόμα και την κατάσχεση σπιτιών των συμπατριωτών τους Εβραίων στην Ουγγαρία το 1944. (βλ. άρθρο ΕΔΩ)
Σε μια συνέντευξη με τον Steve Kroft της εκπομπής ‘60 Minutes60’ είπε ότι το 1944 ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής του. Ερωτηθείς από τον Kroft αν αισθάνθηκε τυχόν τύψεις, απάντησε, "Οχι, καθόλου. Μάλλον μου άρεσε."
"Δεν υπάρχουν καθόλου αισθήματα ενοχής;" ρώτησε ο Kroft. «Όχι» απάντησε ο Σόρος, "μόνο αισθήματα δύναμης."
Ο Σόρος έκανε το πρώτο του δισεκατομμύριο ως κερδοσκόπος το 1992 με την υποτίμηση της βρετανικής λίρας και προκάλεσε δυστυχία σε εκατομμύρια σκληρά εργαζόμενους Βρετανούς πολίτες. Πήγε να προκαλέσει το 1999 το σκάνδαλο Russiagate, όπου σχεδόν θα κατέρρεε η ρωσική οικονομία. Είχε χαρακτηριστεί ως «μία από τις μεγαλύτερες κοινωνικές ληστείες στην ιστορία της ανθρωπότητας».
Έκανε το ίδιο στην Ταϊλάνδη και τη Μαλαισία το 1997, προκαλώντας την ασιατική οικονομική κρίση εκείνης της εποχής. Ο Πρωθυπουργός της Μαλαισίας Mahathir Mohamad τον αποκάλεσε «κακοποιό και βλάκα», ενώ ένας βουλευτής της Ταϊλάνδης τον ανέφερε ως "Δράκουλα". Επίσης, βοήθησε στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην Ιαπωνία, την Ινδονησία, τη Γεωργία, την Ουκρανία και τη Βιρμανία με τις επιδρομές του στην οικονομία αυτών των χωρών.
Επίσης, ο Σόρος περιθάλπει την πολιτιστική παρακμή, υποστηρίζοντας το δικαίωμα στην άμβλωση, τον αθεϊσμό, τη νομιμοποίηση των ναρκωτικών, τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, την ευθανασία, τον φεμινισμό, τον έλεγχο των όπλων, την παγκοσμιοποίηση, τη μαζική μετανάστευση, τους γκέι γάμους κλπ. Χρηματοδότησε και την καμπάνια του Μπαράκ Ομπάμα και επισκέπτεται συχνά τον Λευκό Οίκο.
Στα 81 του, το γονάτισμα της Αμερικής φαίνεται να είναι το τελικό του σχέδιο. «Το κύριο εμπόδιο για μια σταθερή και δίκαιη παγκόσμια τάξη είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες. Ήρθε η ώρα για μια πολύ σοβαρή αναπροσαρμογή», έχει πει.
- Στο Μπρέτον Γουντς του Νιου Χαμσάιρ των ΗΠΑ τέθηκαν το 1944 οι βάσεις για τη μεταπολεμική οικονομική σταθερότητα, με τη δημιουργία του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας το 1945. Επηρεασμένοι από τις ιδέες του Βρετανού οικονομολόγου Τζον Μέιναρτ Κέινς, που μετείχε στη διάσκεψη, για μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στο οικονομικό γίγνεσθαι, μετά τις τρομακτικές επιπτώσεις που άφησε το κραχ του '29 και τα ερείπια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, οι τότε ηγέτες του κόσμου κατέληξαν στη δημιουργία ενός νομισματικού συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών. (βλ. ΕΔΩ)
Από αλλού περιμένουμε τον «κλέφτη» αλλά από αλλού φαίνεται να μας εμφανίζεται…
Η ολομέλεια του Αρείου Πάγου ασχολείται τελευταία με ένα θέμα, το οποίο έχει περάσει στα ψιλά στον ημερήσιο τύπο. Πρόκειται για το ιδιοκτησιακό καθεστώς που αφορά όλη τη νησιωτική Ελλάδα.
Τα νομικά ζητήματα που καλείται να επιλύσει η Ολομέλεια μέσα από δίκη-πιλότο για σωρεία αγωγών και διεκδικήσεων, αφορούν στην ερμηνεία Συνθηκών και Πρωτοκόλλων που υπογράφηκαν το διάστημα 1830-2 αμέσως μετά την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους από τους Τούρκους, σε συνδυασμό με το βυζαντινορωμαϊκό δίκαιο και τη νομοθεσία του 1837 για τα δημόσια κτήματα.
Η αντιδικία έχει ξεκινήσει τις τελευταίες δεκαετίες ανάμεσα στο Δημόσιο και πολλούς ιδιώτες και έχει κορυφωθεί τον τελευταίο καιρό. Αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς στις Κυκλάδες αλλά και σε πολλά ακόμη νησιά. Η συνηθισμένη επιχειρηματολογία των ιδιωτών είναι, ότι οι περιοχές αυτές δεν εξουσιάστηκαν από το Σουλτάνο ή Οθωμανούς αλλά από Χριστιανούς ιδιώτες και δεν μπορούν να εφαρμοστούν η Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης και τα Πρωτόκολλα του Λονδίνου (1830-2), καθώς το ελληνικό Δημόσιο δεν απέκτησε κανένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα επί των ακινήτων, είτε ως διάδοχο του Οθωμανικού Δημοσίου, είτε με «δικαίωμα πολέμου».
Η σχετική επιχειρηματολογία που είχε γίνει δεκτή το 1934 από τον Αρειο Πάγο (σε μια ιδιοκτησιακή αντιδικία στην Ικαρία), έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται από πολλούς ιδιώτες και το Δημόσιο έχει ανοίξει πολλές δίκες σε διάφορα νησιά για να υπερασπιστεί δικαιώματα κυριότητάς του σε βουνά, γκρεμνούς, λιβάδια, δασικές εκτάσεις μέχρι και σε αιγιαλούς.
Το ελληνικό Δημόσιο χρησιμοποιεί την αντίθετη επιχειρηματολογία υποστηρίζοντας ότι είναι κύριο των επίμαχων εκτάσεων (που δεν ανήκαν σε ιδιώτες) αποκτώντας δικαιώματα ιδιοκτησιακά μέσα από τη διαδοχή του Οθωμανικού Δημοσίου ή «δικαιώματα πολέμου», όπως προβλέπεται στις επίμαχες Συνθήκες. Αποκρούει δε κατηγορηματικά την επιχειρηματολογία πολλών ιδιωτών ότι τα νησιά (Κυκλάδες κ.λπ.) αποτελούνταν στο σύνολό τους από «ιδιωτικές γαίες καθαράς ιδιοκτησίας» επί Τουρκοκρατίας, γεγονός πασίγνωστο (όπως έχουν δεχθεί κάποιες δικαστικές αποφάσεις).
Τι σημαίνουν αλήθεια όλα αυτά; Δεν φαίνεται κάπως «περίεργη» η χρονική συγκυρία; Μήπως τελικά το ζητούμενο δεν είναι να τα καταφέρει το δημόσιο να κερδίσει την διεκδίκηση αλλά μάλλον να παραμείνει το ιδιοκτησιακό καθεστώς σε ιδιώτες, με «ιδικές» συμφωνίες… κάτω από το τραπέζι;
Ας μη μας κάνει εντύπωση αν τελικά το ακούσουμε κι αυτό, διότι τότε, αν αρχίσουν να πουλιούνται τα νησιά (βλέπε εδώ και εδώ), όπως προτείνουν κάποιοι …κακεντρεχείς Γερμανοί, δεν θα μπορεί να κατηγορηθεί η κυβέρνηση, και ο Γιωργάκης θα παραμείνει «αθώα περιστερά». Στη περιβόητη δήλωση του εξάλλου που αφορούσε το ξεπούλημα της χώρας, μετά το τελευταίο «διάγγελμα» της Τρόικας με τα περιβόητα 50 δις και την μεταμεσονύχτιο δήλωση Πεταλωτή, είχε πει ξεκάθαρα ότι «δεν θα πουληθεί ούτε σπιθαμή δημόσιας γης». Η έμφαση είχε δοθεί όμως στο «δημόσια»… Άρα, μια «ρύθμιση» όπου το ιδιοκτησιακό καθεστώς θα παρέμενε σε ιδιώτες, αυτό θα έλυνε τα χέρια της κυβέρνησης ώστε να προχωρήσει στο ποθούμενο αποτέλεσμα, που είναι το ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ!
Τώρα κάποιος βέβαια θα ρωτήσει, μα πως θα εξασφαλίσει το κράτος έσοδα από την πώληση «ιδιωτικής» περιουσίας;
Εδώ θα πρέπει να θυμίσουμε, πως το ζητούμενο δεν είναι να εξοφλήσει η Ελλάδα κάποια υποτιθέμενα χρέη της. Διότι η Ελλάδα δεν έχει στην πραγματικότητα χρεοκοπήσει. Έχουμε γράψει σχετικά με αυτό (βλέπε εδώ). Το ζητούμενο είναι να παραμείνει η Ελλάδα ΧΩΡΙΣ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ, διότι η δύναμη της χώρας μας, που κάνει την οικονομική της κατάστασή να διαφέρει, είναι η ΑΚΙΝΗΤΗ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ!!!
Θα αποτελούσε αφέλεια να πιστεύει κάποιος ότι επιδιώκουν να μας «φάνε» αυτή τη περιουσία. Δεν είναι αυτός ο στόχος. Ο στόχος είναι, η απόλυτη αποδυνάμωση της χώρας, ώστε να «ζευτεί» δίχως αντίσταση στο άρμα της Νέας Τάξης Πραγμάτων, της οποίας επίσημος προπομπός είναι ο τελευταίος VIP επισκέπτης του πρωθυπουργού, ο γνωστός George Soros.
Ποιο είναι άρα το πιθανό συμπέρασμα;
Βλέποντας τα γεγονότα κάτω από το ανωτέρω πρίσμα, τότε το λογικό συμπέρασμα είναι, πως αν το ελληνικό δημόσιο βγει ηττημένο από την ανωτέρω αντιδικία, αυτό ευνοεί δίχως άλλο τα σχέδια αυτών που επιδιώκουν τη προτεκτοροποίηση της χώρας.
Αποτελούν άρα αυτές οι «περίεργες» κινήσεις άνοιγμα κάποιας νέας κερκόπορτας ή μήπως επιχειρούν κάποιοι να γυρίσουν πίσω την ιστορία, ακυρώνοντας την πρωτοβουλία των τότε ανθενωτικών και πετυχαίνοντας έτσι τον μακραίωνο στόχο της αφομοίωσης του ελληνισμού από τη Δύση;
.
Σ.σ.Μετά την ολοκλήρωση αυτού του άρθρου έλαβα ένα mail από το φιλικό blog udemand.wordpress.com, για μια ανάρτηση, όπου αυτά που παρουσιάζει επιβεβαιώνουν εν μέρει τα όσα αναφέρονται παραπάνω. Βεβαιωθείτε μόνοι σας, ανατρέχοντας εδώ: Προφητικό άρθρο από το 2003. Αυτή είναι μια ακόμη απόδειξη της αξίας της διαδικτυακής ενημέρωσης, όχι μόνο για τη διαδραστικότητα, αλλά και για το αγωνιστικό πνεύμα, τον αλτρουισμό και φυσικά την αλληλεγγύη μεταξύ των μπλόκερ.
Το μήνυμα είναι ένα: Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ!
Κεφάλαιο 1: Το ψέμα του χρήματος Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε ολοένα και περισσότερο για όρους όπως οικονομική κρίση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα και όλες αυτές τις παρόμοιες εκφράσεις που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το αληθινό τους νόημα και όμως είναι τόσο οικείες σε εμάς. Και μας είναι τόσο γνωστές γιατί καταρχάς τις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, με όλα αυτά τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται συνεχώς εις βάρος μας και κατά δεύτερον γιατί δεχόμαστε έναν βομβαρδισμό από αυτούς τους όρους από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία φυσικά συμμετέχουν ενεργά στην υποστήριξη αυτής της οικειοποίησης και στην μη κατανόηση της αλήθειας της κατάστασης.
Τι είναι λοιπόν στη πραγματικότητα το Δ.Ν.Τ. , ποιοι δημιουργούνε τις κατά καιρούς οικονομικές κρίσεις και ποιοι κερδίζουν από αυτές; Θα προσπαθήσουμε όσο πιο απλά γίνεται να εξηγήσουμε τι στην πραγματικότητα συμβαίνει και πως και γιατί αποκρύπτεται τόσες δεκαετίες από τα Μ.Μ.Ε.
Όπως έχουμε ήδη εξηγήσει σε προηγούμενα άρθρα μας, τα χρήματα που κυκλοφορούν στην κοινωνία, είναι μόνο ένα κομμάτι χαρτί γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε απολύτως και αυτά που είναι καταγεγραμμένα στους υπολογιστές ως περιουσιακά στοιχεία τραπεζικών λογαριασμών, είναι πολύ περισσότερα από τα χαρτονομίσματα και κέρματα που αποτελούν ολόκληρο το νόμιμο χρήμα της ανθρωπότητας. Και αυτά συμβαίνουν για δύο λόγους :
Πρώτον διότι όπως αναφέρεται στην μοντέρνα μηχανική του χρήματος (που είναι η «νομοθεσία» των τραπεζιτών και που στηρίζεται στη θεωρία του κλασματικού αποθεματικού) όταν ένας άνθρωπος Α πάει σε μια τράπεζα να κάνει μια κατάθεση π.χ. 10 ευρώ, το 90% αυτής της κατάθεσης, δηλαδή τα 9 από τα αρχικά 10 ευρώ, η τράπεζα μπορεί να τα χρησιμοποιήσει για να δώσει δάνεια σε άλλους. Δηλαδή αν αμέσως μετά την κατάθεση από τον Α πάει ένας άνθρωπος Β και ζητήσει δάνειο 9 ευρώ η τράπεζα χρησιμοποιώντας την κατάθεση του Α και τα περιουσιακά στοιχεία αυτουνού που ζητάει το δάνειο ως εγγύηση, θα δικαιούται να του δώσει αυτά τα 9 ευρώ τα οποία ο Β αυτόματα θα τα καταθέσει σε άλλον λογαριασμό άρα πάλι γίνεται κατάθεση ενός ποσού με καταθέτη τον Β τώρα και με 9 ευρώ αυτή τη φορά ως κατάθεση, άρα το 90% ή 8,1 ευρώ από αυτά χρησιμοποιούνται για να γίνουν δάνεια σε κάποιον τρίτο άνθρωπο ο οποίος με τη σειρά του θα τα καταθέσει κάπου αλλού και από αυτήν την κατάθεση του τρίτου πάλι τα 7,2 από αυτά θα δοθούν σε έναν τέταρτο σε δάνειο κ.ο.κ. Βλέπουμε λοιπόν πως, (αν συνεχίσουμε αυτή τη διαδικασία), μόνο με δέκα πραγματικά ευρώ σε χαρτονόμισμα εμείς δώσαμε δάνεια αξίας 90 ευρώ σε αριθμούς υπολογιστών!
Ο δεύτερος λόγος της μη αξίας του χρήματος είναι ο εξής : Όλα τα νόμιμα χρήματα που κόβονται για να κυκλοφορήσουν, «παράγονται» από κάποια ιδιωτική τράπεζα η οποία ανήκει σε κάποιους ιδιώτες τραπεζίτες που έχουν ως τελικό σκοπό το κέρδος. Όταν λοιπόν ένας πολίτης ή μια κυβέρνηση ζητήσει να δανειστεί λεφτά π.χ. 1.000.000 ευρώ από οποιαδήποτε τράπεζα αυτή μέσου του νομισματοκοπείου λένε : “Ωραία πάμε να κόψουμε αυτό το 1.000.000 ευρώ για να το δώσουμε σε αυτόν που μας το ζήτησε.” Το κόβει λοιπόν και το δίνει και λέει στον δανειολήπτη : “Ωραία, τώρα που το πήρες, μου χρωστάς 1.000.000 ευρώ συν τους τόκους που συμφωνήσαμε.” Σε μια υποθετική κοινωνία που μόλις ξεκινάει αυτή η διαδικασία και δεν υπάρχουν καθόλου χρήματα μόλις η πρώτη κυβέρνηση ζητήσει τα πρώτα 1.000.000 από την πρώτη τράπεζα (που όμως πάλι σκοπός της θα είναι το κέρδος, άρα δανείζει με τόκο και σύμφωνα με την μοντέρνα μηχανική που αναφέραμε προηγουμένως) τότε θα έχει πάρει 1.000.000 και θα χρωστάει παραπάνω, δηλαδή τους συμφωνηθέντες τόκους. Ε πως στο καλό θα βρεθούν αυτά τα παραπάνω χρήματα αφού έχει κοπεί μόνο 1.000.000 άρα τόσο είναι το νομισματικό αποθεματικό που υπάρχει σε χαρτονομίσματα και κέρματα σε αυτήν την υποθετική κοινωνία οπότε στη ουσία οι τόκοι δεν τυπώθηκαν και δεν υπάρχουν εξαρχής με τη μορφή χρήματος για να πληρωθούν;
Με αυτό το παράδειγμα κατανοούμε πως ακόμη και αν όλοι οι άνθρωποι και όλες οι κυβερνήσεις του κόσμου, ξεχρέωναν όλες τις τράπεζες του κόσμου, τα λεφτά που υπάρχουν δεν θα έφταναν για να καλυφθεί το χρέος, αφού δεν υπάρχουν και δεν τυπώθηκαν ποτέ, άρα πάλι θα χρωστούσαμε.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να δουλεύουμε ακόμη περισσότερο για να γίνει η αποπληρωμή αυτού του χρέους στους ιδιώτες τραπεζίτες, οπότε όλοι οι άνθρωποι στον κόσμο στο τέλος της ημέρας δουλεύουν για την κάλυψη αυτών των χρεών που δημιουργούνται από το τίποτα και που συσσωρευτικά συγκεντρώνονται στα χέρια λίγων ανθρώπων που πλουτίζουν και ισχυροποιούνται εις βάρος των πολλών.
Στις μέρες μας τα πράγματα λειτουργούν αρκετά πιο περίπλοκα. Οι πανίσχυροι παγκόσμιοι τραπεζικοί οίκοι σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τις πολυεθνικές επιχειρήσεις δημιούργησαν οργανισμούς όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Η Παγκόσμια Τράπεζα, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και αρκετούς άλλους, για να προστατεύσουν ότι αυτή η διαδικασία παραγωγής χρήματος από το πουθενά θα συνεχιστεί επ’άπειρον.
Τι κάνουν λοιπόν; Καταρχάς στηρίζουν οικονομικά με πακτωλούς χρημάτων υποψήφιες κυβερνήσεις με αποτέλεσμα αυτές να έρχονται στην εξουσία και κατά δεύτερον όλες οι μεγάλες πετρελαϊκές και κατασκευαστικές εταιρίες, όλα τα μεγάλα ειδησιογραφικά πρακτορεία και Μ.Μ.Ε, όλες οι βιομηχανίες παρασκευής όπλων και φαρμάκων, όλες οι τηλεπικοινωνίες, όλες οι πολυεθνικές εταιρίες και κάθε είδους επιχείρηση-οικονομικός και παγκόσμιος κολοσσός είτε τους ανήκουν, είτε είναι οι ίδιοι ή δικοί τους άνθρωποι στα μετοχικά συμβούλια αυτών, είτε κλείνουν τεράστιες συμφωνίες και συνεργασίας με αυτές. Έτσι ελέγχουν και τη παγκόσμια οικονομία και τις εκάστοτε κυβερνήσεις όλων των χωρών που και τις στηρίζουν οικονομικά αλλά και ευνοούνται από αυτές με φοροαπαλλαγές, με κλείσιμο συμφωνιών, με ιδιωτικοποιήσεις κρατικών πόρων και γενικά με διευκολύνσεις στην ανάπτυξη της οικονομικής τους δραστηριότητας.
Κεφάλαιο 2: Η δημιουργία της αέναης ανάγκης για χρήμα
Πριν εξηγήσουμε τι σημαίνει ότι οι παγκόσμιοι τραπεζικοί και εταιρικοί κολοσσοί δημιουργούν την ανάγκη για χρήμα και στηρίζουν οικονομικά τις κυβερνήσεις των κρατών ανά τον κόσμο, θα πρέπει να έχουμε υπόψιν μας 2 πράγματα :
Το πρώτο είναι ότι η επιτυχία ενός κράτους σε σημερινούς όρους έγκειται στην οικονομική του ευημερία. Άρα και το αν μια κυβέρνηση θεωρείται επιτυχημένη ισοδυναμεί με το κατά πόσον κατάφερε να αυξήσει το οικονομικό μέγεθος της χώρας της. Οπότε οι ίδιες οι κυβερνήσεις οποιαδήποτε πολιτική ιδεολογία και προσανατολισμό και αν έχουν, συμμετέχουν σε αυτήν την διαδικασία παραγωγής αέρινου χρήματος από το τίποτε οπότε και χρέους (όπως εξηγήσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο) άρα και υποδούλωσης αφού όλες οι χώρες είναι μέλη τέτοιων παγκόσμιων οργανισμών που όμως στην ουσία είναι ιδιωτικοί και ανήκουν σε κάποιους που κερδίζουν αμύθητα πλούτη για τους λόγους που περιγράψαμε στο Κεφάλαιο 1.
Το δεύτερο πράγμα που πρέπει να έχουμε υπόψιν μας είναι ότι όλοι μας ατομικά και συλλογικά συμμετέχουμε και εμείς με τη σειρά μας σε αυτή τη διαδικασία. Και συμμετέχουμε γιατί ο καθένας από εμάς είτε λέγεται εργαζόμενος είτε εργοδότης είναι καταναλωτής. Δηλαδή τα χρήματα που κερδίζει τα καταναλώνει με το να αγοράζει τα προϊόντα τους ή να χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες τους, τα πετρέλαιά τους, με το να χρησιμοποιεί τα φάρμακα και τα όπλα που παράγουν, ακόμη και με το να τα χρησιμοποιεί για να καλύψει τις πιο βασικές του ανάγκες καθώς κάθε προϊόν που παράγεται είτε είναι ντομάτα, είτε είναι αυτοκίνητο έχει κάποια υπεραξία που δημιουργήθηκε κατά την παραγωγή χρησιμοποιώντας έξοδα και πόρους όπως πετρέλαια, φορολογεία, μηχανήματα, κτίρια, δάνεια τα οποία όλα ανήκουν στους οργανισμούς και στις εταιρίες που έχουμε αναφέρει ή κερδίζουν έμμεσα από αυτά.
Κυρίως όμως συμμετέχουμε σε αυτή την διαδικασία με το να χρησιμοποιούμε τα χρήματά τους. Λεφτά δηλαδή που δε μας ανήκουν αλλά τα χρωστάμε σε αυτούς και όπως εξηγήσαμε, δουλεύουμε τη μισή μας μέρα για να τα ξεπληρώσουμε σε αυτούς που μας τα δάνεισαν. Που όμως ούτε οι ίδιοι τα είχαν εξαρχής αφού δημιουργούνται από αέρα, είτε λόγω τις μοντέρνας μηχανικής, δηλαδή με το ότι το 90% μιας κατάθεσης γίνεται δάνειο, είτε λόγω του ότι κάθε δολάριο που κόβεται έχει αξία κάτι παραπάνω από αυτό που κόπηκε λόγω τόκων και το οποίο κάτι παραπάνω δεν έχει κοπεί ποτέ.
Έχοντας αυτά κατά νου ας δούμε λοιπόν πως οργανισμοί όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Δ.Ν.Τ. δημιουργούν την κρίση και ύστερα στηρίζουν τις κυβερνήσεις για να τις βγάλουν από αυτήν. Η κρίση λοιπόν δημιουργείται ως εξής:
Αφού αυτοί ελέγχουν την παραγωγή χρήματος μπορούν να το υποτιμήσουν πολύ εύκολα. Μερικά παραδείγματα: Εφόσον ελέγχουν τα πετρέλαια και τα προϊόντα μπορούν να μειώσουν την παραγωγή τους άρα να αυξηθεί η ζήτηση για αυτά οπότε λόγω σπανιότητας θα αυξηθεί η τιμή τους άρα θα υποτιμηθεί η αξία του χρήματος. Ή μειώνουν την ίδια την παραγωγή χρήματος, δηλαδή τα χρήματα που κόβουν, με αποτέλεσμα τα ίδια τα λεφτά να σπανίζουν στην αγορά αφού όπως έχουμε πει αυτά που οφείλονται είναι κατά πολύ περισσότερα από αυτά που τυπώθηκαν.
Επίσης αφού διαθέτουν και τα όπλα, δημιουργούν προφάσεις όπως π.χ. την ύπαρξη πυρηνικών ή την υπόθαλψη τρομοκρατών (που οι ίδιοι στρατολόγησαν για να εξυπηρετήσουν αυτούς τους σκοπούς) από κάποια μη υπάκουα κράτη για να κάνουν πολέμους πουλώντας τα όπλα που παράγουν και ανοικοδομώντας μετά τις βομβαρδισμένες χώρες με τις δικές τους κατασκευαστικές, βιομηχανίες, πολυεθνικές, και κάθε είδους παγκόσμια εταιρία ή επιχείρηση παραγωγής ή πώλησης προϊόντων ή υπηρεσιών χρησιμοποιώντας όμως τους πόρους της χώρας που ήδη βομβάρδισε σε εξευτελιστικές τιμές και όρους. Ή εσκεμμένα βάζουν σε διαμάχη κάποια κράτη με εδαφικές ή άλλες απαιτήσεις ή λόγο τρομοκρατίας ακριβώς για να υπάρχει ο φόβος σύρραξης οπότε οι χώρες να είναι αναγκασμένες να είναι εξοπλισμένες με οπλικά συστήματα αγορασμένα από αυτούς που δημιουργούνε τις προϋποθέσεις της σύρραξης.
Ακόμη εσκεμμένα κρατούν ένα πολύ μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού άρρωστο και υποσιτισμένο ώστε να το εκμεταλλεύονται χωρίς έξοδα ως εργατικό δυναμικό, ως πειραματόζωο, ως μέσο συνέχισης κοινωνικών και πολιτικών κρίσεων που δημιουργούνται στις υποανάπτυκτες χώρες και να μπορούν να χρησιμοποιούν –μέσω των διορισμένων κυβερνήσεων που οι ίδιοι εγκαθιδρύουν σε αυτές τις χώρες και που ελέγχουν λόγω χρηματοδότησής τους- τον παραγωγικό πλούτο αυτών των χωρών.
Δυστυχώς ο χώρος δεν επαρκεί για να καταγράψουμε αναλυτικά και να επεκταθούμε στις μεθοδολογίες, τους μηχανισμούς και τις τακτικές που ακολουθούνται για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω και μάλιστα χωρίς ποσοστό λάθους. Με μοναδικό αποτέλεσμα όλων αυτών την αποτελειωτική αποχαύνωση της κοινωνίας και την ακατάπαυστη κερδοφορία της ίδιας μικρής ομάδας ατόμων που κινούν όλα τα νήματα και κρύβονται καλά στο παρασκήνιο.
Επίσης, τα περιορισμένα όρια που θέτει το γραπτό κείμενο, μας αποτρέπουν από το να συνεχίσουμε την παράθεση παραδειγμάτων σχετικά με τους τρόπους με τους οποίους χειραγωγούν τις ανθρώπινες κοινωνίες.
Ενδεικτικά θα αναφέρουμε την μη προώθηση εναλλακτικών μορφών ενέργειας γιατί θέλουν να είναι οι αποκλειστικοί διαχειριστές του παγκόσμιου ενεργειακού πλούτου βγάζοντας αμύθητα κέρδη από αυτόν αλλά και υποδουλώνοντας όλους όσους τον έχουν ανάγκη δημιουργώντας εξαρτημένες σχέσεις, και την καταπόντιση κάθε τέτοιας προσπάθειας για καθαρή και αστείρευτη ενέργεια μέσω των πιέσεων που ασκούν στους παγκόσμιους οργανισμούς σε θέματα ενέργειας.
Την εφεύρεση νέων ιών με σκοπό την παρασκευή καινούριων φαρμακευτικών σκευασμάτων από τις δικές τους φαρμακοβιομηχανίες τα οποία διοχετεύουν στην αγορά διαμέσου των οργανισμών υγείας που οι ίδιοι ελέγχουν,
Την διοχέτευση φημών για την υποτιθέμενη καταστρεπτική πορεία της οικονομίας μιας χώρας-στόχου ή/και την άσκηση πιέσεων στις παγκόσμιες αγορές ώστε η συγκεκριμένη χώρα καταρχάς να μην έχει την δυνατότητα να δανειστεί από κανέναν και κατά δεύτερον να μην επενδύει κανείς σε αυτη απαξιώνοντας με αυτό τον τρόπο την οικονομία της με συνέπεια την προσφυγή της στο ΔΝΤ για δανεισμό που θα δημιουργήσει καινούργιο χρέος και κοινωνικές αναταραχές γεγονότα που στοχοποιούν μια χώρα ως μελλοντικό πρόσφορο έδαφος για οικονομική λεηλασία από τις δικές τους εταιρίες με τρόπους που θα περιγράψουμε αργότερα.
Σκεφτείτε ότι ακριβώς πριν ξεσπάσει η κρίση η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για να στηρίξει την κερδοφορία των τραπεζών, έφτασε την προσφορά χρήματος στο 12,3%, καθ΄ υπέρβαση του νομίμου ορίου 4,5%, βάζοντας έτσι φωτιά στις οικονομίες τους. Με άλλα λόγια κυκλοφόρησαν στην αγορά 7,8% περισσότερο χρήμα από ότι απαιτούσαν οι παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες και έθεταν οι νομοθεσίες με αποτέλεσμα νέα δάνεια στην αγορά και πλημμυρισμός αυτής με πλαστικό ανύπαρκτο και οφειλόμενο χρήμα και μόλις ξεκίνησαν την παγκόσμια οικονομική ύφεση με την προπαρασκευασμένη χρεωκοπία του δήθεν τραπεζικού οικονομικού κολοσσού, Leaman Brothers, υπήρχε φυσική αδυναμία πληρωμών με αποτέλεσμα και άλλο χρέος. Έτσι οι μεγάλες διεθνείς τράπεζες φόρτωσαν τα ελλείμματά τους στα έθνη και τους λαούς, προκαλώντας μια παγκόσμια κρίση του δημόσιου χρέους.
Ως παράδειγμα θα αναφέρουμε μερικά στοιχεία για το ΔΝΤ : Η τελευταία οικονομική κρίση βοήθησε το ΔΝΤ να αναβαθμίσει και τα κέρδη του.Σύμφωνα με αναλυτές, φέτος το ταμείο θα έχει κέρδη που μπορεί να προσεγγίσουν τα 650 εκατ. δολάρια. Αυτά θα προέλθουν από τους τόκους τους οποίους εισπράττει από τις δανειοδοτούμενες χώρες.
Μάλιστα, η φετινή κερδοφορία αποκτά μεγαλύτερη αξία από τη στιγμή που, με βάση τις προ της κρίσεως προβλέψεις, το ΔΝΤ θα εμφάνιζε φέτος ζημία ύψους 360 εκατ. δολαρίων. Οι αρνητικές προβλέψεις ήταν αποτέλεσμα της… αναδουλειάς, καθώς εξαιτίας της διεθνούς οικονομικής άνθησης (προ του 2008) οι πιστωτικές εργασίες του είχαν μειωθεί όσο ποτέ άλλοτε τις τελευταίες δύο δεκαετίες.
Επίσης, στο πλαίσιο αυτό το ΔΝΤ το 2008 είχε σχεδιάσει πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, το οποίο προέβλεπε την αποχώρηση 380 εργαζομένων. Τώρα ο οργανισμός έχει 2.478 υπαλλήλους. και άμεση ρευστότητα που ξεπερνά τα 200 δισ. δολάρια.
Από το 2008 στον οργανισμό έχουν προσφύγει η Αρμενία, η Γεωργία, το Ελ Σαλβαδόρ, η Ζάμπια, η Ισλανδία, η Κένυα, η Λετονία, η Λευκορωσία, το Μαλάουι, το Μεξικό, η Ουγγαρία, η Ουκρανία, το Πακιστάν, η Πολωνία, η Ρουμανία, η Ρωσία, η Σερβία, οι Σεϋχέλλες και η Σρι Λάνκα. Πάντως, οι λόγοι για την προσφυγή όλων αυτών των χωρών δεν συνδέονται άμεσα με την κρίση. Η Κένυα λ.χ. ζήτησε δάνειο για να αντιμετωπίσει την επισιτιστική κρίση.
Σύμφωνα με το άρθρο IV του συμφωνητικού του ΔΝΤ με τις χώρες μέλη, τουλάχιστον μία φορά το χρόνο συντάσσεται από διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ μία έκθεση συμπερασμάτων για την πορεία έκαστης χώρας η οποία και της κοινοποιείται, αφού πρώτα έχει πραγματοποιηθεί επίσκεψη σε αυτήν από μία ομάδα του ΔΝΤ, η οποία συλλέγει οικονομικά, λογιστικά και στατιστικά στοιχεία και συζητά με τους ιθύνοντες για τις οικονομικές εξελίξεις και την οικονομική τους πολιτική. Δηλαδή το ίδιο το ΔΝΤ με τις εκθέσεις του υποδυκνύει στις χώρες να προσφύγουν σε αυτό!!
Συνεχίζοντας την ενδεικτική αναφορά των μεθόδων χειραγώγησης που χρησιμοποιούν θα παραθέσουμε την χειραγώγη όλων των παγκόσμιων ειδησιογραφικών πρακτορείων και Μ.Μ.Ε. που εσκεμμένα τόσες δεκαετίες αποκρύπτουν την πραγματική αλήθεια, τους υπέυθυνους της κατάστασης και τους ρόλους τους κατασκευάζοντας συνεχώς τις κατάλληλες ειδήσεις με τις οποίες θα κρατούν κοιμισμένο τον κόσμο.
Επίσης η αποχαύνωση του ανθρώπινου νου επιτυγχάνεται ευκολότερα με την ασταμάτητη κατασκευή καταναλωτικών προτύπων και την συνεχή δημιουργία μη αναγκαίων αναγκών διαμέσου όλων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ελέγχουν, τα προβάλλουν διαρκώς και που μέσω της ευτελούς και πρόσκαιρης διασκέδασης και της στρεβλωμένης ενημέρωσης που προσφέρουν έχουν καταντήσει την κοινωνία και τους ανθρώπους της μια απέραντη στρατιά καταναλωτών. Και που τα μέλη αυτής της στρατιάς σύμφωνα με τα σημερινά υπερκαταναλωτικά πρότυπα δεν υποκύπτουν απλώς σε μια πειστική διαφημιστική καμπάνια αλλά είναι οι ίδιοι δημιούργημά της. Με απλά λόγια οι διαφημίσεις δεν εκθειάζουν απλώς προϊόντα αλλά δημιουργούν μη αναγκαίες επιθυμίες με αποτέλεσμα να φτιάχνουν οι ίδιες τους καταναλωτές που θα τους πουλάνε τα προϊόντα τους! Αυτή είναι η έννοια του μάρκετινγκ σήμερα...Προϊόντα όμως που εσκεμμένα δημιουργούνται με ημερομηνία λήξεως ώστε να είναι αναγκασμένος ο καταναλωτής υποκύπτοντας στην ανικανοποίητη επιθυμία του για απόκτηση, να αγοράσει καινούρια και περισσότερο εξελιγμένα μοντέλα.Και δε μιλάμε για είδη που από τη φύση τους είναι αναγκαίο να καταναλωθούν άμεσα αλλά αναφερόμαστε σε τεχνολογία και ενέργεια που υπάρχει εδώ και χρόνια αλλά την προωθούν στο ευρύ κοινό με εξαιρετικά αργούς ρυθμούς ώστε να εκμεταλλευτούν μέχρι και την τελευταία “ρανίδα” του υπάρχοντος αποθέματος κερδίζοντας και το όποιο εναπομείναν ποσοστό κέρδους που μπορούν λόγω αυτής ακριβώς της προμελετημένης φθοράς που υπόκεινται όλα τα προϊόντα και λόγω της σπανιότητας που αυτά αποκτούν από την εσκεμμένη εξάντληση των αποθεμάτων τους.
“Είμαστε ευγνώμονες στην Washington Post, τους New York Times, το περιοδικό ΤΙΜΕ και τους άλλους εκδοτικούς οργανισμούς των οποίων οι συντάκτες παρακολούθησαν τις συναντήσεις μας και σεβάστηκαν τις υποσχέσεις τους για διακριτικότητα για σχεδόν 40 χρόνια.Θα μας ήταν αδύνατο να αναπτύξουμε το σχέδιο μας για τον κόσμο εαν είχαμε εκτεθεί στα φώτα της δημοσιότητας όλα αυτά τα χρόνια.Αλλά, ο κόσμος είναι πιο έμπειρος και προετοιμασμένος να πορευθεί προς μια παγκόσμια κυβέρνηση.Η υπερεθνική κυριαρχία μιας διανοούμενης ελίτ και των διεθνών τραπεζιτών είναι σίγουρα προτιμότερη από τον εθνικό αυτο-προσδιορισμό των προηγούμενων αιώνων.”
Ντέϊβιντ Ροκφέλερ , μέλος της οικογένειας που ίδρυσε την παγκόσμια τράπεζα, Συμβούλιο για τις εξωτερικές σχέσεις.
Παρακολουθήστε προσεκτικά αυτόν τον διάλογο από την ταινία revolver και προσπαθήστε να συνδυάσετε τα λεγόμενα με το σχέδιο (τη φόρμουλα) για την παγκόσμια προσπάθεια της αποχαύνωσης και του ελέγχου του χρήματος.
Κεφάλαιο 3: H ασύδοτη φύση του οικονομικού συστήματος
"Η αιτία για την επικράτηση της καταναλωτικής υστερίας που βιώνουμε στις μέρες μας ήταν το γεγονός ότι η δύναμη της εξουσίας είχε, προοδευτικά, περιέλθει στα χέρια της Οικονομίας, εκτοπίζοντας από τη φυσική της θέση την Πολιτική. Παλαιότερα λέγαμε ότι ο καπιταλισμός δεν κατάφερε ποτέ να χειραφετηθεί εντελώς από την πολιτική. Τώρα ισχύει το αντίθετο. Η κατίσχυση της οικονομίας έχει περιθωριοποιήσει την πολιτική και τους πολιτικούς σε ρόλους υπηρετικούς των αδηφάγων αναγκών των Αγορών."
Ωστόσο, το είσαι ό,τι αγοράζεις έχει μετατραπεί στο αγοράζεις ότι είσαι που είναι στις μέρες μια ωμή πραγματικότητα γιατί μας έχουν μετατρέψει σε πλάσματα που πρέπει να καταναλώνουν συνεχώς και αφού εξηγήσαμε στα 2 προηγούμενα κεφάλαια για ποιον δουλεύεται σε όλη σας τη ζωή, σκεφτείτε ότι αν σας πάρουν όλα τα υλικά αγαθά που έχετε αγοράσει δεν θα είστε απολύτως τίποτα εφόσον είμαι ότι έχω αλλά που στην πραγματικότητα δεν μου ανήκει αφού το αγόρασα με χρήματα που τα χρωστάω(αφού χρήμα=χρέος) σε κάποιον που εξ’αρχής τα δημιούργησε από το τίποτα όπως επανειλημμένα έχουμε πει ότι συμβαίνει! Και που μπορεί εγώ να νομίζω ότι είναι δικό μου γιατί δούλεψα νόμιμα και το απέκτησα αλλά που ακόμη και αυτό ως μέρος του νομισματικού συστήματος έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθεί αυτό το υπερχρέος που έχουμε εκτενώς αναλύσει στα προηγούμενα κεφάλαια και απλώς το έχει διοχετεύσει στις λιγότερο ικανές εξουσιαστικά και οικονομικά μάζες που έχουν και την άμεση δυνατότητα να το απορροφήσουν όντας υποχείρια εκμετάλευσης.
Βλέπουμε λοιπόν πως ζούμε σε ένα σύστημα που είναι τόσο μαϊμού που αν του πετάξεις μπανάνα την πιάνει στον αέρα και είναι τόσο άδικο και ασύδοτο που θέλει να κρυφτεί αλλά η χαρά δεν το αφήνει. Ένα σύστημα που δεν θέλει παιδεία. Θέλει μόνο εκπαίδευση. Και εκπαίδευση στα πλαίσια της μαϊμουδοποίησης. Θέλει στελέχη επιχειρήσεων, πειθήνια όργανα της άσκησης μιας συγκεκριμένης πολιτικής και πρακτικής. Θέλει μικρά ανθρωπάκια που να φοράν τα ίδια, να τρώνε τα ίδια, να σκέφτονται το ίδιο και να ανεβάζουν τους δείκτες των αριθμών. Ενώ όπως γίνεται πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις «όταν οι αριθμοί ευημερούν, οι άνθρωποι υποφέρουν».
Κι όμως αυτό το σύστημα συνεχίζει να υπάρχει γιατί ο δογματισμός (δηλαδή η τυφλή πίστη σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και τρόπου σκέψης) είναι ο αδιαφιλονίκητος άρχοντας του πλανήτη. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να αμφισβητήσει τα δόγματα και τον τρόπο ζωής που επιβαλλόνται κατα καιρούς από τις θρησκευτικές και πολιτικές «αρχές».
Συνεχίζει να υπάρχει διότι οι περισσότεροι άνθρωποι που κατέχουν υψηλές και ισχυρές θέσεις στον δημόσιο, κοινωνικό και πολιτικό βίο αλλά και οι παρατρεχάμενοί τους είναι τόσο βολεμένοι από αυτήν την κατάσταση καταντώντας το εξαιρετικά δυσκίνητο με την έννοια ότι αν κάτι αλλάξει σε αυτό ένας αρκετά μεγάλος αριθμός ανθρώπων-μαριονετών θα χρειαστεί ίσως να χάσει κάποια ή όλα από τα προνόμια εξουσίας ή πλούτου και ιδιοκτησίας που διαθέτει. Φυσικά όμως δεν ενδιαφέρονται για το ότι το συγκεκριμένο σύστημα κλέβει και τους ίδιους και τους καταστά εξαναγκασμένα βολεμένους για να τους χρησιμοποιεί ως στήριγμα αυτής της κατάστασης. Αλλά κυρίως δεν ενδιαφέρονται για το ότι αυτό εκμεταλλεύεται τους ανθρώπους, τους χρησιμοποιεί, τους σκλαβώνει και τους αφήνει να πεθαίνουν και ενώ μπορεί να βρει χρήματα για τις τράπεζες, για τα καρτέλ, για τις κινητές τηλεφωνίες, για τα καρτέλ της ακτοπλοΐας, των επικοινωνιών, μπορεί να βρει ό,τι θέλει για ό,τι θέλει, μπορεί να βρει να αγοράσει και να ξαναγοράσει, δεν μπορεί να βρει ούτε μια δεκάρα για τους συνανθρώπους μας που είναι άνεργοι,άστεγοι που πεινάνε,που αρρωσταίνουν και πεθαίνουν ανά τον κόσμο και για αυτά τα καημένα παιδάκια που συνεχώς ακούμε αλλά που ποτέ δεν κάνουμε τίποτα για αυτά, δεν μπορεί να βρει λεφτά για την παιδεία, τον πολιτισμό και την περίθαλψη.
Φυσικά αυτά συμβαίνουν γιατί το σύστημα από τη φύση του είναι απάνθρωπο και δεν προωθεί την πνευματική ευημερία των ανθρώπων αλλά και γιατί ακόμη και να το δει κάποιος κάτω από ένα πιο ηθικό και αντικειμενικό πρίσμα η ιστορία έχει ως εξής : Aν εγώ π.χ. πουλάω ένα προϊόν όχι καλής ποιότητας ή που δεν τηρεί περιβαλλοντολογικές προδιαγραφές δεν θα προτείνω σε κάποιο υποψήφιο πελάτη να πάει να το αγοράσει από αλλού αλλά θα προσπαθήσω να τον τον πείσω για το ότι το δικό μου εμπόρευμα είναι πιο καλό (εφόσον θέλω να βγάλω χρήματα ) παρόλο που γνωρίζω ότι αντικειμενικά αυτό δεν συμβαίνει. Άρα η ηθική έννοια του όλου πράγματος, αυτομάτως πάει για βρούβες! Το παράδειγμα φυσικά είναι παιδικό. Σκεφτείτε την διάσταση που λαμβάνει στις αδηφάγες επιχειρήσεις. Καμία διαφορά με τους νόμους της ζούγκλας αφού ο ισχυρός στην κυριολεξία τρώει τον αδύναμο και το μεγάλο ψάρι το μικρό και παρόλο που έχουμε αυτό το αναθεματισμένο ανώτερο «κάτι» που το αποκαλούμε νου δεν έχουμε καμία διαφορά με τα ζώα.
Βέβαια στις μέρες μας συμβαίνουν με χειρότερη μορφή τα πράγματα καθώς στο βωμό του κέρδους δεν ενδιαφερόμαστε για τον διπλανό μας και έμμεσα ή άμεσα τον εκμεταλλευόμαστε με κάθε τρόπο ώστε να κερδίσουμε κάτι από αυτόν, δεν νοιαζόμαστε για την φύση και σπαταλάμε άσκοπα τους πόρους του πλανήτη μας χωρίς να σκεφτόμαστε τις μελλοντικές επιπτώσεις που θα έχουν άμεσα-στα παιδιά μας-και χωρίς να δίνουμε σημασία σε τίποτα από ότι συμβαίνει γύρω μας παρά μόνο στον εαυτό μας και στο πως θα κερδίσουμε περισσότερα χρήματα ούτως ώστε να καταναλώσουμε ακόμη πιο πολλά προϊόντα που στην πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε, φθείρονται γρηγορότερα από ότι μπορεί κατασκευαστικά να αποφευχθεί και που προέρχονται από μια διαδικασία επιλογής οπού η ίδια η φύση της επιβάλλει το να μην προωθούνται αυτά που στα αλήθεια θα βοηθήσουν στη πρόοδο του ανθρώπου αλλά αυτά που είναι ελεγχόμενα και μπορούν να τα εκμεταλλευτούν ευκολότερα εμπορικά και έχει την λογική πως το κέρδος μπαίνει πάνω από τη φύση και το περιβάλλον και φυσικά πάνω από κάθε ανθρώπινη αξία.
"Άλλωστε αυτό το σύστημα βλέπει όλον τον κόσμο και όλα τα περιεχόμενά του και όλη την ανθρωπότητα και όλες τις δράσεις και αντιδράσεις της, μέσα από το Οικονομικό πρίσμα, το όποίο αυτό έχει δημιουργήσει, εστιαζόμενο σε μια δική του ερμηνεία της Ιστορίας και της Κοινωνίας, ακόμη και της φύσης του Ανθρώπου και των προσωπικών έργων του. Θεωρεί ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος οικονομικά ζητήματα. (Αυτό, κατ’ επέκταση, στη Δύση, στον 20ό αιώνα τελικά εξελίχθηκε στο ότι όλα τα ζητήματα είναι κατά βάθος πολιτικά ζητήματα ή έχουν πολιτική διάσταση. Κυρίως θεωρώντας ότι η πολιτική είναι η διαχείριση της Οικονομίας και της Κοινωνίας που η Οικονομία δημιουργεί).
Έτσι οι «οικονομικές σχέσεις» δημιουργούν ένα δυναμικό (εργατικό δυναμικό, εμπορικό δυναμικό, χρηματιστηριακό δυναμικό, παραγωγικό δυναμικό, κλπ) και αυτό με τη σειρά του διανέμει τις δυνατότητες που παρέχονται στους ανθρώπους, μέσα από τα κρατικά σχήματα και τις πολιτικές τους, που δεν διαμορφώνονται από τους πολίτες, αλλά από το παντοδύναμο εγκαθιδρυμένο Δόγμα της Οικονομίας, το οποίο καλούνται οι πολίτες να διαχειριστούν θέλουν δεν θέλουν, και, μην έχοντας τη δυνατότητα να το κάνουν, αναθέτουν αυτή την διαχείριση σε «πολιτικούς», που δεν είναι σύμπτωση που οι περισσότεροι είναι δικηγόροι ή οικονομολόγοι. Ακόμη επέτρεψαν την εισροή δημοσιογράφων στην πολιτική (που επίσης δεν είναι σύμπτωση που είναι το τρίτο είδος πολιτικών μετά τους δικηγόρους και τους οικονομολόγους) για να προστατευτούν οι σχέσεις που έχει δημιουργήσει το Δόγμα της Οικονομίας με το οποίο έχουν πλέον αφομοιωθεί τελείως τα πολιτικά δόγματα.
Το Δόγμα της Οικονομίας έχει πλέον ανεξαρτοποιηθεί από το συσχετισμό του με την ανθρωπότητα, και είναι πια αυθύπαρκτο, είναι δηλαδή πλέον μια ισχυρότατη ανεξαρτοποιημένη σκεπτομορφή, ένα πανίσχυρο δαιμονικό βαμπιρικό φάντασμα. Ξεκίνησε με το να τεθεί στην υπηρεσία της ανθρωπότητας. Εξελίχθηκε με το να θέσει στην υπηρεσία του την ανθρωπότητα (άρα και ακόμη και τότε με κάποιο τρόπο να εξαρτάται από αυτήν). Και πλέον είναι το ίδιο στην υπηρεσία του εαυτού του !
Κάτω λοιπόν από αυτή τη νέα τάξη πραγμάτων, η νέα πολιτική, βολικότατα, βάπτισε την αδιαφορία της για τον μέσο άνθρωπο ως ελευθερία των ατόμων ή των ομάδων και τους εγκατέλειψε, έρμαιο στις δόλιες προτάσεις και διαθέσεις της σαγηνευτικής αγοράς, στα νύχια των μισθοφόρων-διαμορφωτών της κοινής γνώμης, οι οποίοι ανήγαγαν την ατομική, μέσω της κατανάλωσης, διάκριση, ως κύριο στοιχείο ταυτότητας του καταναλωτή. Ταυτίζοντας, εν προκειμένω, την ευπρέπεια με την καλοπέραση και την εξύψωση των ιδιοτροπιών κάποιων σε ανάγκες για όλους.
Αποτέλεσμα; Στοιχεία όπως η συγκρότηση του ανθρώπου, η καλλιέργειά του, ο τρόπος ζωής του, η μοίρα του να αντιμετωπίζονται, από τους προαγωγούς του Μάρκετιγκ ως επενδυτικά στοιχεία, ως εμπορικές ευκαιρίες, περίπου σαν συντελεστές παραγωγής. Η αγορά έχει εμπορευματοποιήσει και προσπαθεί να εξηγήσει με οικονομικούς όρους κοινωνικά φαινόμενα και αγαθά, όπως η υγεία, η εκπαίδευση ακόμα και η φιλανθρωπία και η αγάπη. Το cost-benefit analysis και η συνεκτίμησή του εφαρμόζεται παντού. Η συνωμοσία μέσα σε λίγες λέξεις: “Το κλειδί της οικονομικής ευημερίας είναι η δημιουργία μιας οργανωμένης μη – ικανοποίησης”.
Κεφάλαιο 4: Μα γιατί στο καλό συμβαίνουν όλα αυτά;
Παρ' όλα όσα περιγράψαμε στα προηγούμενα 3 κεφάλαια το σύστημα αυτό του αδυφάγου καπιταλισμού συνεχίζει να υπάρχει γιατί χρησιμοποιεί όλες αυτές τις μεθόδους και τεχνικές που αναφέραμε (είτε επιγραμματικά είτε περισσότερο αναλυτικά) σε αυτά και ακόμη περισσότερες που δεν είναι της παρούσης να επεκταθούμε καθώς υπάρχει αμέτρητη σχετική βιβλιογραφία σε αυτήν την θάλασσα γνώσης που λέγεται διαδίκτυο για όποιον επιθυμεί περαιτέρω εκβάθυνση. Και χρησιμοποιώντας τις συγκεκριμένες πρακτικές αναγκάζονται όλες οι κοινωνίες και όλοι οι άνθρωποι να εξαρτώνται άμεσα από το χρήμα καθιστώντας τους έτσι υπόχρεους και υπόδουλους αφού όπως είπαμε όλα τα χρήματα δημιουργούνται από τα χρέη.
Οπότε επειδή ακριβώς όλα τα κράτη έχουν αυτήν την αέναη ανάγκη για χρήμα, οι κυβερνήσεις τους αναγκάζονται να προσφύγουν στο δανεισμό από το ΔΝΤ, από την παγκόσμια τράπεζα κτλ, δημιουργώντας έτσι έναν νέο κύκλο εξάρτησης. Και αυτοί λοιπόν που δημιουργούν όλες αυτές τις καταστάσεις είναι οι ίδιοι που δανείζουν στις χώρες όταν αυτές το έχουν ανάγκη.
Δανείζοντας τους όμως, αναγκάζει τις κυβερνήσεις τους να λάβουν σκληρά οικονομικά και κοινωνικά μέτρα για τον κάθε λαό. Αυτά είναι η μείωση των μισθών, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, ο περιορισμός των κρατικών δαπανών,το πάγωμα των προσλήψεων στον δημόσιο τομέα, το πάγωμα μισθών, η ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις, η απελευθέρωση αγορών και οι αλλαγές στο σύστημα κοινωνικής προστασίας. οι περικοπές των δαπανών για την παιδεία και την περίθαλψη, οι μαζικές απολύσεις, οι περισσότερες ώρες εργασίας κάτω από σκληρότερες συνθήκες, με αυστηρότερους ελέγχους, και αξιολογήσεις με απαξιωτικούς όρους και συμφωνίες εξαρτητοποίησης.
Αυτά είναι λοιπόν, τα «προγράμματα σταθερότητας», που δεν είναι παρά ένας ευφηµισµός για τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. «Στην πραγµατικότητα», λέει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής των Οικονοµικών στα Πανεπιστήμια του Μιζούρι και του Κάνσας, «δεν είναι παρά µια τεχνική ορολογία για τις απάνθρωπες περικοπές των εισοδημάτων, των κοινωνικών υπηρεσιών, των δαπανών για την υγεία, την παιδεία και άλλες βασικές ανάγκες και για το ξεπούλημα των δηµόσιων υποδοµών σε αγοραστές που µετατρέπουν τις χώρες σε οικονοµίες διοδίων”. Ο λαός αυτών των χωρών υποχρεώνεται να πληρώνει για να έχει πρόσβαση σε δρόµους, σε σχολεία, σε περίθαλψη και σε πολλές άλλες υπηρεσίες που εδώ και πολλά χρόνια επιδοτούνταν από την προοδευτική φορολογία».
Όλα αυτά έχουν ως άμεση συνέπεια την έλλειψη ρευστού από την αγορά και άρα την κατάρρευση αυτής με κλείσιμο επιχειρήσεων, με απολύσεις και την δημιουργία ενός συνεχούς φόβου και ενός καθημερινού άγχους στις κοινωνίες για τα αν θα τα βγάλουν πέρα. Δεν είναι τυχαία άλλωστε και η παγκόσμια στροφή στις δεξιές και συντηρητικές κυβερνήσεις καθώς ο απαίδευτος λαός φοβάται και ζώντας στη άγνοια έχει την εντύπωση πως ο συντηρητισμός και η λιτότητα θα τον βγάλουν από το αδιέξοδο ενώ αυτό που συμβαίνει είναι ότι αυτού του είδους τα πολιτικά σχήματα στηρίζουν απρόσκοπτα ή και αποτελούνται ακόμα από τα ίδια άτομα που δημιουργούν τα χρέη.
Δεν πρέπει φυσικά να ξεχνάμε πως πολλοί υπουργοί οικονομίας από διάφορες «σύγχρονες» χώρες μετά το τέλος της «θητείας» τους γίνονται οικονομικοί σύμβουλοι σε παγκόσμιες τράπεζες ή εταιρίες, πολλοί υπουργοί εξωτερικών γίνονται διαπραγματευτικοί συνεργάτες πολυεθνικών, άλλοι υπουργοί άμυνας μπαίνουν στα μετοχικά σχήματα βιομηχανιών κατασκευής όπλων κ.ο.κ.. Βέβαια πάντα υπάρχει η πιθανότητα να ακολουθηθεί η αντίθετη διαδρομή. Θα ξεχάσουμε όλους αυτούς τους δημοσιογράφους, δικηγόρους και πάσης φύσεως δημόσια πρόσωπα που πάσχιζαν χρόνια μέσα από τα κανάλια να στηρίξουν αυτό το απάνθρωπο σύστημα και μετά επιβραβεύτηκαν για αυτή τους την καπιταλιστική στήριξη με την τοποθέτησή τους σε υπουργικά συμβούλια, βουλευτικά αξιώματα, καίριες και στρατηγικές δημόσιες θέσεις και πάει λέγοντας. Βλέπουμε λοιπόν πως όλοι αυτοί που ψηφίζουμε ως σοσιαλιστές , ως φιλελεύθερους , συντηρητικούς κτλ το μόνο που κάνουν είναι να στηρίζουν αυτό το σύστημα και να ενδιαφέρονται για την επαγγελματική τους αποκατάσταση όταν θα αποσυρθούν από την πολιτική και καρφί δεν τους καίγεται για το κοινό συμφέρον αλλά μόνο για το συμφέρον της τσέπης τους και την προσωπική τους φήμη.
Επίσης προχωρώντας σε παραχωρήσεις κρατικών και δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών, αποκρατικοποιώντας δηλαδή τον εγχώριο πλούτο και δίνοντάς τον σε ιδιώτες με πρόσχημα την προσέλκυση κεφαλαίων, δημιουργείται έτσι το κατάλληλο έδαφος ώστε αυτοί που κατασκεύασαν την κρίση να έρθουν και να μας βγάλουν από αυτήν φέρνοντας εδώ τις εταιρίες τους, αγοράζοντας σε εξευτελιστικές τιμές και όρους ότι τελευταίο μας έχει απομείνει και χρησιμοποιώντας τους απολυμένους με εξαναγκαστικές συμφωνίες χτίζοντας έτσι κολοσσούς στα συντρίμμια της υποτιθέμενης κρίσης που οι ίδιοι δημιούργησαν και κατασκευάζοντας επιχειρήσεις στη θέση που ήταν πρώτα τα εγχώρια και τοπικά καταστήματα τα οποία έβαλαν λουκέτα λόγω αυτής της πλαστής κρίσης και στη θέση των πρώην δημόσιων επιχειρήσεων που πουλήθηκαν στους μεγαλοκαρχαρίες για ένα κομμάτι ψωμί αφού αυτές ήταν οι προϋποθέσεις για να μας δανείσουν και να βγούμε από την ψεύτικη κρίση.
Να μας δανείσουν όμως κάτι που όπως έχουμε επαναλάβει πολλές φορές δεν υπάρχει, δεν υπήρξε ποτέ και όσο και να προσπαθούμε δεν πρόκειται να το δημιουργήσουμε από το τίποτα και άρα να το ξεπληρώσουμε? Και να μας βγάλουν από μια κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν? Γιατί λοιπόν όλα αυτά?
Μα ακριβώς γιατί με αυτόν τον τρόπο κατακτιέται μια χώρα την σήμερον ημέρα και όχι με πολέμους. Γιατί δημιουργώντας συνεχώς ένα χρέος που δεν υπάρχει μπορεί κάποιος να υποδουλώσει ένα κράτος, να σκεπάσει με φόβο και αμφιβολία το λαό του και να έχει ως υποχείριο την κυβέρνησή του έτσι ώστε να μπορεί με την άνεση του να λεηλατήσει τον φυσικό και όχι μόνο, πλούτο της εκάστοτε χώρας που καλείται να βγάλει από την κρίση που ο ίδιος της δημιούργησε. Και τέλος να εκμεταλλευθεί και να χειραγωγήσει ευκολότερα το λαό της εφόσον όλα θα του ανήκουν διάμεσο των εταιριών που κατέχει και που θα έχουν εξαπλωθεί σε όλη τη χώρα, οπότε όλα θα είναι ευκόλως εκμεταλλευόμενα και καταλλήλως κατευθυνόμενα.
Όμως όπως θα λέω πάντα, φταίω εγώ για όλα αυτά.
Φταίω εγώ που ποτέ δεν έκανα κάτι για τίποτα από όλα αυτά και για κανέναν πέρα από την ατομική μου ικανοποίηση.
Φταίω εγώ που ακόμα και όταν σπουδαίες φωνές προσπαθούσαν να μου ανοίξουν το μυαλό εγώ προτιμούσα να διασκεδάζω καταναλώνοντας ή να καταναλώνω διασκεδάζοντας.
Φταίω εγώ που πάντα αγαπούσα και αγαπάω το χρήμα ενώ γνωρίζω για όλα τα δεινά που μου προκαλεί.
Φταίω εγώ που πάντα στήριζα και στηρίζω τις ίδιες οικογενειακές κυβερνήσεις και τις ίδιες οικουμενικές επιχειρήσεις που ανήκουν στους ίδιους ανθρώπους, αιώνες τώρα την στιγμή που ξέρω για ποια αδίστακτα πρόσωπα μιλάμε.
Φταίω εγώ που δεν κάνω τίποτα για τον διπλανό μου, για το περιβάλλον, για την παιδεία, για την επιστήμη, για την μετάδοση της αλήθειας και όλα αυτά τα αφήνω στα νύχια των αρπαχτικών.
Φταίω εγώ που έχω βασίσει και εμπιστεύομαι πλήρως την ζωή μου, όλες τις εκφάνσεις της και όλους τους τομείς της, σε άτομα που με κατευθύνουν εντέχνως και νομίζω πως έχω μια γεμάτη ζωή με το να δουλεύω, να καταναλώνω, να διασκεδάζω και να αναπαράγομαι.
Φταίω εγώ που τους έχω αφήσει να δημιουργούνε την πραγματικότητα μου.
Φταίω εγώ που πάντα ρίχνω σε άλλους τις ευθύνες για όλα αυτά, κατηγορώντας τους πολιτικούς, τους Εβραίους, τα συμφέροντα, το σύστημα, τις μασονικές λέσχες τύπου bildeberg, τους εξωγήινους, τα φαντάσματα, τους προηγούμενους, τους επόμενους, τους άλλους, τους διπλανούς μου αλλά ποτέ δεν ευθύνεται ο εαυτούλης μου.
Το καλοκαίρι του 2003 ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Κώστας Κούρος, δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ». Τότε πολλοί ήταν εκείνοι που το θεώρησαν «συνομωσιολογικό». Ξέρετε ποιοι, τα παπαγαλάκια του συστήματος που προσπαθούν να εμφανίσουν ως «γραφική» και «εξωπραγματική» κάθε αποκάλυψη.
Σήμερα, επτά χρόνια μετά, είναι απλώς η πραγματικότητα.
Διαβάστε το…
[ Το άρθρο αναδημοσιεύεται στο tsantiri με άδεια και επιθυμία του συγγραφέα ] ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2003
Από τον ΚΩΣΤΑ ΚΟΥΡΟ
Κάθε ισχυρό κράτος (μητροπολιτικό) διαθέτει γεωπολιτικούς σχεδιασμούς που στην πράξη αποσκοπούν να θέσουν υπό την επιρροή του άλλα μικρότερα κράτη, από άποψη οικονομίας, στρατιωτικής ισχύος και τεχνολογικής ανάπτυξης. Τα κράτη αυτά που εντάσσονται στη σφαίρα επιρροής των μητροπολιτικών ονομάζονται «περιφερειακά».
Κάθε μητροπολιτικό κράτος που σχεδιάζει γεωπολιτικά (οικονομικά, πολιτικά, στρατιωτικά, πολιτιστικά), σχεδιάζει, φυσικά, για την καλύτερη προώθηση των συμφερόντων του και χρησιμοποιεί ανάλογα με την περίπτωση τον οικονομικό, τον πολιτικό, τον στρατιωτικό ή τον πολιτιστικό μοχλό για να αλώσει κάποιο περιφερειακό κράτος και να το θέσει στη σφαίρα επιρροής του. Η Ελλάδα, ως κράτος περιφερειακό υφίσταται πιέσεις από διάφορα μητροπολιτικά κράτη, αλλά κυρίως από τις Η.Π.Α., τη Μ. Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Ρωσία και την Κίνα. Καθένα από αυτά τα κράτη που λογίζονται ως μητροπολιτικά, σχεδιάζουν γεωπολιτικά για να προωθήσουν τα ποικίλα συμφέροντα τους στον ελλαδικό χώρο. Κατά καιρούς βγαίνουν διάφορα σενάρια στο φως της δημοσιότητας. Σενάρια που εκπονούνται από τους σχεδιαστές της εξωτερικής πολιτικής κάθε κράτους ή από διάφορα think tank που ερευνούν επάνω στα γεωπολιτικά δεδομένα.
Οι κυριότερες μέχρι στιγμής πιέσεις που δέχεται η Ελλάδα, είναι στον πολιτιστικό τομέα, στον οικονομικό και στον πολιτικό. Ο στρατιωτικός τομέας δεν υφίσταται τον ίδιο βαθμό πίεσης διότι η στρατιωτική δυνατότητα της Ελλάδας θεωρείται ικανή.
Τα γεωπολιτικά σχέδια των μητροπολιτικών χωρών εκπονούνται σε δεδομένη στιγμή για να εξυπηρετήσουν συμφέροντα σε βάθος χρόνου. Γνωρίζοντας τις ιδιαίτερες αδυναμίες του ελληνικού λαού αυτά τα σχέδια λαμβάνουν κατά κύριο λόγο υπόψη τον οικονομικό τομέα (π.χ. ορατά τα αποτελέσματα του πρόσφατου χρηματιστηριακού κραχ) και τον πολιτιστικό.
Ο πολιτιστικός τομέας είναι πολύ σημαντικός για την διατήρηση της ελληνικής ιδιοπροσωπίας και γι’ αυτό οι πιέσεις προς αυτή την πλευρά είναι διαρκείς και συνεπείς για τουλάχιστον δύο δεκαετίες και θα συνεχίσουν για αρκετές δεκαετίες ακόμα, έως ότου ομογενοποιηθούμε μέσα στη δίνη της παγκοσμιοποίησης.
Η εσωτερική αντίσταση του ελληνικού λαού ίσως ήταν αυτή που ανάγκασε τον σπουδαίο γεωπολιτικό σχεδιαστή Σ. Χάντιγκτον να μας τοποθετήσει πολιτισμικά στην πλευρά της Ανατολής όταν κατασκεύαζε τον γεωπολιτικό χάρτη που διαχώριζε την Ανατολή από τη Δύση.
Ο Χάντιγκτον δεν είναι ο μοναδικός σχεδιαστής γεωπολιτικών μοντέλων στις Η.Π.Α. Είναι αρκετά τα κέντρα που σχεδιάζουν και προωθούν τα σχέδια τους ανάλογα με τις εκάστοτε επικρατούσες πολιτικές ισορροπίες. Ένα άλλο σενάριο είχε εκπονηθεί από το αμερικανικό Ίδρυμα Στρατηγικών Ερευνών RAD και είχε δεί το φως της δημοσιότητας το 1998, το οποίο μιλούσε για ελληνοτουρκικό πόλεμο που θα ξεσπούσε το 2003. Αφορμή γι’ αυτόν τον πόλεμο θα ήταν επεισόδια που θα ξεσπούσαν στην περιοχή της Θράκης, τα οποία θα δώσουν την αφορμή στα τουρκικά στρατεύματα να εισβάλουν στο ελληνικό έδαφος για να προασπίσουν τους μουσουλμάνους δημιουργώντας μια ζώνη ασφαλείας. Αυτός ο σχεδιασμός για ουδέτερη ζώνη στη Θράκη υπήρχε από το 1945 και είχε εκπονηθεί από γερμανικά γεωπολιτικά κέντρα και όπως φαίνεται αυτούς τους σχεδιασμούς τους υιοθέτησαν σήμερα οι Αμερικανοί. Πριν από μερικά χρόνια κυκλοφορούσαν διάφοροι χάρτες αμερικανικής πάλι υποστηρίξεως που έφεραν την Μακεδονία αποκομμένη από τον ελληνικό κορμό και ενσωματωμένη στα Σκόπια. Μάλιστα το ίδιο το Σύνταγμα των Σκοπίων μιλούσε ξεκάθαρα για τις στρατηγικές βλέψεις αυτές των Σκοπιανών. Σήμερα φαίνεται πως έχουν ατονήσει λόγω των εξελίξεων. Τα ίδια πάνω κάτω σχέδια για τη Μακεδονία έχουν και οι Βούλγαροι εθνικιστές παρόλο που εδώ και αρκετά χρόνια τα έχουν απεμπολήσει λόγω της δεινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στην οποία έχουν περιέλθει.
Εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια κυκλοφορούν χάρτες της Μεγάλης Αλβανίας που έχουν προσαρτημένη όλη την Ήπειρο. Μάλιστα, στα διάφορα διπλωματικά γραφεία οι Αλβανοί πολιτικοί κυκλοφορούσαν απόψεις για διεκδικήσεις και δικαιώματα επί της αλβανικής μειονότητας στην Ελλάδα.
Ένα άλλο σχέδιο που εκπονήθηκε πάλι σε αμερικανικά γραφεία αφορούσε στη δημιουργία των Ηνωμένων Βαλκανικών Κρατών, κατά το αμερικανικό πρότυπο. Ένα σχεδίασμα που θα απέκοπτε τα Βαλκάνια από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα απέκοπτε οριστικά τη Ρωσία από το Αιγαίο και θα ελεγχόταν εξ’ ολοκλήρου από τα αμερικανικά κέντρα αποφάσεων.
Ένα τελευταίο σενάριο για το μέλλον του ελληνικού χώρου και του ελληνικού έθνους έχει τεθεί υπό την αιγίδα του διαβόητου Τζ. Σόρος, ο οποίος για περισσότερο από μια δεκαετία δραστηριοποιείται στον χώρο των Βαλκανίων με τα διάφορα ιδρύματα του και τις χρηματιστηριακές του επιχειρήσεις. Το σχέδιο αυτό έχει αρκετές δεκαετίες (;) ορίζοντα υλοποίησης και προβλέπει: Α. αγορά εδαφών που θα φτάσουν το 30% των εκτάσεων. Β. εξαγορά των ελληνικών τραπεζών; Γ. εκμηδένιση της ελληνικής βιομηχανίας ; Δ. μείωση της αγροτική παραγωγής στο ελάχιστο δυνατό όριο Ε. εξαγορά των μεγάλων ξενοδοχειακών μονάδων και μεταβολή της Ελλάδας σε κέντρο τουρισμού φθηνού επιπέδου Στ. λαθρομετανάστες θα καταλάβουν τους ακατοίκητους χώρους της ελληνικής υπαίθρου Ζ. Έλληνες εργάτες και διανοούμενοι θα διευκολύνονται να μεταναστεύσουν στις βαλκανικές και στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Η. έλεγχος των εσόδων από την πορνεία και τα ναρκωτικά.
Αυτό είναι το «μαύρο» σενάριο των νέων αμερικανικών γεωπολιτικών σχεδιασμών, αλλά δεν θα κλείσουμε μ’ αυτό. Θα κλείσουμε με την άποψη του καθηγητή στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Ι. Μάζη ο οποίος αποδέχεται ότι η Ελλάδα θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτική και ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια για να αισιοδοξούμε. Ο Ι. Μάζης θεωρεί ότι όταν λυθούν σοβαρά γεωπολιτικά ζητήματα που αφορούν πρώτα απ’ όλα το ξεμπέρδεμα της κατάστασης στην Μέση Ανατολή, την ασφαλή επιβίωση του Ισραήλ, την εξασφάλιση του Ανατολικού Αιγαίου ως ασφαλούς διόδου των πετρελαίων της Κασπίας, τον εκδυτικισμό της Τουρκίας, γεγονότα που έχουν δρομολογηθεί σε ανώτατο πολιτικό επίπεδο, τότε στην χώρα μας θα υπάρξει ηρεμία και θα λυθούν τα μεγάλα προβλήματα που σήμερα την ταλανίζουν. Είδομεν. *Το κείμενο δημοσιεύθηκε το καλοκαίρι του 2003 στο περιοδικό «Γυναίκα».
ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ: ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΨΗΦΙΣΑΝ ΝΟΜΟ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΚΛΕΜΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΕΙ ΑΣΥΛΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΛΕΦΤΕΣ! ΓΙΩΡΓΑΚΗΣ, ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΚΑΡΑΤΖΑΠΑΙΡΝΗΣ ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΑΝ ΤΗ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΩΝ... ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ!
Με αφορμή τη χθεσινή μας ανάρτηση,όπου ζητούσαμε να δοθεί στη δημοσιότητα το όνομα του πρώην Υπουργού της ΝΔ που ΚΑΤΑΧΡΑΣΤΗΚΕ 178.000.000 ΕΥΡΩ, αναγνώστης του ιστολογίου μας επισήμανε πως ακόμα κι αν τον...φανερώσουν, τα χρήματα αυτά ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!
Κι όμως,δεν κάνουμε πλάκα! Διαβάστε τα πολύ ενδιαφέροντα που γράφει το ιστολόγιο "ΕΡΜΙΠΠΟΣ": Με τον νόμο 3213/2003 προβλέπονταν οι ποινικές κυρώσεις (άρθρο 4), η ποινική διαδικασία (άρθρο 5), ο καταλογισμός των ποσών που αντιστοιχούσαν στα παράνομα οφέλη (άρθρο 6) και οι διάφοροι περιορισμοί που έπρεπε να ισχύουν για τους δημόσιους λειτουργούς, σε σχέση με ιδιότητες που δημιουργούν ευνοϊκές συνθήκες για προσπορισμό παράνομων οφελών ή απόκρυψη εισοδημάτων (άρθρο 7 - συμμετοχή σε off shore, εταιρικά σχήματα κ.λ.π).
Ο νόμος 3849/2010, λίγες ημέρες μετά την μετατροπή του μνημονίου σε νόμο του κράτους επαναλαμβάνουμε, -και έχει ιδιαίτερη σημασία αυτό-, με μια παράξενη, περίπλοκη και εμφανώς ύποπτη νομοτεχνική πρακτική όρισε, στο πρώτο άρθρο του, ότι ... ... ...όλες οι επικίνδυνες αυτές προβλέψεις, επικίνδυνες επειδή θα μπορούσαν ενδεχομένως να απειλήσουν τις περιουσίες που απέκτησε η αλητεία που επί μια 30ετία καταλήστευε τον τόπο, καταργούνται.
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νομική παιδεία για να γνωρίζει κανείς ότι η κατάργηση ενός ποινικού νόμου καταργεί αναδρομικά και το σύνολο των αδικημάτων που είχαν κωδικοποιηθεί με αυτόν και εξαλείφει τον αξιόποινο χαρακτήρα παρόμοιων πράξεων που συνέβησαν στην διάρκεια της ισχύος του (μέχρι δηλαδή την 25/5/2010/) και θα μπορούσαν να αποκαλυφθούν στο προσεχές μέλλον. Ασφαλώς, το περιεχόμενο των διατάξεων των άρθρων 4 έως 7 του Ν.3213/2003 επαναλαμβάνεται ελαφρά ή περισσότερο παραλλαγμένο στην συνέχεια. Πλην όμως, μετά την ρητή κατάργησή των κρίσιμων άρθρων, που περιγράφουν την αντικειμενική υπόσταση των εγκλημάτων και ορίζουν τις διαδικασίες κολασμού και τις ποινές, και όχι την τροποποίηση, ούτε την αντικατάσταση τους, κάθε έγκλημα που συντελέστηκε μέχρι την 25/5/2010/ έπαψε να υπάρχει. Η δυνατότητα δηλαδή του νόμου να ερευνήσει και να τιμωρήσει υποθέσεις παράνομου πλουτισμού εις βάρος του δημοσίου, και, κυρίως, η δυνατότητα του κράτους να ζητήσει από τους εγκληματίες την επιστροφή των κόπων του ελληνικού λαού, έπαψε οριστικά να υφίσταται.
Με άλλα λόγια, με τον Ν.3849/2010 διασφαλίσθηκε η ποινική ασυλία κάθε αξιοπρεπούς απατεώνα και σιγουρεύθηκαν τα κλεμμένα, όπου και σε όποια μορφή κι αν βρίσκονται.
Το άρθρο 10 του πρόσφατου 3932/2011 είναι, όπως είπαμε, απλά το κερασάκι στην τούρτα. Καλύπτει την περίοδο των 10 μηνών που πέρασαν από τον Μάιο του 2010, -διότι δεν μπορεί, ο πειρασμός είναι ίδιον του ανθρώπου και όλο και κάτι πονηρό θα έγινε στο μεταξύ-, και δίνει την ευχέρεια στο δικαστικό συμβούλιο, συνεκτιμώντας όλες τις περιστάσεις να απαλλάσσει πρόχειρα κάθε κατηγορούμενο, προλαμβάνοντας την ποινικοποίηση της πολιτικής μας ζωής και διασφαλίζοντας την τόσο απαραίτητη, κατά Παπαχελά και Πρετεντέρη, εθνική συνεννόηση, που δεν είναι τίποτε άλλο από την ομερτά των αντίπαλων μαφιόζικων ομάδων.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ,ΠΡΩΤΟΦΑΝΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΠΟΥ ΞΕΠΕΡΝΑΕΙ ΣΕ ΜΕΙΟΔΟΣΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΠΡΟΔΟΤΙΚΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ! Όπως μας είπαν, το συγκεκριμένο νόμο ΥΠΕΡΨΗΦΙΣΑΝ Πασοκ, ΝΔ και Λαος!!!
Δηλαδή,για να το πούμε απλά, ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΤΕΙ Η ΑΣΥΛΙΑ ΤΩΝ ΚΛΕΦΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ,ΤΩΝ ΚΛΟΠΙΜΑΙΩΝ!
Επομένως,όποια συζήτηση γίνεται για μίζες κλπ είναι ανούσια, αφού ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΦΑΕΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΑΦΟΥΝ ΠΟΤΕ!
Φυσικά,το θέμα θάφτηκε από τα Μμε, για ευνόητους λόγους:Τους ίδιους για τους οποίους δεν μας λένε το όνομα του εκατομμυριούχου πρώην Υπουργού!
Μετά έχουν το θράσος κάποιοι να μας χαρακτηρίζουν "αντιδημοκράτες", όταν συμφωνούμε με το σύνθημα "ΝΑ ΚΑΕΙ Η ΒΟΥΛΗ"!
Τέτοια "δημοκρατία", κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των αρχικλεφταράδων - που μάλιστα καλύπτονται μεταξύ τους με τρόπο που θυμίζει μαφιόζικο υπόκοσμο - τους την χαρίζουμε!
Περιλαμβάνεται Βίντεο Σταθμός που τινάζει τις Πολιτειακές ισορροπίες στον Αέρα. Αξίζει να το Δείτε όλο, για να βγάλετε συμπεράσματα...
Ο δημοσιογράφος κ. Γεώργιος Σαχίνης συζήτησε με τον με τον καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γεώργιο Κασιμάτη στις 29 Μαρτίου του 2011 στο κανάλι Kρήτη ΤV για την τρέχουσα παγκόσμια πιστοοικονομική κρίση, το Μνημόνιο εστιάζοντας στην αποικιοκρατικού τύπου δανειακή Σύμβαση της Ελλάδας με τους δανειστές της. Τόνισε ότι η απώλεια εθνικής κυριαρχίας συνιστά συνταγματική εκτροπή για tην Ελλάδα αλλά και για την Ευρωπαϊκή Ένωση χωρίς προηγούμενο.
Βήμα προς βήμα αναλυτικά το βίντεο περιλαμβάνει κάθε τεκμήριο που ακυρώνει την ισχυή της δανειακής σύμβασης. Αναλύει τους παρανομους κατα το εθνικό μας σύνταγμα όρους του μνημονίου καθώς και τους παράνομους όρους κατα το Ευρωπαϊκό δίκαιο σε βάρος της χώρας μας αλλά και όλων των Ελλήνων.
Μία συνέντευξη που δόθηκε πριν 36 χρόνια σε μία εποχή που τίποτε δεν προμήνυε που θα οδηγούσε την Ελλάδα ένα σύστημα που ήρθε μέσα από ιαχές και συνθήματα και έγινε κατεστημένο. Ο Αλέκος Παναγούλης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1975 μιλάει στην δημοσιογράφο, Σοφία Μαλτέζου, και λέει την Αλήθεια που δυστυχώς η πλειοψηφία του ελληνικού λαού ποτέ δεν ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ακτινογραφείται μέσα από την σκέψη ενός καθαρού αγωνιστή. Ενός καθαρού αλλά «περιέργως» σκοτωμένου Έλληνα.
Από αλλού περιμένουμε τον «κλέφτη» αλλά από αλλού φαίνεται να μας εμφανίζεται…
Το τελευταίο χρονικό διάστημα ακούμε ολοένα και περισσότερο για όρους όπως οικονομική κρίση, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (Δ.Ν.Τ.), σκληρά αλλά αναγκαία μέτρα και όλες αυτές τις παρόμοιες εκφράσεις που στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε το αληθινό τους νόημα και όμως είναι τόσο οικείες σε εμάς. Και μας είναι τόσο γνωστές γιατί καταρχάς τις βιώνουμε στην καθημερινότητά μας, με όλα αυτά τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται συνεχώς εις βάρος μας και κατά δεύτερον γιατί δεχόμαστε έναν βομβαρδισμό από αυτούς τους όρους από τα Μ.Μ.Ε. τα οποία φυσικά συμμετέχουν ενεργά στην υποστήριξη αυτής της οικειοποίησης και στην μη κατανόηση της αλήθειας της κατάστασης.
Το καλοκαίρι του 2003 ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Κώστας Κούρος, δημοσίευσε το ακόλουθο άρθρο στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ». Τότε πολλοί ήταν εκείνοι που το θεώρησαν «συνομωσιολογικό». Ξέρετε ποιοι, τα παπαγαλάκια του συστήματος που προσπαθούν να εμφανίσουν ως «γραφική» και «εξωπραγματική» κάθε αποκάλυψη.
Ένα τελευταίο σενάριο για το μέλλον του ελληνικού χώρου και του ελληνικού έθνους έχει τεθεί υπό την αιγίδα του διαβόητου Τζ. Σόρος, ο οποίος για περισσότερο από μια δεκαετία δραστηριοποιείται στον χώρο των Βαλκανίων με τα διάφορα ιδρύματα του και τις χρηματιστηριακές του επιχειρήσεις. Το σχέδιο αυτό έχει αρκετές δεκαετίες (;) ορίζοντα υλοποίησης και προβλέπει:
Posts
